Ένας απόλυτος εφιάλτης….

Πριν από αρκετά χρόνια….
το ’91… ήταν θαρρώ….
έζησα έναν απόλυτο εφιάλτη μου….
Είχα πάει Erasmus….
στην Ισπανία….
ανέμελη… χαρούμενη….
περικυκλωμένη… από υπέροχους ανθρώπους…
λατρεμένους Ισπανούς αναρχικούς….
περνούσα υπέροχα…
μέχρι που η βουλιμία…
με έβαλε να ζητήσω και άλλο…
Πήγα λοιπόν… ένα ταξίδι … στην Πορτογαλία…
Είχα βγάλει αεροπορικό εισιτήριο για 15 ημέρες…
έκλεισα ραντεβού…
με δύο συμφοιτήτριες…
που έκαναν το ίδιο πρόγραμμα εκεί…
και πήγα….
Όσοι με ξέρετε από το μπλογκ…
δεν μπορείτε να φανταστείτε…
πόσο κοινωνική… και προσαρμοστική είμαι…
αν κάποιος… μπορεί να εναρμονιστεί κάπου…
θεωρώ πως είμαι εγώ…
Από την πρώτη μέρα… απέκτησα κύκλο… 4 ατόμων…
να με βοηθούν… να με κατευθύνουν…
να με κάνουν να αισθάνομαι καλά… οικεία…
Αρχίζω λοιπόν… να γυρνάω ανέμελη…
σαν τυπική τουρίστρια αρχιτεκτόνισσα…
σε μία χώρα… που υπέφερε….
υπέφερε… κανονικά….
Χρειάστηκα… 2-3 μέρες…
για να το καταλάβω…
Είμαι αρρωστημένη καπνίστρια…
καπνίζω σχεδόν παντού…
περπατούσα στον δρόμο…και κάπνιζα…
και… μου έκανε στην αρχή εντύπωση…
που μου κάνανε τράκα στον δρόμο…
γέροι… κυρίως….
και νέοι ενίοτε….
Την τρίτη μέρα…
είχαν τελειώσει οι 2 κούτες που είχα πάρει από τα αφορολόγητα..
Άρχισα να ανησυχώ…
δεν θα μου φτάνανε τα λεφτά για τσιγάρα…
Αποφάσισα… με μισή καρδιά…
να επιλέγω… που θα ενδίδω στην τράκα…
Η μεγάλη αδυναμία μου… είναι οι γέροι…
έτσι προέκυψε ο πρώτος κανόνας…
όσοι μου ζητούσαν τσιγάρο… άνω των 60….
θα έδινα τσιγάρο…
Συνέχισα έτσι….
Γύρισα… γύρισα πολύ…
Ένας βραζιλιάνος μετανάστης…
μου έλεγε που να πάω…
Ένας Ιρλανδός… σερβιτόρος…
τον συμπλήρωνε…
Ο πορτογάλος ρεσεψιονίστ της εστίας…
με έστελνε στα καλύτερα…
και μου εξηγούσε τους κινδύνους…
Οι Πορτογάλοι… φοβισμένοι μεν…
βοηθούσαν….
και οι δύο συμφοιτήτριες… από την Ελλάδα…
είχαν πάρει σαφέστατες οδηγίες…
από τους καθηγητές τους…
τι δεν έπρεπε να χάσουμε…
Είμαι πολύ φιλήδονη….
και έψαχνα το απόλυτο…
Το απόλυτο φαγητό…
το απόλυτο φάντο…
το τέλειο ηλιοβασίλεμα…
την απόλυτη πανοραμική θέα…
και πάει λέγοντας…
Μέχρι… που… πήγα…
να φάω το απόλυτο ρυζόγαλο….
με φρέσκο πορτοκάλι…
στο καλύτερο… κατάστημα.. της Λισαβόνας…
Δεν θυμάμαι το όνομα…
θυμάμαι… μόνο…. την γεύση του...

και μία μούρη…
κολλημένη… στη τζαμαρία… του εστιατορίου…
να με βλέπει να το απολαμβάνω....

και να ξερογλείφεται…
και το στομάχι μου… να σφίγγει…
την μπουκιά να μην κατεβαίνει…
να αισθάνομαι τύψεις…
να αισθάνομαι άσχημα…
αλλά… να προσπαθώ να στρέψω το βλέμμα αλλού…
και αυτό… να μην ξεκολλάει….
Τύψεις… γιατί εγώ… να τρώω το γαμημένο ρυζόγαλο…
και αυτός να είναι από έξω…
πεινασμένος... λιγωμένος....

Βγαίνοντας…τον έψαξα…
δεν τον βρήκα… να του δώσω…
λίγα εσκούδος… να φάει και αυτός…
Στην επιστροφή… ένας με σταμάτησε…
ήθελε τσιγάρο…
είπα όχι… δεν ήταν γέρος…
και σήκωσε το χέρι του… να μου στράψει μπάτσο…
Χλόμιασα… δεν φοβήθηκα την μπάτσα…
τρόμαξα με την απελπισία…
να φτάνεις εκεί… από το χαρμάνιασμα…
Του έδωσα τσιγάρο…
του έδωσα το γαμημένο πακέτο…
Ένιωσα... τα όρια του…
Τον συμπόνεσα…

Το απόγευμα… πήγα μία βόλτα….
στην Αλφάμα….
Με την φωτογραφική μου μηχανή…
με την χαρά του τουρίστα….
και… γκρεμίστηκα…
Η διάσημη Αλφάμα…
δεν είχε αποχετευτικό δίκτυο….
Ρίχνανε.. τα απορρίμματα τους… στον δρόμο…
Σε μαγευτικά σοκάκια… που μύριζαν κάτουρο…
αλλά… που ένας παπαροαρχιτέκτονας…
μπορεί να βρίσκει μαγικά….
μου την πέσανε….
Με στρίμωξαν… σε ένα απόμερο σοκάκι…
τέσσερις… απελπισμένοι…
Πλησιάζανε… και ο ένας μου μίλησε…
ο άλλος άφησε διακριτικά να φανεί ο σουγιάς του…
Εγώ χρήματα δεν είχα…
είχα την μηχανή…
που έκανα οικονομίες ένα εξάμηνο να πάρω…
Ένιωσα απειλή…
Είδα… ένα γκρουπ από αμερικάνους τουρίστες… μακριά…
άρχισα να φωνάζω…
τους καλούσα… σαν να ήταν φίλοι μου…
αυτοί… ενέδωσαν…
με χαιρετούσαν…και άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου…
οι «κακοί» έφυγαν….
Πτώμα εγώ… ακολούθησα.... το γκρουπ…
Πήγα στην εστία…
και ξάπλωσα….
Η απόφαση… είχε παρθεί…
θα έφευγα…
Δεν άντεχα….
Δεν την έβγαζα….
Όχι γιατί δεν επιβίωνα…
αλλά… γιατί δεν μπορούσα να αντιστέκομαι στην αδικία…
Όταν ό άλλος ξερογλείφονταν…
τον ένιωθα…
Όταν ο άλλος ήθελε να με δείρει…
τον καταλάβαινα…
Οι κλέφτες… ήταν δικαιολογημένοι…
και καλά κάνανε…
Δεν με αδικούσαν…
Όχι… δεν ξέρανε…

απλά επιβιώνανε....

όπως μπορούσαν....

Το βράδυ… πήγα σε μία ταβέρνα με φάντο…
Ήταν ένα καταγώγιο…
με πολλούς γέρους…
χωρίς δόντια… αλκοολικούς…
έπαιρναν την κιθάρα… και τραγουδούσαν…
για ένα κερασμένο ποτήρι κρασί...

μπροστά από ένα επαγγελματικό ψυγείο…
άκουσα το φάντο… της καρδιάς τους…
το φάντο της αδικίας…
της γαμω-κοινωνίας…
και σε κάθε τραγούδι κερνούσα…
κερνούσα κόκκινο κρασί…
που έμοιαζε με αίμα…
αίμα παραίσθηση…
αίμα δίκαιο…
αίμα δικαιοσύνης…
αίμα κοινωνίας…
αίμα δάκρυ....

αίμα με ιδρώτα...

Ήταν φτηνό…
ήταν αληθινό…
και με έκανε να νιώθω καλά…
όπως και τα γεροντάκια…
Έφυγα… έφυγα… ήρεμη….
με κοίμησαν τα φάντο…
το κρασί-κοινωνία…
Την άλλη μέρα…
πήρα τηλέφωνο… στην αεροπορική εταιρεία…
ήθελα να αλλάξω το εισιτήριο…
ήθελα να φύγω…
να φύγω μακριά…
Δεν είχε εισιτήριο για την ίδια μέρα…
θα έφευγα την επομένη…
το βράδυ βγήκα…
πήγα με τις συμφοιτήτριες…
σε ένα υπέροχο μαγαζί στο λιμάνι…
Απόλυτη καραχλιδή….
και εγώ… αφού σχολίασα το γαμώ-ντεκόρ
να πρέπει να τις εξηγήσω γιατί φεύγω…
δέκα μέρες νωρίτερα…
Έφευγα.. γιατί… ενώ το ντεκόρ ήταν υπέροχο…
υπήρχαν 20 ζητιάνοι στην πόρτα…
Ο πορτιέρης… ήρθε και μας πήρε από το αμάξι…
μαζί με τρεις άλλους… και μας συνόδεψαν στο μαγαζί…
για να μην μας κλέψουν οι κακομοίρηδες…
Πάρκαρε το αμάξι σε ένα μέρος με ασφάλεια…
και μας έβαλε μέσα στην απόλυτη καραχλιδή…
αλλά εμένα το μυαλό μου έμεινε…
έξω… μαζί με τους απελπισμένους…
μαζί με τους καημένους…που είχαν φτάσει στα όρια τους…
και όσα Luis Vuiton… αυθεντικά και αν έβλεπα μπροστά μου…
όσα ντισαΐνάτα ρούχα… τέλεια μακιγιάζ.... και συμπεριφορές…
η καρδιά μου πονούσε…
μαζί με αυτούς… που δεν μπορούσαν να κλέψουνε…
να βιάσουνε… να πατσίσουνε…
το απόλυτο ανάλγητο έγκλημα…
που γινότανε στις πλάτες τους…
στο μέλλον τους… στο δίκιο τους…
Έφευγα…
ντροπιασμένη….
απελπισμένη….
απογοητευμένη….
Χρειαζόμουν… την αγάπη… την ασφάλεια…
την βεβαιότητα…
μιας κοινωνίας που νοιάζεται…
μιας κοινωνίας που ενδιαφέρεται…
μιας κοινωνίας που λειτουργεί…
σε μία γειτονιά αναρχικών στην Βαρκελώνη…
σε μία γειτονιά… καλών ανθρώπων…
δίκαιων…
ανθρώπων… γαμώ το… σκέτο…

Πήρα 10 μπουκάλια ακριβό καλό πορτό...

και το βράδυ καλέσαμε τους γείτονες να το πιούμε....

Αυτή που με φιλοξενούσε με ρώτησε...

αν με πειράζει να το μοιραστούμε...

Χαμογέλασα... και την φίλησα...

"Μακάρι όλα να τα μοιραστούμε..."

της είπα με σπαστά ισπανικά....

Το είχα απόλυτη ανάγκη......

Υ.Γ. όλα αυτά έρχονται…
όλα αυτά είναι δίπλα μας…
για αυτό φοβάμαι…
για αυτό ανησυχώ…
Κάντε κάτι…
ας κάνουμε κάτι…
Δεν ξέρω ακόμα τι…
απλά… ελπίζω πως υπάρχει…
Αν νοιαστούμε… αν συνειδητοποιήσουμε.. θα το βρούμε…

Ζωή μισή… δεν γίνεται να ζούμε….

Estranha forma de vida ........