In the deathcar….

Κάποτε…
πριν δεν ξέρω πόσα χρόνια πριν…
(δεν έχω καλή σχέση με τον χρόνο…)
δίδασκα…
σε ένα ΙΕΚ….
το οποίο ήταν πολύ έξω από την πόλη…
Ηταν μία εποχή… ζόρικη…
μέσα στην αρρώστια… τον θάνατο…
και έξω από τα όρια μου…
Τότε… οδηγούσα μία alfa romeo…
κόκκινη… γαμάτη…
του αδερφού μου… του μερακλή…
και έτρεχα σαν τρελή…
Πάντα είχα μία περίεργη σχέση με την αδρεναλίνη…
με ευχαριστούσε…και με έφτιαχνε…
ειδικά όταν ήμουν σκασμένη…
Μετά το μάθημα…
πάντα έπαιρνα μαζί…
τέσσερις μαθητές μου…
να τους γυρίσω στην πόλη…
Μέσα σε αυτούς… ήταν ο Κλαρκ Κεντ…
Τον φώναζα έτσι… γιατί έμοιαζε θανάτου τον Superman…
στην φλώρικη δημοσιογραφική εκδοχή του…
στο μασκέ της σχολής… τον είχα ψήσει να ντυθεί…
και Superman και είχε κλέψει όλες τις εντυπώσεις…

Φεύγοντας πάντα γυρνούσαμε μέσα από ένα χωριό…
που είχε στην μέση του δρόμου…
ένα φανάρι….
Εγώ πάντα λόγω κεκτημένης ταχύτητας…
το περνούσα με κόκκινο…
και γούσταρα να βλέπω τον Κλαρκ…
να κάνει τον σταυρό του…
Τέρμα τα γκάζια…
τέρμα η μουσική…
άψογο στερεοφωνικό....

και τα παιδια… δεμένα…
αλλά φανατικοί συνοδηγοί μου…
και εγώ αλλού…
να χαζεύω τον Κλάρκ…
να κοκκινίζει…
και να χασκογελάω…

Ηταν η ζαβολιά.... που χρειαζόμουνα…
και που μου έφτιαχνε πάντα το κέφι…
ότι και αν είχε συμβεί...

στην διάρκεια της γαμω-μέρας...

ό,τι και αν επακολουθούσε...

το ατελείωτο βράδυ....

Μέχρι που…
μία φορά…δεν τα άφησα…
στο προκαθορισμένο… σημείο....
και τα κατέβασα στο κέντρο της πόλης…
Σταματάω λοιπόν στο φανάρι…
έξω από μία εκκλησία…
και βλέπω τον Κεντ…
να ξανακάνει τον σταυρό του…

Φρίκαρα…
Αναρωτήθηκα… γιατί…
«μα κυρία.... εγώ πάντα έξω από εκκλησίες....
κάνω τον σταυρό μου»
«δηλαδή βρε Κεντ… στο φανάρι.... στο χωριό…
για αυτό σταυροκοπιέσαι???»
«ε ναι.. κυρία… έχει εκκλησία… στο φανάρι…»

Με γκρέμισε ο άτιμος….
μου χάλασε το παιχνίδι…
εγώ και 3 μήνες πίστευα..... πως τον τρόμαζα…
και αυτός… δεν με φοβότανε…
εμένα.... την τρελή… υποτίθεται…
ροκ καθηγήτρια…
απλά έκανε μηχανικά τον σταυρό του…

Τελικά… όλα…είναι θέμα συνήθειας…
και.... ωραία είναι να ζούμε τον μύθο μας…
αλλά… έρχεται… και το φανάρι…
που σταματάμε…
και ορισμένοι… κάνουν τον σταυρό τους…

Υ.Γ. Αφιερωμένο… στον blogouli….
που με την ανάρτηση του…. μου θύμισε τον Κλάρκ…
την λατρεμένη Alfa Romeo….των άκρων…
και τις μαλακίες που έκανα… εκείνη την εποχή…