Παραίσθηση.. ηρωική... και... πένθιμη....

Με τους «εορτασμούς» των ημερών.…
μου ήρθε στο μυαλό…
ένα αγαπημένο ποίημα…
του Οδυσσέα Ελύτη…
Έψαξα λοιπόν να το βρω στο ιντερνέτ…
να το ξαναδιαβάσω…και….
το μυαλό μου κόλλησε…
όσες φορές και αν το διάβασα…
νόμιζα.….
πως περιγράφει την σημερινή κρίση…
Την παγκόσμια κρίση…
την ηθική κρίση….
την γενικότερη σήψη….
τον θάνατο της κοινωνίας….
μέσα στα κόλπα/κανόνες της γαμω-αγοράς…
Σας παραθέτω λοιπόν ορισμένα αποσπάσματα…
να δούμε αν είναι ακόμα ένας παραλογισμός…
αν μόνο το δικό μου μυαλό κόλλησε…
από τις πολλές ειδήσεις…
και τις διάφορες συζητήσεις…

Άσμα ηρωικό και πένθιμο

για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1945)

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος,

Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός,

Καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας,

Κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες,

Εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου

Και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό,

Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε

Μα όλος ο κόπος τ' ουρανού,

Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα

Πρωί στα πόδια του βουνού,

Τώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει,

Τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκκαλιάρικα,

Πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της,

Μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν

Από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια

Βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά

Κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό.

Κάτι κακό Θ' ανάψει.

Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου,

Τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψίχες τ' ουρανού

Τώρα μες τα θολά νερά ένας ίσκιος νευριάζει.

Ο άνεμος αρπαγμένος απ' τις φυλλωσιές

Κάνει εμετό στη σκόνη του,

Τα φρούτα φτύνουν το κουκκούτσι τους,

Η γη κρύβει τις πέτρες της,

Τα όρνια…ο θάνατος… ο χειμώνας… το κακό….
πήραν στο μυαλό μου την μορφή των αρχηγών…
των αρχηγών κρατών… των ανάλγητων υπουργών…
των διευθυντών τραπεζών… των τεχνοκρατών…
των πολυεθνικών....

των χρηματιστών.....

Και η είδηση πως 20.000.000 νέοι άνεργοι…
υπολογίζονται ως τα πρώτα θύματα της κρίσης μέσα στο 2009…
άρχισε σαν κόκκινο φωτάκι κινδύνου να αναβοσβήνει….

Ο φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας

Την ώρα που μες από τα ουράνια θάμνα

Το ούρλιασμα της συννεφολύκαινας

Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας.

Κι ύστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο,

Κι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες,

Κι ύστερα βάζει τους ανθρώπους ν' αντιχαιρετίσουνε: - φωτιά ή μαχαίρι!

Και οι εικόνες… φέρνουνε….
όνειρα… ελπίδες… ανάγκη....

για μία λύση…..

Πέστε λοιπόν στον ήλιο να' βρει ένα καινούριο δρόμο

Τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη

Αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του·

Ή τότε πάλι με χώμα και νερό

Ας γαλαζοβολήσει αλλού μιαν αδελφούλα Ελλάδα!

Πέστε στον ήλιο να' βρει ένα καινούριο δρόμο

Μην καταπροσωπίσει πια ούτε μια μαργαρίτα

Στη μαργαρίτα πέστε να' βγει μ' άλλη παρθενιά

Μη λερωθεί από δάκτυλα που δεν της πάνε!

Χωρίστε από τα δάχτυλα τ' αγριοπεριστέρια

Και μην αφήστε ήχο να πει το πάθος του νερού

Καθώς γλυκά φυσά ουρανός μες σ' αδειανό κοχύλι

Οδηγίες… για αξιοπρέπεια….
για καθαρό δίκαιο αγώνα…..

Μη στείλτε πουθενά σημάδι απελπισιάς

Μόν' φέρτε από τις περιβόλες της παλικαριάς

Τις ροδωνιές όπου η ψυχή του ανάδευε

Τις ροδωνιές όπου η ανάσα του έπαιζε

και….

Φέρτε καινούρια χέρια τι τώρα ποιος θα πάει

Ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!

Φέρτε καινούρια πόδια, τι τώρα ποιος θα μπει

Στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!

Καινούρια μάτια -Θε μου- τι τώρα πού θα παν

Να σκύψουν τα κρινάκια της αγαπημένης!

Αίμα καινούριο, τι με ποιο χαράς χαίρε θ' ανάψουν

Και στόμα, στόμα δροσερόν από χαλκό κι αμάραντο,

Τι τώρα ποιος στα σύννεφα θα πει «γεια σας παιδιά!»

Ισως είναι μία παράκρουση….
ίσως είναι μία ακόμα πλάνη…..
είναι όμως μία δική μου ανάγνωση…..
και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας….