Tο ανεπίστροφο προτσές της συνειδητής απουσίας...

Ήταν λίγο πριν δύσει ο ήλιος, η αγαπημένη ώρα του Λεονάρντο …
η ώρα του sfumato….
Έτσι έσβηνε στο βάθος των ματιών της

τα ίχνη του κορμιού του…
Έδενε η μορφή του σιγά σιγά, σχεδόν ηδονικά ,

με το σκοτάδι της απουσίας…
Σε ένα προτσές ανεπίστροφο… ανελέητο… και επίπονο….
Όχι… δεν υπήρχε επιστροφή…
και έπρεπε την απουσία αυτή να την συνηθίσει…
γιατί η άρνηση του ήταν συνειδητά βασισμένη

πάνω στο φροϋδικό ασυνείδητο …
Δεν την είχε ποτέ υπολογίσει ως πιθανότητα…
δεν την είχε θέσει ποτέ σαν παράμετρο, στο ερωτικό παιχνίδι….
Τον θεωρούσε σίγουρα παραδομένο στο πάθος τους…
Ένιωθε δικό της το κορμί του… δική της την ανάσα του…
Μέχρι που τα σαρκώδη χείλη του σχημάτισαν το ΟΧΙ….
Είχαν πάρει το σχήμα φιλιού…

και αντανακλαστικά… έσκυψε να ανταποδώσει…
μέχρι που το άκουσε…
Όχι…
Όχι…
Ο ήχος αυτός γύριζε στο κεφάλι της....
και δημιουργούσε ανυπόφορους πόνους…
πόνους γέννας που δεν έγινε…
πόνους στέρησης…
πόνους άδειας αγκαλιάς…
πόνους άρνησης…που την γκρέμισε…
πόνους απουσίας…
στο μεταίχμιο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας..
Σε λίγο θα φτάσει σπίτι τους….
ιδρωμένη και κλαμένη…
και για να μαζέψει όλα τα πράγματα του…
σε μία αταξίδευτη βαλίτσα δερμάτινη…Luis Vuitton…
Την είχε αγοράσει για τα ταξίδια που δεν έκανε…
στο σώμα του…και στα βογγητά του….
Θα αλλάξει τα σεντόνια από την περίτεχνη καριόλα…
που την έδενε…

όταν ακόμα την τυραννούσε με τα φιλιά του…
για να σβήσει το άρωμα από το σπέρμα του...
και θα ρίξει τον μονομάχο στο ενυδρείο…
να φάει όλα τα χρυσόψαρα του…
θα έφερναν είχε πει καλοτυχία…
όμως το Φενκ Σούι…δεν ήξερε…
ότι θα έλεγε όχι….
την πιο κρίσιμη στιγμή της σχέσης τους…
την στιγμή αποδοχής του ρόλου της....
ως μοναδικής τροφού των ονείρων του…

της στύστης και της καύλας του….
Και τώρα έπρεπε να τον αφανίσει…
να τον σβήσει από το κορμί της…
από το μυαλό της που νιώθει ακόμα πείνα για το σώμα του…
από τον χώρο της… που ακόμα είχε το άρωμα του…
Τα σημάδια στο πρόσωπο και στο σώμα της μαρτυρούν…
την τέλεια άγρια ζωώδη συνουσία…
που εμπεριείχε την απόλυτη ουσία της ύπαρξης της…
Αλλά γελάστηκε… το ασυνείδητο δεν οδήγησε το στόμα του…
Την αρνήθηκε… για έναν αναπτήρα Dupont…που εξαφανίστηκε…
Ήταν δώρο της προηγούμενης ερωμένης του…
και εξαφανίστηκε μυστηριωδώς..…
Τον έβγαλε από την τσέπη της…
και άναψε το τελευταίο τσιγάρο της....
Είδε τις καρδιές που είχε ζωγραφίσει επάνω στο πακέτο της…
και δάκρυσε…
Τον είχε αφανίσει???

*Όχι δεν ελάλησα…. το παρόν ποστ αποτελεί μέρος του βλογικού κουλτουροδιαγωνισμού
που κάνουμε με τον green…. διαβάστε και την δικιά του συμμετοχή… και διαλέχτε…
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα ποιος είναι πιο κουλτουρογαμημένος???