Η ματαιόδοξη προσαρμοστικότητα στην απιστία

Ήθελε απεγνωσμένα να του αρέσει…
να τον καυλώνει…
να τον έχει…
όχι σαν σώμα... αυτό ήταν πάντα δευτερεύον…
Το είχε καταλάβει από μικρή…
όταν της την έπεφταν οι εργάτες από τα γιαπιά...

λέγοντας προστυχόλογα....

όταν κοκκίνιζαν....

οι φοιτητές στο ασανσέρ…
δεν την ένοιαζε το σώμα τους…
η φάτσα τους… ποιοί είναι….
Αυτά τα χάριζε στις γυναίκες τους…
μαζί με τις βρώμικες κάλτσες…
και τα ροχαλητά τους....

Βρώμικες σκέψεις με αυτήν πρωταγωνίστρια…
αυτές ήθελε…αυτές γούσταρε.. αυτές την φτιάχνανε…
Έτσι και τώρα…
είχε μάθει από παλιά…
να δημιουργεί ψευδαισθήσεις…
Αυτό είναι ο έρωτας…
μία παραίσθηση…
τίποτα άλλο…
Άμα ο άλλος είναι παίχτης.. κρατάει…
αν όχι… γκρεμίζεται… από το πρώτο βλέμμα…
και το διασκέδαζε….
Είχε μάθει… να μιλάει… ακατάπαυστα…
να λέει απίστευτες παπαριές για να τους φτάνει στα όρια τους…
ενώ μιλούσε… άφηνε να φανεί ένα κομμάτι της…
κομμάτι του βρώμικου μυαλού της...
ή του σώματος …
μία ένοχη αλλά και αθώα υπόσχεση…
ριζωμένη στο πεινασμένο μυαλό τους...

Περπατούσε όλο το βράδυ στο κρεβάτι τους....

Γυμνή με τις αιχμηρές γόβες της...

δίπλα στην άτυχη επιλογή τους...

Η υπόσχεση… είναι η αρχή…
η αρχή του παντός…
και το παν… το ήξερε…
δεν θα το είχε ποτέ…
γιατί… έτσι είναι φτιαγμένοι οι άνθρωποι…

οι άνθρωποι οι πεπερασμένοι.....

οι άνθρωποι που ξέρουν…
που δεν είναι υπερφίαλοι…
που έχουν ζήσει…
έχουν γκρεμιστεί…
έχουν γαμηθεί…
αλλά ακόμα γουστάρουν…
την ένταση…
τα άκρα…
τον ξεφτίλισμα…
τα δάκρυα….
την προδοσία…
την απιστία…
που όμως μένει πιστή…
στην ένταση…
στην ειλικρίνεια…
στην καύλα…
Το μόνο πράγμα που πίστευε…
ήταν η απιστία…
Μπορεί να έμενε για πάντα πιστή σε αυτήν…
αλλά δεν θα της το έλεγε…
ποτέ…

Η ατάκα ήταν πάντα μία….
«Γάμα με….»