Εμένα τι με νοιάζει????

Η χτεσινή ημέρα άρχισε με χαρούμενο προεκλογικό ηθικό…
Είχε προηγηθεί μία οινοποσία...

με πολιτική συζήτηση... προχθές το βράδυ...
και… αισθανόμουν αισιόδοξη…

πανέτοιμη για εκλογές…
Είχα σχεδόν γράψει μέσα στην μαλακοέπαρση...

το σημερινό βλογ…
μέχρι που….
ήρθε ο φίλος μου ο Πέτρος…
στην δουλειά…
Ποιος είναι ο Πέτρος???
Ένας καλός τίμιος ευαίσθητος φίλος και συνάδελφος....
και.... αρχισυνδικαλιστής μας…
Αυτό... ακούγεται κάπως…
αλλά εγώ που τον έχω ζήσει τον τελευταίο καιρό…
και έχουμε πιεί απίστευτες ποσότητες αλκοόλ…
λέγοντας τον πόνο μας… μοιράζοντας την αγωνία μας…

για την πολιτική και την κοινωνία....

μπορώ να υπογράψω για την ποιότητα του…
1000 υπεύθυνες δηλώσεις.. του νόμου 105…
(άλλαξε τώρα.. έγινε τετραψήφιος.. αλλά δεν συγκρατώ νούμερα, λέμε)
Έρχεται λοιπόν ο Πέτρος… για μία άλλη δουλειά…
και... μου αφήνει πάνω στο γραφείο… δύο χαρτιά…
«Μαριώ μου… υπέγραψε… » μου λέει…
Εγώ σαν τυπική υστέρω…

με ωροσκόπο Παρθένο....

που βγάζει ένα ξινό χαρακτήρα λεπτολόγου…

διαβάζω το κείμενο…
και υπογράφω….
Αφορά την μοίρα 280 εργαζομένων…
που κινδυνεύουν να απολυθούν…
280 οικογένειες…

που ζουν την αγωνία αν θα επιβιώσουνε....
Για το ίδιο θέμα... είχαμε πάει με τον Πέτρο…

και σε πολιτικά κόμματα... να το θέσουνε ως θέμα…

στην καθημερινή πολιτική πρακτική…
και πήραμε τα… αρχίδια μας…
Μία από τις απολυμένες… μία από τις οικογένειες…

που αντιμετωπίζουν άμεσο πρόβλημα επιβίωσης…

είναι η σύζυγος.... του αστεράτου συναδέλφου μου του Χρηστάκη…

(με τον Χρηστάκη.. μας χωρίζει… στο γραφείο μισό μέτρο απόσταση…

για να ανοίξει το συρτάρι του… μαζεύω την ποδάρα μου)
Παίρνω λοιπόν το θάρρος… και…
απευθύνομαι στους υπόλοιπους….
«Υπογράψτε ρε κοπρόσκυλα» λέω….
και… υπογράφουν…
εκτός από έναν… συνασπισμένο... και μαλακισμένο…
αυτός ζητάει εξηγήσεις…

οκ... τις δίνουμε… υπογράφει…
και τότε… η μαλακισμένη… παίρνω θάρρος…
«Πέτρο… γιατί δεν πας μία βόλτα…

να μαζέψεις πολλές υπογραφές.... από τους υπόλοιπους???»
«Μαριώ… αστο… δεν θα πάρω καμία»
«Είσαι χαζός… και ηττοπαθής…

Ασε θα πάω εγώ, που δεν φοβάμαι… »
«Είσαι χαζή… αλλά δεν το ξέρεις…Πάρε το χαρτί και πάνε τρελαμένη»
Πάω λοιπόν…

Στο γραφείο που είναι οι άμεσοι συνάδελφοι μου….
Άτομα που τα βλέπω καθημερινά… και τα πιστεύω….
και προτείνω το χαρτί… λέγοντας…

«Υπογράψτε!!!»
(αυτό γίνεται 20 φορές καθημερινά με επίσημα έγγραφα…)
Ελα όμως που δεν είχε το εθνόσημο το χαρτί…

και με ρωτάνε τι είναι…
αρχίζω ένα σύντομο πρόλογο…

«αφορά 280 εργαζομένους…

που θα απολυθούν… και πρέπει κάτι να κάνουμε»

και… λαμβάνω... την εξής... φοβερή ερώτηση…
«ποιοι άλλοι υπέγραψαν?»
απαντάω εγώ… εντελώς χαζά…

«μα όλοι θα υπογράψουν, απλά άρχισα με σένα»
«οκ… όταν υπογράψουν όλοι… θα υπογράψω και εγώ»
Γυρνάω στον επόμενο συνάδελφο… και του λέω…
«Βαγγέλη… έλα… υπέγραψε και εσύ»
Ακολουθεί… ο διευκρινιστικός διάλογος… και…
και… γυρνάει και μου λέει…
«εμένα τι με νοιάζει???»
Μένω εντελώς μετέωρη…

κουνάω το κεφάλι μου…

μπας και… δεν άκουσα καλά…
νομίζω πως με δουλεύει… πως κάνει πλάκα…

αλλά δεν είμαι και σίγουρη…

και απαντώ σοβαρά… αλλά χαμογελώντας…

«Τι σε νοιάζει ρε???

Στο χωριό σου δεν έχεις ακούσει περί συναδελφικής αλληλεγγύης…

περί επιβίωσης… περί αγώνα…περί συμπόνιας???»
«Εμένα βρε χαζή, τι με νοιάζει???»
Θόλωσα… δεν ήξερα τι να πω…

ακόμα δεν ήθελα να πιστέψω…

πως δεν κάνει πλάκα…
«βρε μαλάκα σε νοιάζει… υπέγραψε μην αγριέψω…»
Τότε πετάχτηκε η άλλη συνάδελφος…
«ρε Μαρία καλά σου λέει… εμάς τι μας νοιάζει???

Δεν τους ξέρουμε, ίσως να μας έχουν αδικήσει…

ίσως να μας έχουν πάρει μία θέση που δικαιωματικά αξίζαμε…

καλά σου λέει… τι μας νοιάζει???»
Δεν απάντησα…
Πληγώθηκα τόσο… μα τόσο πολύ…

που όλη μέρα…

αυτή την φράση έχω στο μυαλό μου…
«εμένα τι με νοιάζει???»
Γύρισα πίσω στον Πέτρο…

του έδωσα το χαρτί…

και κάθισα σαν δαρμένη στην θέση μου…
Ο Πέτρος με κοίταξε… είναι τόσο καλός…

τόσο έξυπνος… τόσο έμπειρος…

που δεν με ρώτησε…
Αλλά… εγώ… υποφέρω…
«Εμένα με νοιάζει….»
Με νοιάζει γαμω τον μπελά μου… δεν μπορώ να ησυχάσω…
που δεν τους νοιάζει…
Νιώθω σαν δαρμένο σκυλί…
Νιώθω μόνη… Νιώθω χαζή…
Μα γιατί δεν τους νοιάζει???
Την ίδια αγωνία έχουμε…
Την γαμω-επιβίωση…
Γιατί την διαχωρίζουμε???
Γιατί δεν μας νοιάζει???
Ένα δεν είμαστε???

To be continued… μέχρι… να συνέλθω…