Μεταξύ του ζω και του σπαταλάω χρόνο υπάρχει άβυσσος....

«Μεταξύ μας Μεταξά….»
της είπε… και ακούμπησε το ποτήρι του στο δικό της….
Είχε μάθει να πίνει κονιάκ στο Παρίσι….
όταν σπούδαζε….
και τον είχε σημαδέψει…
Η απόλαυση για αυτόν ήταν απλή…..
ένα καλό πούρο, μπόλικο κονιάκ…
και ένα θηλυκό παραμύθι…
Το πρώτο το έκανε εύκολα τράκα
από τους πολλούς πετυχημένους φίλους …
ευχάριστα τον δεχότανε στις χλιδάτες γραφειάρες τους
για να θυμούνται τις καλές μποέμ εποχές ….
Το δεύτερο… το έκλεβε από έναν φίλο του νεκροθάφτη…
είχε κάσες ολόκληρες για τις κηδείες και τα μνημόσυνα…
στο υπόγειο του μαγαζιού του….
Περνούσε να τον δει… και καθόταν….
μέχρι κάποιος να πεθάνει…
και να του ζητήσει ο φίλος του…
να κρατάει τα τηλέφωνα μέχρι να γυρίσει…
Τότε… έπαιρνε τρεις κάσες Μεταξά…
και τις φόρτωνε στο αυτοκίνητο του….
Μετά καθόταν και περίμενε τον υποχρεωμένο φίλο…
Δεν ήξερε αν τον είχε καταλάβει….
όμως ήταν σίγουρος…
πως ακόμα και αν αυτό γινότανε…
δεν θα έλεγε κουβέντα…
γιατί ελάχιστες φιλικές επισκέψεις….
δέχεται πάντοτε ένας νεκροθάφτης…
Μετά στο σπίτι….το έβαζε….
σε ένα κρυστάλλινο ακριβό μπουκάλι…
Τις γκόμενες τις ψάρευε εύκολα….
μέσω διαδικτύου…
με ένα δυσνόητο νικ… 2-3 στίχους….
και την ιδιότητα του….
φιλόσοφος εργένης εισοδηματίας …
Τους έδινε ραντεβού δίπλα στην θάλασσα ….
την ώρα που έδυε ο ήλιος...

για να τους απαγγέλει στίχους…
Αυτές θαρρείς και μαγευότανε….
από την άψογη προφορά του…

Dans le port d'Amsterdam

Y a des marins qui boivent

Et qui boivent et reboivent

Et qui reboivent encore

Ils boivent à la santé

Des putains d'Amsterdam

De Hambourg ou d'ailleurs

Enfin ils boivent aux dames

Qui leur donnent leur joli corps

Qui leur donnent leur vertu

Pour une pièce en or

Et quand ils ont bien bu

Se plantent le nez au ciel

Se mouchent dans les étoiles

Et ils pissent comme je pleure

Sur les femmes infidèles

Δεν ξέρανε γαλλικά οι περισσότερες….
αλλά… τα απήγγειλε τόσο παραστατικά…
και τα μετάφραζε….
με τόσο πάθος… που τις καθήλωνε…
Μόλις αρχίζανε να βαριούνται….
έπαιζε το τελευταίο του χαρτί….

Ne me quitte pas… Il faut oublier….Tout peut s'oublier… Qui s'enfuit déjà….... Oublier le temps…. Des malentendus… Et le temps perdu…A savoir comment…. Oublier ces heures…Qui tuaient parfois….. A coups de pourquoi…. Le coeur du bonheur… Ne me quitte pas.... Ne me quitte pas ...
Ne me quitte pas.... Ne me quitte pas....

Moi je t'offrirai…. Des perles de pluie…. Venues de pays ….Où il ne pleut pas…. Je creuserai la terre…. Jusqu'apres ma mort Pour couvrir ton corps…. D'or et de lumière Je ferai un domaine….Où l'amour sera roi Où l'amour sera loi....…Où tu seras reine.... . Ne me quitte pas........ Ne me quitte pas......... Ne me quitte pas........ Ne me quitte pas

Je t'inventerai ...... Des mots insensés ........Que tu comprendras....... Je te parlerai ........ De ces amants là..... Qui ont vu deux fois...... Leurs coeurs s'embraser...... Je te racont'rai..... L'histoire de ce roi...... Mort de n'avoir pas..... Pu te rencontrer...... Ne me quitte pas......

On a vu souvent.....Rejaillir le feu.....De l'ancien volcan....Qu'on croyait trop vieux...... Il est paraît-il.... Des terres brûlées..... Donnant plus de blé..... Qu'un meilleur avril...... Et quand vient le soir.... Pour qu'un ciel flamboie....... Le rouge et le noir..... Ne s'épousent-ils pas .......Ne me quitte pas ......

Ne me quitte pas ....... Je ne vais plus pleurer...... Je ne vais plus parler..... Je me cacherai là......... À te regarder...... Danser et sourire........ Et à t'écouter...... Chanter et puis rire..... Laisse-moi devenir...... L'ombre de ton ombre...... L'ombre de ta main..... L'ombre de ton chien......

Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas

μετά το τελικό κτύπημα…
κάτι που όλες αναγνωρίζουν….
τον καλούσαν εκστασιασμένες στο σπίτι τους…
Αυτός πάντα επέμενε να φέρνει το ποτό του….
τα ειδικά κρυστάλλινα ποτήρια του….
και το κονιάκ που αγαπούσε….
"Πολύ ειδικό… πολύ… προσωπικό…."
για να το μοιραστεί μαζί τους….
Και αυτές πάντα νιώθανε…
την ευαισθησία και τον εκλεκτικισμό του…
Την ευγένεια της "αδερφής ψυχής" ….
που τις έκανε να δακρύζουν….
μετά τον πιο άγριο οργασμό…
της μίζερης ζωής τους…
Πίνανε το κλεμμένο κονιάκ…
και τον άκουγαν… να μιλάει ως ειδικός…
για την εξαίσια του γεύση….
Στο τέλος μία που «ήξερε» τον ρώτησε….
πόσα αστέρια έχει….
και εκείνος της απάντησε….
-Οσα γουστάρεις μανάρα μου….
και αντίκρυσε… την αηδία της....και την "ντροπή" της….