Οκτάνα...

Όσοι από σας πια βαρεθήκατε...

στον κόσμο αυτόν

τον άδικον και τον βλακώδη

να άγεσθε και να φέρεσθε

από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς

και λαοπλάνους....

όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας

σαν τόπια ταλαίπωρα

να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα

και πριν απ αυτόν στον ʼννα,

προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής,

η πολυύμνητος και ευλογημένη,

όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί,

όσοι την σημερινήν

ελεεινήν πραγματικότητα

να αλλάξετε ποθείτε,

προσμένοντας να έλθη η Ώρα,

όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί,

ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί

(νυν και αεί, νυν και αεί)

σαν προσευχή και σαν παιάνα,

ας ανακράξωμεν μαζί,

με μια ψυχή,

με μια φωνή

ΟΚΤΑΝΑ!

......

Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.

......

Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη,

που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως

το κάνει εν τέλει δυνατόν,

ακόμη και την χίμαιραν,

ακόμη και την ουτοπίαν,

ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος

και όχι μονάχα της ψυχής.

......

Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται

(και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ»)

εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν,

εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν,

εις μίαν ένωσιν θεοτικήν,

εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην,

που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν,

το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού,

κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.

......

Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος,

επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα,

πέραν πάσης εννοίας κακού,

με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού

και την αιμομιξίαν.

......

Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία

και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία,

να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει

στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους

οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών

και των τυφλών ή ηλιθίων.

........

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.

.

Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.

.

Οκτάνα θα πη αγάπη.

.

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.

.

........

Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη,

απόλυτος μη συμμόρφωσις

με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται,

ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.

.....

Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή

και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.

.

..

..

Γλυφάδα, 20. 8. 1965

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ

Το φετινό νόμπελ λογοτεχνίας….

Έψαχνα να βρω πληροφορίες

για το έργο του φετινού νομπελίστα λογοτεχνίας,

του γάλλου Jean-Marie Gustave Le Clézio,

και έπεσα σε ένα μικρό απόσπασμα από ένα βιβλίο του, που με μάγεψε….

"La guerre a commence. Personne ne sait plus ou, ni comment, mais c'est ainsi. Elle est derriere la tete et elle souffle. La guerre des crimes et des insultes, la furie des regards, l'explosion de la pensee des cerveaux. Elle est la, ouverte sur le monde, elle le couvre de son reseau de fils electriques, Chaque seconde, elle progresse, elle arrache quelque chose et le reduit en cendres." ( La Guerre, 1970)

Η ελεύθερη μετάφραση του… είναι η εξής….

Ο πόλεμος έχει ξεκινήσει.
Κανείς δεν ξέρει πια που ούτε πως , αλλά είναι έτσι…
Βρίσκεται πίσω από το κεφάλι μας και φυσάει.
Ο πόλεμος των εγκλημάτων και των προσβολών,
η αγριότητα των βλεμμάτων,
η έκρηξη της σκέψης και του μυαλού.
Είναι εκεί, ανοικτός στον κόσμο,
τον καλύπτει με το δίκτυο του από ηλεκτρικά καλώδια.
Κάθε δευτερόλεπτο, προχωράει,
ακουμπάει κάτι και το κάνει στάχτη.


Αυτό το κείμενο που γράφτηκε το 1970…

είναι όμως τόσο επίκαιρο…σήμερα…
που με κάνει να ανατριχιάζω…

Βρήκα και δύο βίντεο με τον συγγραφέα…

δυστυχώς είναι στα γαλλικά….
Αυτό που μου έκανε εντύπωση πάντως είναι η απόλυτη σεμνότητα του ανθρώπου, η οποία δεν εκφράζεται μέσω ψεύτικης μετριοφροσύνης…
και η απάντηση που έδωσε…

στην ερώτηση για πιο θέμα επιλέγει να παρουσιάσει ως νομπελίστας σε διαλέξεις…

η απάντηση του ήταν..

για το εκδοτικό κατεστημένο

και για τις δυσκολίες που έχουν οι συγγραφείς να εκδώσουν το έργο τους

όταν είναι μακριά από τα οικονομικά κέντρα …

Επίσης είπε πως τα βιβλία δεν θα έπρεπε να φορολογούνται....

Θέση που έχουνε πάρει κατα καιρούς όλοι όσοι διαβάζουν...

και όσοι ασχολούνται με τα βιβλία...

αλλά πουθενά δεν εφαρμόστηκε...

Δεν ξέρω γιατί…. αλλά με γοήτευσε…
και την Δευτέρα… θα πάω να αγοράσω όσα βιβλία του βρω…

Le Clezio portrait

JMG Le Clezio - Nobel de littérature

.

Ενα βιβλίο για προβληματισμό.....

Ενα απολαυστικό βιβλίο...
έπεσε τυχαία στα χέρια μου...
φέτος....
Το διάβασα αβίαστα.....
συνδιάστηκε όμως με τις συζητήσεις....
για πρόωρες εκλογές...
και με έβαλε σε σκέψεις.....
.......
Συγκεκριμένα....
Το βιβλίο λέγεται:
Εγχειρίδιο Βλακείας
Το έγραψε ο Διονύσης Χαριτόπουλος...
και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΤΟΠΟΣ....
......
....
Διάβασα λοιπόν.....

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι υποτιμούμε τον αριθμό των βλακών ανάμεσα μας , αφού το κρίσιμο ποσοστό που όλοι γνωρίζουμε ότι υφίσταται σε κάθε τυχαία πληθυσμιακή ομάδα παραμένει ως σήμερα απροσδιόριστο. Σύμφωνα με την καμπύλη του Gauss η οποία χρησιμοποιείται για την ανίχνευση διάφορων χαρακτηριστικών ενός πληθυσμού , έχουμε το λιγότερο ένα ποσοστό 25% βλακών , 25% έξυπνων και 50% μέσης νοημοσύνης. Ο ένας στους τέσσερις είναι βλάκας…

Μήπως κάνει λάθος η καμπύλη του Gauss??????

Η άγνωστη νήσος....

Ένας άντρας πήγε και χτύπησε την πόρτα του βασιλιά και του είπε, Δώσε μου ένα καράβι….
………………………………………….
…………………………………………..
Μεσολαβεί ένας μαγευτικός διάλογος…
Ανάμεσα στον άνθρωπο που ήθελε το καράβι για να βρει
την άγνωστο νήσο και τον βασιλιά….
Μεσολαβεί και ο κόσμος και ο βασιλιάς δίνει το καράβι…
Και φτάνουμε στο λιμάνι ….
όπου ένας καπετάνιος θα του δώσει το καράβι…

Ο καπετάνιος ήρθε, διάβασε την κάρτα ( του βασιλιά), κοίταξε τον άντρα από πάνω ως κάτω κι έκανε την ερώτηση που ο βασιλιάς είχε ξεχάσει να ρωτήσει, Ξέρεις ν’αρμενίζεις, έχεις χάρτη πλεύσης, στο οποίο ο άντρας απάντησε, Θα μάθω στη θάλασσα. Ο καπετάνιος είπε, Δεν θα στο συμβούλευα, εγώ που είμαι και καπετάνιος δεν το ρισκάρω με οποιοδήποτε καράβι, Δώστε τότε ένα που μαζί του να μπορώ να ρισκάρω εγώ, ή μάλλον όχι, όχι τέτοιο, δώσε καλύτερα ένα καράβι που να το σέβομαι και που να μπορεί κι εκείνο να με σεβαστεί, Αυτή είναι γλώσσα ναυτικού, αλλά δεν είσαι ναυτικός, Αφού έχω την γλώσσα, είναι το ίδιο σαν να είμαι.

Ο καπετάνιος διάβασε ξανά την κάρτα του βασιλιά, κατόπιν ρώτησε, Μπορείς να πεις τι θέλεις το καράβι, Για να πάω να ψάξω την άγνωστη νήσο, Δεν υπάρχουν άγνωστοι πια άγνωστες νήσοι, Το ίδιο μου είπε και ο βασιλιάς, Ό,τι ξέρει αυτός από νησιά κοντά μου το έμαθε, Είναι περίεργο που εσύ, ένας άνθρωπος της θάλασσας, μου λες πως δεν υπάρχουν άγνωστες νήσοι, κι εγώ που είμαι άνθρωπος της στεριάς κατέχω πως όλες οι νήσοι, ακόμα και οι γνωστές, είναι άγνωστες μέχρι να ξεμπαρκάρουμε πάνω τους, Δηλαδή εσύ, αν κατάλαβα καλά, αναζητάς μία νήσο όπου κανείς ποτέ δεν ξεμπάρκαρε, Θα το μάθω όταν φτάσω εκεί, Αν φτάσεις, Ναι, μερικές φορές ναυαγεί κανείς στο δρόμο, αλλά αν μου συμβεί τέτοιο πράγμα, θα πρέπει εσύ να γράψεις στα χρονικά του λιμανιού πως έφτασα μέχρι το σημείο αυτό, Θέλεις να πεις ότι τελικά κάπου φτάνουμε, Δεν θα ήσουν αυτός που είσαι αν δεν το ήξερες ήδη.

Η συνέχεια είναι το ίδιο μαγευτική….
Και θα την βρείτε στο βιβλίο των εκδόσεων Καστανιώτη,
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΝΗΣΟΥ
του ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ
μετάφραση ΑΘΗΝΑ ΨΥΛΛΙΑ

Για όλους μας υπάρχει μία άγνωστη νήσος….

Και ο μόνος τρόπος να νιώσουμε ζωντανοί είναι να θελήσουμε να την βρούμε…

και να μην πάψουμε ποτέ να την αναζητούμε...

Το αποτέλεσμα και η λογική δεν μετράει…

Μόνο η επιθυμία…

Αυτή μας δίνει ζωή… μέσα σε αυτή ζει η ψυχή μας…

*σε αγαπώ άγνωστη νήσο μου και ας πνίγομαι στον ωκεανό σου... μια ζωή θα σε αποζητώ.. και ας είναι μάταιο... με ταξιδευει μόνο η ύπαρξη σου...

Ο μικρός μου αντρούλης....

Ο πατέρας μου μου’ δώσε ένα σύζυγο,
Θεέ μου, τι άντρας, τι αντρούλης,
Θεέ μου , τι άντρας , τόσο μικρούλης!
Τον έχασα μες στο μεγάλο μου κρεβάτι,
Θεέ μου, τι άντρας, τι αντρούλης,
Τον έχασα μες στο μεγάλο μου κρεβάτι,
Θεέ μου, τι άντρας, τόσο μικρούλης…

Γαλλικό τραγούδι του 17^ου αιώνα

Αυτή είναι η εισαγωγή του νέου βιβλίου του Πασκάλ Μπρυκνέρ.

Ο Μπρυκνέρ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, φιλόσοφους..

Και με απίστευτη χαρά είδα το νέο του βιβλίο στην προθήκη του Ελευθερουδάκη…

Ασφαλώς και όρμισα μέσα να το αγοράσω.. και τις πρώτες σελίδες τις διάβασα έξω από το βιβλιοπωλείο καθισμένη σε ένα τοιχάκι….

Το βιβλίο αυτό… όπως λέει και η περιγραφή του στο οπισθόφυλλο του.. περιγράφει το τέλος της εποχής του κυρίαρχου αρσενικού…

Είναι η ιστορία μίας Νταρντάνας (Σολάνζ) που ερωτεύεται και παντρεύεται έναν πολύ κοντό άντρα(Λεόν)…

Οι περιγραφές έχουν απίστευτες λεπτομέρειες.. και όποιος είχε ποτέ σχέση με ένα άτομο διαφορετικής σωματικής διάπλασης είναι αδύνατον να μην γελάσει με την καρδιά του…

Σας μεταφέρω ορισμένες… να γελάσετε και εσείς… αλλά σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να αγοράσετε το βιβλίο γιατί θα το απολαύσετε ….δεν υπάρχει περίπτωση….

Ο Λεόν έπρεπε να κάνει τρία βήματα όταν εκείνη έκανε δύο, πράγμα που, στο τέλος της ημέρας, σήμαινε πολλές εκατοντάδες επιπλέον βήματα. Εκείνη δεν βράδυνε ποτέ το περπάτημα της κι αυτός είχε συνηθίσει να τρέχει πλάι της ελαφρά λαχανιασμένος. …..

Κάποια βράδια, όταν είχε πιεί λιγάκι, η Σολανζ έπαιρνε τον Λεόν στα γόνατα της, τον αποκαλούσε Λιοντάρι μου, Υπέροχε Επιβήτορα μου, του έκανε μυριάδες γαργαλητά και αυτός εγκαταλειπόταν σαν κανα πιτσιρίκι , με τα πόδια διπλωμένα, να συστρέφεται τάχα ενοχλημένος……..

Τον είχε διαλέξει ανάμεσα σε όλους σύμφωνα με την ρήση: το μικρό είναι όμορφο. Βασίλισσα του ευφημισμού, είχε εξοστρακίσει από το λεξιλόγιο της τις λέξεις «κατσαμπρόκος» , «λιλιπούτειος», «νάνος» και παρακαλούσε από τους καλεσμένους της να σεβαστούν αυτόν τον κανόνα. Ακόμα και η έκφραση «καλό ανθρωπάκι» δεν ήταν επιθυμητή στο σπίτι της….

Από τότε που γνώρισε την Σολάνζ δεν εγκατέλειπε ποτέ τα παπούτσια του, μήτε καν στην πλαζ όπου φορούσε ενισχυμένες σαγιονάρες, χοντρές σαν αργεντίνικα στέικ. Οι παντόφλες του ήταν εσωτερικά εξοπλισμένες με πάτους από φελλό. Σε αντιστάθμισμα , η Σολάνζ είχε επιβάλει έναν απαράγραπτο κανόνα: ποτέ πρόσθετους πάτους κατά την διάρκεια του έρωτα! Είχε δικαίωμα να τους βάζει μετά………

Μέσα σε ένα μήνα, ο Λεόν είχε κοντύνει 39 εκατοστά, κι έτσι έφτανε μέχρι το στήθος της Σολάνζ, συγκεκριμένα μέχρι την μέση των μαστών της.Εφεξής τον περνούσαν για τον μικρό της αδερφό, ή ακόμα καλύτερα, για τον μεγάλο της γιο. Αυτό δεν μείωσε καθόλου την αγάπη της για τον άντρα της, αντιθέτως: τώρα δεν τον αποκαλούσε παρά Μικρούλη Άντρακλα, για να υποδηλώνει της αρρενωπότητα του δίχως να αποκρύπτει την βραχυσωμία του. Όταν χόρευαν ροκ, λόγου χάρη, τον σήκωνε ψηλά, του μουρμούριζε τρελά λόγια στο αυτί, τον στριφογύριζε ανάμεσα στα χέρια της, τον ανύψωνε στους αστερισμούς. Ο Λεόν, εκστατικός , εγκαταλειπόταν, με τα μάτια κλειστά, ως τα όρια της λυποθυμίας……..

Η πλοκή του βιβλίου … συνεχίζεται με εντελώς σουρεαλιστικό και ανατρεπτικό τρόπο…

Είναι Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο ! ! ! ! ! !

Να το πάρετε… να το διαβάσετε… να το απολαύσετε…

Γίνομαι λίγο πιεστική… αλλά… χαλάλι…….

ο Μπρυκνέρ είναι ένα από τα πάθη μου……..

χαχαχαχαχαχαχχαχαχα