Η άρνηση...

The Punishment by loganart

Μου λένε… πως δεν είμαι χαζή….
Ορισμένα πράγματα όμως ,
δεν μπορώ να τα καταλάβω….
Πιστεύω… πως ορισμένες αξίες….
μετά από μεγάλους αγώνες….
είναι πλέον κοινώς αποδεκτές…
και έχουν περιχαρακωθεί με νόμους…
και με το Σύνταγμα…
Έννοιες παλιές πια….
όπως ισότητα… ισονομία… δικαιοσύνη…
Μπήκαμε δυναμικά στον 21ο αίωνα….
Αυτά υποτίθεται έγιναν κεκτημένα στον 18ο….
Τρεις αιώνες….
Και όμως….
Στην Ελλάδα….
της Ευρωπαϊκής Ένωσης….
των φοβερών Ολυμπιακών Αγώνων….
της Ανάπτυξης… και της Νέας Δημοκρατίας…
Τίποτα…
απολύτως τίποτα από τα παραπάνω…
δεν ισχύει….
αν… δεν έχεις… έναν καλό δικηγόρο….
Χμ… λάθος….
Αν δεν έχεις λεφτά…. εξουσία…..
και… έναν καλό δικηγόρο….
Σε θεωρητικό επίπεδο….
όλοι είμαστε ίσοι….
όλοι έχουμε δικαιώματα και υποχρεώσεις…
Γιατί εγώ νιώθω…
πως έχω μόνο υποχρεώσεις ????
Η τελευταία περίοδος της ζωής μου…
είναι ζόρικη….
όπου πάω να γκρινιάξω…
ακούω ένα ζόρι… ή και δύο….
πολύ μεγαλύτερα από το δικό μου….
Εγώ έχω φτάσει στα όρια μου….
Το ίδιο και οι άλλοι….
Καμιά φορά…
απορώ πως θα την βγάλω ως την επόμενη ημέρα…
Δεν κοιμάμαι το βράδυ…..
Το ίδιο υποθέτω και οι άλλοι….
Και μου δημιουργείται… μία εύλογη απορία….
Μα γιατί…. γιατί… κανείς… δεν κάνει κάτι ???
Όλοι σκύβουν το κεφάλι…
Παίρνουν βαθειά ανάσα….
Σφίγγουν το γαμω-ζωνάρι….
και… υπομένουν….
Καμιά φορά που το αναφέρω…
γελάνε συγκαταβατικά…
αμήχανα ίσως….
και λένε…
πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα…
Έχουν δίκαιο ???
Ισχύει… ή είναι μία πολύ καλή δικαιολογία ???
Αν π.χ. δεν συνεργαζόμασταν….
με το Κτηματολόγιο….
με την Εφορία….
με την Τράπεζα….
με την Αστυνομία….
με την κάθε γαμημένη Υπηρεσία….
με το Κράτος… με κάθε αδικία…
τι θα γινόταν ????
Θα ζοριζόμασταν….
Σίγουρα…..
Αλλά πόσο θα κρατούσε αυτό το ζόρι ???
Έναν χρόνο ???
Δύο χρόνια ???
Δέκα ???
Τι είναι τα δέκα χρόνια μπροστά σε μία ζωή…
εντελώς παράλογη….
εντελώς άδικη….
εντελώς απάνθρωπη….
Ένα τίποτα….
Η λογική λέει… πως θα έπρεπε ήδη…
να είμαστε στα βουνά… ή στις πόλεις…
ζωσμένοι με τα όπλα…
Να κάνουμε αντίσταση…
μία δίκαιη επανάσταση….
Όχι για εξουσία…
απλά για δικαιοσύνη….
για ευαισθησία…
και την αξιοπρέπεια μας…
Ανταυτού…. είμαστε κλεισμένοι…
στο διαμέρισμα κλουβί….
στην εργασία αγγαρεία….
στο παράλογο μποτιλιάρισμα…
στην απάνθρωπη ουρά χιλίων ατόμων…
στα κόλπα της γραφειοκρατίας…
και ενίοτε… γκρινιάζουμε….
Γιατί ???
Γιατί έχουμε ξεχάσει τι είναι η δύναμη μας…
Η ένωση μας…
Ο καθένας λειτουργεί ατομικά…
Βρίσκει κάποιο κόλπο….
βρίσκει μία φρούδα ελπίδα….
και… κοιτάει την πάρτη του….
Θέλει να σώσει το γαμω-τομάρι του…
και γλύφει… και υποχρεώνεται…
και γαμιέται…
και πονάει…
αλλά… ελπίζει… ότι θα την γλυτώσει…
Ότι η αδικία δεν θα τον αγγίξει…
Ακόμα και όταν τον αγγίζει…
νομίζει πως σε αυτόν… θα πονέσει λιγότερο…
γιατί κάποιο κόλπο θα τον σώσει….
Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό….
Κάθε μέρα που περνάει…
χάνουμε κάτι….
από την αξιοπρέπεια μας…
από την ζωή μας…
από την ποιότητα μας….
και όμως… τίποτα απολύτως δεν γίνεται…
Ως πότε ????


Υ.Γ. Ασφαλώς και δεν προτείνω έναν ένοπλο αγώνα….
αλλά θεωρώ απόλυτα εφικτή μία μαζική κινητοποίηση για τα αυτονόητα…
Όχι υπό την μορφή απλής πορείας… αλλά με την δυναμική της ωμής άρνησης… της μη-συνεργασίας και κυρίως της αντίστασης….