Γιώργος Ιωάννου….

Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά·

θαρρώ πως χάθηκα για πάντα.

Mε ζώνει πάλι ο φόβος, με κυκλώνει.

Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου.

Tο παίρνει, το αιωρεί πάνω απ' την πόλη.

....

Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω.

.....

Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο,

αμέσως θα κατέρρεα στα πόδια του.
.......

.....

Γιώργος Ιωάννου….
-Τον ξέρεις???
-Αλοίμονο…..

Ποιος Σαλονικιός δεν τον ξέρει????
-Πολλοί…..ίδρωσα για να τους πείσω….
-Μα είναι δυνατόν????
Θεσσαλονίκη χωρίς Ιωάννου???
Τρία τέσσερα άτομα….
έχει να επιδείξει αυτή η πόλη….
..........
Και τότε… το τηλεοπτικό παράθυρο….
εξαφανίστηκε….
και πήγε στον διάολο ο Νομάρχης….
...........
Ένα ταπεινό διαμέρισμα….
120τ.μ. θα συγκεντρώσει….
την εναπομείνασα αξιοπρέπεια…
αυτής της σκυλογαμημένης πόλης…
...........
Ο κοινωνικός συντελεστής καθάρισε….
για την ξεφτύλα της κοινωνίας…
και… ένα αρχείο θα φτιαχτεί…
για να προστρέχουν όλοι...
κάθε που προσβάλλονται…
από τον γελοίο «αετό» που δεν πετάει….
Και δεν θα πετάξει ποτέ….
όσο διαβάζουμε τέτοια ποιήματα…..
..............
Η τερηδόνα
Φύγε
Το κορμί σου είναι πολύ υπαρχτό.
Τούτη η μουσική που γλιστράει απ’ τα χέρια σου
κι ανακατεύεται με τη θερμή σου ανάσα

Μου αρκεί να γεύομαι της απουσίας σου
την αίσθηση
μου αρκεί να γεύομαι του ιδεατού σου κόσμου
την αφή
Μου αρκεί να γεύομαι την αέναη προσδοκία

...............

Θέλω λυπητερά τραγούδια
Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
καφτό σακατεμένο μου διαμάντι
γυμνό κορμί της θάλασσας που έπαιξες
χορδές του αέρα μέσα στα μαλλιά μου
Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
ηλεκτρισμένα μάτια στο σεργιάνι
η μουσική στα σφαιριστήρια της αγάπης
το πυροτέχνημα του ήλιου στη φωνή μου
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω

................

Στη βροχερή αποικία

Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα
μισολιωμένο στα μάγουλα, στα λιγοστά μου πεσμένα μαλλιά
ήταν λαθρόβιο ή εξατμίστηκε εκείνη την ώρα
μέσα στα δάχτυλα ένα τίποτε ένας σπασμός

Το φιλί σου δοσμένο στην άσφαλτο με σέρνει μέσα
σε κλινικές όπου έζησα έγκλειστος, καθώς ξανά
θα γυρίσω εκεί κάποτε όταν έρθει η αρρώστια

Γιατί να δόθηκε, στη βροχερή αποικία που σε γνώρισα
ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ γιατρειά

..........

....

.......

*Τα ποιήματα είναι αφιέρωση στα γλυκά πλάσματα,

που μοιράζονται την μελαγχολία μου......

Τα ευχαριστώ πολύ.....

-------

---------

-----------

Υ.Γ. Παπαρονομάρχη… δεν αρκεί να ντυθείς Σούπερμαν…

τώρα πρέπει και να πετάξεις……

....

...

..