Σταμάτησε η βροχή…
πάμε…..
μία βόλτα….
στο πάρκο…
στο πάρκο…
είναι ακόμα υγρό…
μυστικό….
...
άδειο….
άδειο….
....
Θα κρυφτούμε…
ίσως χαθούμε….
θα δούμε….
......
Η πορεία γνωστή…
ορίζεται με φράκτες…
φράκτες από κλαδιά…
κομμένα, γδαρμένα....
και ενωμένα με καρφιά…
.....
Καρφιά βαθειά….
σκουριασμένα…
ξεχασμένα…
Λένε πως μετά από πολύ καιρό…
τα καρφιά γίνονται ένα με το ξύλο…
Άραγε τότε το ξύλο…
ξεχνάει την πληγή ή την αγαπάει πιο πολύ????
Λένε πως μετά από πολύ καιρό…
τα καρφιά γίνονται ένα με το ξύλο…
Άραγε τότε το ξύλο…
ξεχνάει την πληγή ή την αγαπάει πιο πολύ????
.jpg)
35 σχόλια:
οτι ειναι ΖΩΝΤΑΝΟΣ οργανισμος τα αποροφαη ολα με τον ΧΡΟΝΟ...
ητε καρφια στο σωμα ειτε την ψυχη..
ειναι θεμα χρονου...
γιατι ο χρονος ειναι διασταση...
και ο πονος χρηαζετε..γιατι ετσι νιοθουμε ζωντανοι...
τι όμορφη ανάρτηση...
κράτησα τις φωτογραφίες!!!
Σματς!!!
ότι δεν αλλάζει αφομοιώνεται.
τι απίστευτα γλυκιά ανάρτηση!
Πληγές με καρφιά, καρφιά που στάζουν όμως αίμα. Μερικά μοιάζουν με σύντομες αγγελίες θανάτου.
Πολύ ωραία ανάρτηση!
@gregory....
πολυ χριστιανική άποψη.... έχεις...
εγώ θα έλεγα πως ο πόνος είναι περιττός...
αλλά... οκ......
@greenάκο....
ευχαριστώ!!!
Θα σου στείλω και τις άλλες...
Σματςςςςςςςςς
@b|a|s|n\i/a....
νομίζω πως και η αλλαγή αφομοιώνεται... άλλοτε θετικά...
άλλοτε αρνητικά...
(ευχαριστώ...)
@tantoguanto...
όταν τράβηξα τις πρώτες φωτογραφίες.. σκεφτόμουν ως τίτλο.. την Σταύρωση....
Ναι.. ο θάνατος.. είναι μέσα στις φωτογραφίες...
όπως και ο πόνος...
Η σκουριά όμως.. τα κάνει όλα γήινα.. και οικεία....
(ευχαριστώ...)
εγω χριστιανος ποτε ...ο πονος ειναι και ηδονη πολες φορες..ο πονος που αναφερω ειναι οτι κατι δεν παη καλα....
Μα πού το βρήκες το δάσος; Εγώ, κοτζάμ ξωτικό, μόνο μπετά βλέπω γύρω μου. Αχ, ακανόνιστο πλάσμα, κι έχω να πάω και σ' ένα γάμο!
Τι μουσική!
Αν πάλι βγάλεις τα καρφιά, ίσως ανοίξει ο φράχτης και χαθείς γι αυτούς σε δρόμους που εσύ επιλέγεις.
Και τότε και το ξύλο θα νιώσει διαφορετικά, σιγά σιγά όμως.
Πολύ ωραίο κομμάτι.
Το ξύλο είναι μαζόχα :P
Βαράτε με κι ας κλάιω!
Καταπληκτικές και οι φώτος και ο συλλογισμός σου!
Στο τέλος πάντα αγαπάμε αυτά που διαχρονικά μας πληγώνουν.
@gregory....
ο μαζοχισμός είναι διαστροφή...
ευχαριστώ.. δεν θα πάρω...
@elf....
Δάσος...????
Μη τα παραλέμε.....
:-)))
(σιχαίνομαι τους γάμους...καλό κουράγιο...)
@matrix...
και να βγάλεις τα καρφια..η πληγή παραμένει....
Η μουσική είναι από τις αγαπημένες μου....
:-))))
τήν καλημέρα μου! η μουσική σου μου΄κλεψε τήν καρδιά!....τα ανθρώπινα τοπία σαν τα φυσικά,όμορφα ,απρόβλεπτα ,χαοτικά...
υπέροχη μουσική!
νομιζω με τον καιρό συνηθίζουν τα καρφια,οι πληγες κλείνουν αλλα ποτε δεν γίνονται ενα.
η ουσία τους είναι παντα διαφορετική.
Και τα καρφιά να αφαιρεθούν η σκουριά τους έγινε συστατικό του αίματος... σου, το ζήτημα είναι να καταφέρεις να μην σε καρφώσουν...
Δύσκολα ζήτησα έτσι;...
Το ξέρω, μιας και αύριο αναμένεται το τελευταίο καρφί που θα με στερεώσει μόνιμα κάπου που σιχάθηκα τόσα χρόνια να στέκομαι...
Καλή σας ημέρα...
H σκουριά κάνει τις πληγές να κακοφορμίζουν...νομίζω...να ξερνάνε και να προαναγγέλουν τον επερχόμενο θάνατο...
Υπέροχες φωτο...με...καθήλωσαν.
@teddyboy....
Και το ξύλο βγήκε από τον παραδείσο... λενε...
Ισως η πραγματική αγάπη να διαπιστώνεται με την πληγη...
@κισσα....
Το μέρος που πήρα τις φωτό... είναι γεμάτο κίσσες...
:-)))
Πάντα μου θυμίζουν εσένα...
@stella...
δεν ξέρω...
η σκουριά και η μούχλα γίνονται πάντα χώμα....στο τέλος...
@masterpcm....
δεν ξέρω τι είναι καλύτερο τελικά...
Τα δυσκολα έχουν ενδιαφέρον...
Καλή επιτυχία... για αύριο....
@houlk μου...
Ολα πεθαίνουν στο τέλος...
Αλλα όμορφα...άλλα άσχημα....
Πάντα επίπονα....
(ευχαριστώ ...)
Δεν υπάρχει στη ζωή κάτι πιο περιττό από τον πόνο, τους φρονιμήτες και τη σκωληκοειδίτιδα...
@patsiouri....
Συμφωνώ μαζί σου!!!!
:-))))
μιλάμε η Chavela Vargas τα σπάει και δεν την ήξερα. τελικά είχα κάνει λάθος που σου χα πει να μη βάζεις μουσική!
keep up...
ok doc....
:-))))
Δίχως πόνο,πώς να κλάψεις ;
δίχως κλάμα πως να ζήσεις;
@kostaslogh...
Μπορείς να κλάψεις από χαρα....
λένε...
Πλάνη η πληγή;
Και μάλιστα περιττή;
Δεν νομίζω...
Αλλά ύστερα πάλι,ποιος το ορίζει το περιττό;
Καλημέρα...
Α...ξέχασα!Η μουσική...super!
:-)
Η πληγή είναι αληθινή....
Σηκώνει συζήτηση αν είναι ή όχι περιττή.... αλλά είναι αδιαμφισβητητο πως όλοι έχουμε κάποια...βαθειά πληγη....
Καλημέρα και Καλό μήνα!!!
:-))))
Οι πληγές πάντα μένουν ανοιχτές... κι ας ξεχνιούνται στο βάθος του χρόνου. Πάντα θα έρθει κάποια στιγμή που θα μας ξαναπονέσουν!
(Δοξάξτε με! Τελικά την ακούω μόνο μ' ένα βαζάκι γλυκό κουταλιού κάστανο...)
@Μανιταράκι.....
για αυτό πρόσεχε... που πετας τις μολοτοφ... γιατί...θα γύρίσουν οι μπάτσοι... και θα σε ξαναπονέσουν.....
(κακούργα.... ευτυχώς παχαίνει πολύ... και δεν το τρώω.... χαχαχαχα)
Στις ετικέτες πλάνη,η πληγή...Εσύ την ταξινόμησες!
Εμείς ορίζουμε το περιττό και όχι οι άλλοι!
Δεν είναι σίγουρο ότι για όλους είναι βαθιά!
Μερικοί μια χαρά πλατσουρίζουν στα ρηχά και στα σίγουρα απ΄ό,τι βλέπω!
Αλλά πάλι μπορεί να κάνω λάθος...
Τα καρφιά είναι φτιαγμένα για να πληγώνουν.
Οι πληγές για να τις θυμόμαστε.
Και τα δέντρα, για να μεγαλώνουν και να ζούν με τίς πληγές τους...
Τόσο όμορφη ανάρτηση!
Χααχαχαχααα τρελλό!!! Εγώ πετάω μολότωφ μόνο στην κουζίνα μου! Μετά το μαγείρεμα η κουζίνα μου είναι σαν τη Β. Σοφίας μετά από πορεία!!! χαχαχααααα!!!
Έτσι, για να αποφεύγουμε και τους μπάτσους.. τον ξαναείδα σήμερα να ριθμίζει την κίνηση... κάποιος μου κάνει πλάκα.... χαχαχααα!!!
Οι πληγές στα δέντρα και ειδικά αυτές που 'αιμορραγούν' μου δημιουργούν και μένα πολλές σκέψεις.
Στα χωριά, τα σκουργιασμένα καρφιά συνυπάρχουν αρμονικά με τα ξύλα, τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε μένα.
Στις τρεις πρώτες φωτογραφίες νόμιζα πως ήταν ...γλυκό.
Καλημέρα και καλό μήνα!
πότε έβρεξε; :Ρ
nice!!
oti einai akanonisto..einai k wraio..
@utopia...
Η ετικέτα πλάνη αφορούσε την ταυτιση της πληγής του δέντρου με αυτήν της ψυχής...
:-))))
@Μανιταράκι...
Αν τολμάς... πέρνα με κόκκινο τώρα....
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
@radio marconi....
αν σου αρέσουν οι πληγές στα δέντρα... περίμενε να δεις τις άλλες φωτό που έχω με αυτό το θέμα...
Θα τρελαθείς!!!
:-)))
@dimitris....
Το Σάββατο το πρωί...
@roadartist....
merci!
:-)))
Τίποτα δεν μας ανήκει ακόμη και ότι κλείνουμε μέσα μας.Για ψάξε να βρείς την δολοφονημένη επιθυμία του ξύλου, μ' ένα καρφί στα σπλάγχνά του. ΄Οταν κοπάζουν οι στιγμές που γίνονται ένα, όταν δικαιολογείται η εξουσία του ξύλου η εξουσία της αφομοίωσης. Να ψάξουμε τάχα για τη μεγαλοψυχία του ή την αγάπη του;΄Οταν αφήνει τους φοβερούς ελιγμούς της αφομοίωσης και καταλήγει στην απλότητα της αγάπης.
Εξαιρετικές φωτογραφίες,τις κράτησα με την άδειά σου πιστεύω.
@albus....
και την φωτογραφική μου μηχανή να ήθελες... την είχες....
(αν και ξέρω πως δεν θα την χρησιμοποιήσεις... σαν την δικιά σου)
Δημοσίευση σχολίου