Η τράκα που με στραπατσάρισε…..

Την Παρασκευή… γκρεμίστηκα….
Πέρασα μία κόλαση…
μακράν πέρα των ορίων μου…
πέραν του παραλόγου…..
Σιχάθηκα… αηδίασα… έβρισα…
θόλωσα…. προσπάθησα να κάνω υπομονή…
να κοιτάξω αλλού….
αλλά… δεν μου βγήκε….
Η εργάσιμη γαμω-εβδομάδα…
τελείωσε….
με την ατάκα….
«μας έχουν γραμμένους στα αρχίδια τους και το ξέρετε…
πάρτε τους τηλέφωνο… να τους πείτε…
πως τους γράφω στην μουνάρα μου… και φεύγω…»

Στην ζωή μου… δεν είμαι τόσο άγρια…
όπως όλοι οι μαγκιο-μπλόγκερς….
Αλλά την Παρασκευή… έφτασα εκεί…
Έφυγα από την δουλειά…
εκτός ορίων…
και… σταματάω σε ένα γαμω-φανάρι….
και… πέφτει ένα μηχανάκι… στο αμάξι μου…
Κάνω στην άκρη…. βγαίνω….
τρελαμένη… χαμένη….
και βλέπω ένα παιδί….
να σηκώνεται…από την άσφαλτο…
με το μηχανάκι του….
Ένας όμορφος πιτσιρικάς…
20-25 ετών… με ευγενικό πρόσωπο….
χλομιασμένο… από το σοκ…
με πλησιάζει….
Ένοχος…. όσο ο Αδάμ… μετά το γαμω-μήλο…
Εγώ αλλού…. ακόμα στους παπαρίδες….
ακόμα στο παράλογο…
Τον κοιτάω… και του λέω….
-Δεν είμαι εδώ…. δεν ξέρω τι να κάνω…
δίπλωμα έχεις???
-Έχω…. αλλά… δεν το έχω μαζί μου….
-Ασφάλεια έχεις????
-Είναι νέο το μηχανάκι….
μόλις το πήρα να βγάλω μεροκάματο…
δεν έχω ασφάλεια….
έκλεισα ραντεβού με τον ασφαλιστή αύριο…
-Την γαμήσαμε…. ε?
-Όχι… είμαι καλό παιδί… θα σας πληρώσω….
-Την γαμήσαμε… πίστεψε με…
δεν αναφέρομαι σε σένα….
λέω τα δικά μου….
-Τι έχετε??? Να σας δώσω την ταυτότητα μου???
Να μου την επιστρέψετε την Δευτέρα???
-Και άμα σε σταματήσουν μπάτσοι στο δρόμο???
Tι θα κάνεις?
-Δεν ξέρω… δεν θα με σταματήσουν….
να σας την δώσω…
-Θα σε σταματήσουν…
γιατί είσαι καλό παιδί… αλλά άτυχο…
-Ορίστε?
-Δεν θέλω την ταυτότητα σου….
θα δουλέψεις σήμερα… κράτα την…
άμα είναι να με γαμήσεις…
θα το κάνεις και ας έχω την ταυτότητα σου…
-Τι λέτε? τι πάθατε??? τι έχετε???
- Είσαι νέος… δεν ξέρεις…
σε λίγα χρόνια… θα ξέρεις…
εγώ… σε πιστεύω…
και αν θες να μου φερθείς άδικα…
αν θες να κάνεις μία πουστιά… ορίστε…
-Γράψτε το τηλέφωνο μου… γράψτε και το όνομα μου…
την Δευτέρα θα σας πάρω τηλέφωνο… αν μου το δώσετε…
-Έχει νόημα?
-Έχει…
Γράφω τα στοιχεία του… από την ταυτότητα…
με διορθώνει… στην διεύθυνση….
μου δίνει και κινητό και σταθερό τηλέφωνο…
με διαβεβαιώνει..
πως την Δευτέρα θα μου τηλεφωνήσει…
είμαι ράκος… λέω ναι…
ενώ δεν τον πιστεύω….
είμαι ακόμα αλλού… νιώθω ανάπηρη…
ευάλωτη… απελπισμένη γριά…
και αφού έχω κάνει ότι μου λέει το καλό άτυχο παιδάκι…
μπαίνω στο αμάξι…. και… φεύγω…
Πάω να κρυφτώ στο γαμω-σπίτι…
φτάνω χάλια…
είμαι στα πρόθυρα εγκεφαλικού… ανακοπής…
και άμα τίποτα δεν λειτουργήσει…
αυτοκτονίας…
παράδοσης…
Μιλάω και λέω μαλακίες…
με έναν λατρεμένο φίλο…
Δεν ξέρω.. τι είπα…
έβαλα ένα νεροπότηρο τσίπουρο….
ήθελα αναστολή…
ήθελα… να χαλαρώσω…
βάζω και δεύτερο….
Είμαι έτοιμη να πάω να κοιμηθώ…
και κτυπάει το κινητό…
Βλέπω ένα άγνωστο νούμερο….
το σηκώνω….

-Γεια σας… είμαι ο Γιώργος…
-Ποιος Γιώργος????
-Αυτός που σας τράκαρε…
-Τι θες??
Δεν είπαμε θα μιλήσουμε την Δευτέρα???
-Ναι… αλλά ανησυχούσα…
σας είδα που δε ήσασταν καλά….
-Γιωργάκη… δεν φταις εσύ παιδάκι μου….
από την δουλεία.. σου είπα πως το έπαθα…
-Ναι… αλλά εγώ ανησυχώ….
πως είσαστε?
-Καλά παιδάκι μου… είμαι σπίτι….
μην ανησυχείς… σε παρακαλώ….
δεν φταις εσύ….
-Ναι… μου το είπατε… αλλά ανησυχώ…
ήθελα να μάθω αν είσαστε καλά…
-Καλά δεν είμαι… αλλά είμαι στο σπίτι….
-Ωραία… θα σας τηλεφωνήσω… την Δευτέρα…
-Καλά βρε Γιωργάκη….είσαι πολύ ευγενικός…
-Και εσείς….
-Πρόσεχε παιδί μου…
- Και εσείς….
Κλείνω το τηλέφωνο…
και με πιάνουν τα κλάματα…
Έκλαιγα ακατάπαυστα….
Μα… είναι δυνατόν???
τόσοι… συνάδελφοι…
τόσοι… ειδικοί….
τόσοι φίλοι…
και… εμένα με νοιάστηκε ο Γιωργάκης?
Θα με έσωνε ο Γιωργάκης???
Ένα πιτσιρίκι… 20 ετών….
μικρό… καλό… αθώο….
τόσο γενναίο… τόσο υπεύθυνο…
που επιμένει…
να δώσει το μεροκάματο ενός μηνός…
προκειμένου να κάνει το «σωστό» ….
Πέρασε το Σαβατοκύριακο…
ήρθα και καλά στα ίσια μου….
(λέμε… αλλά… πάπαλα…)
και χτες… στις 11.30 π.μ. …
κτυπάει το κινητό….
-Γεια σας… είμαι ο Γιώργος….
-Ποιός Γιώργος….
(ρωτάω εγώ χαμένη… στα ζόρια της επιβίωσης)
-Ο Γιώργος που σας τράκαρε…
-Έλα βρε Γιωργιώ….
δεν πίστευα πως θα μου τηλεφωνήσεις…
-Μα σας είπα… θα σας αποζημιώσω…
-Μα σου είπα… είμαι γριά… και απογοητευμένη…

Νιώθω υποχρεωμένη…
νιώθω πιεσμένη…
να παλέψω…
Για αυτά τα καλά τίμια παιδιά…
που παλεύουν καθημερινά για το μεροκάματο…
για την γαμω-επιβίωση τους…
να βρουν κάτι αντάξιο… της αξίας τους…
Πωρώνομαι…
Κρυφοδακρύζω….
Ναι ρε πούστη μου….
θα το παλέψω….
Όχι για μένα…
Εγώ το έχασα….
Γαμήθηκα…..
Για αυτά…
Τα πιτσιρίκια…
Που είναι ακόμα αγνά…
που ακόμα έχουν γαμω-φιλότιμο…
Μόνο για αυτά…
εμείς χάσαμε….
Αλλά αυτά????
Δεν δικαιούνται μία πιθανότητα???
Μία πιθανότητα ενός γερασμένου…
ενός γαμημένου συστήματος????

Ακόμα ελπίζω….
Όχι για μένα…
Εγώ πιστεύω πως χάθηκα….
Για τον Γιωργάκη….
Για τον φίλο του….
Για κάθε πιτσιρίκο… που βγαίνει στο μεροκάματο…
με μία μηχανή «επένδυση» …
και ελπίζει να επιζήσει…
από το γαμω-φιλοδώρημα…
της εξαγοράς...