Σε γνώρισα σε μια επικοινωνιακή σπέκουλα!!!!

-Μωρό μου….πότε θα πάμε σπίτι????…..
-Θα πάμε… μην βιάζεσαι….
-Μα μωρό μου… δεν κρατιέμαι….πάμε τώρα….
-Περίμενε σου λέω….Σοβαρέψου…..
-Καλά σοβαρεύομαι…..
-Να σου δώσω ένα φιλάκι???
-Ρε συ…. άσε τα σαχλά…..
-Σαχλό ένα φιλάκι????
-Σοβαρέψου…. και άσε τα χαζά….
-Καλά…. (ναζιάρικο ύφος.....)

Μετά από λίγο…..

-Μη με χουφτώνεις ρε μέσα στον κόσμο….
-Μα μωράκι μου… δεν μας βλέπει κανείς…
-Μας βλέπει… σοβαρέψου….

Ήρθαμε εδώ για δουλειά….

(σοβαρό ύφος...)
-Ναι… αλλά….
-Δεν έχει αλλά….Σεμνά….

(άγριο ύφος....)

-Ξέρεις τι μέρα είναι σήμερα ….Δεν ξέρεις????
-Ναι … 5 Νοεμβρίου….
-Τότε ξέρεις και τι γιορτάζουμε, σήμερα....

Πως να καθήσω φρόνιμη ????
(ζαβολιάρικο ύφος....)

-Είπαμε ήρθαμε για δουλειά….
-Μα την κάναμε …

Τώρα πάμε να γιορτάσουμε την επέτειο μας…
-Ποιά επέτειο βρε μουρλή ???…

Τα γενέθλια της προγιαγιάς σου ???....
-Ουφ αμάν …!!!!! ….

Σήμερα έχουμε επέτειο γνωριμίας....

Θυμάσαι??? Στην υπέροχη συναυλία....

(ερωτευμένο ύφος.....)

Στο πάρκο με τον Παπακωνσταντίνου….
-Δεν τραγούδησε τελικά ο Βασίλης....

-Ε καλά.. με τον Μαχαιρίτσα....

Πάμε τώρα???

-Ουτε ο Μαχαιρίτσας τραγούδησε....

Μόνο ο Τσακνής....

(αηδιασμένο ύφος....)

-Και οι Μπλε!!!!!

-Πούτσες μπλε ... Με πιέζεις...

-Σε αγκαλιάζω μωρέ....

Είμαι χαρούμενη....

Σήμερα κλείνουμε πέντε μήνες γνωριμίας!!!...

-Είπα άσε με...Σοβαρέψου…..
-Καλά……

(παραπονεμένο ύφος....)

-Αρχισα να βαριέμαι… Ακόμα να τελειώσουμε????….

(κατσούφικο ύφος...)
-Σε λίγο τελειώνουμε… σε δέκα λεπτά περίπου ….
-Αχ τι καλά !!!! Μετά θα πάμε????

( καυλωμένο ύφος....)
-Άμα συνεχίζεις να με πιέζεις… δεν θα πάμε…
-Μα…

(γκρεμισμένο ύφος....)
-Δεν έχει μα…. κάτσε καλά….
-Μα όλη μέρα περιμένω….
-Άμα κάτσεις καλά….
-Πόσο καλά να κάτσω??? Αμάν πια….
-Όσο καλά λέω… με έχεις εκνευρίσει….
-Εγώ??? Που σε αγαπάω???
Που θέλω να γιορτάσω τους πέντε μήνες μαζί σου???

(πουτανιάρικο ύφος....)
-Ουφ… ήρθαμε για δουλεία…
Να δούμε τι ώρα θα ξεμπερδέψουμε…

(υπεύθυνο ύφος.....)
-Δηλαδή… υπάρχει περίπτωση…. να μην πάμε μετά για σεχ???
-Εμ?? Δεν υπάρχει…. Κάτσε καλά και περίμενε….
-Αν δεν πάμε σήμερα… θα πάμε αύριο????
-Ίσως….
-Αύριο τι ώρα???

(αγωνιώδες ύφος....)
-Θα δούμε….
-Αύριο στις 8.00 το πρωί????

-Όχι… αύριο στις 9.00…..

(ψύχραιμο ύφος......)
-Γιατί στις 9.00?????
-Γιατί τότε ανοίγει…..
-Τι ανοίγει ???
-Η Εθνική Πινακοθήκη….

(σοβαρότατο ύφος....)
-Θα κάνουμε σεχ στην Πινακοθήκη???

(κίνκυ ύφος.....)
-Όχι θα πας να την δεις μόνη σου…

να μην με πρήζεις!!!!…

(πονηρό ύφος......)

Και τότε ξέσπασε .... η γυναίκα….

-Επρεπε να το περιμένω….
Σε γνώρισα σε μία επικοινωνιακή σπέκουλα !!!!

(εξαγριωμένο απαξιωτικό ύφος.....)

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με αληθινά πρόσωπα ή καταστάσεις είναι ΕΝΤΕΛΩΣ συμπτωματική.

Το σενάριο φτιάχτηκε για ακόμα ένα Greenοπαίγνιον!!!!!!

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Quiz…..

Ποιος ευαίσθητος δήμαρχος….
σκέφτηκε τα καημένα ποντικάκια….
τα ορφανά αρούρια….
και τους εξασφάλισε σύγχρονα σπιτάκια,

με θέα θάλασσα?????

Φυσικά ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης….
Της ερωτικής πόλης….
της Mητρόπολης των Βαλκανίων….

Τι??? Δεν είναι σπιτάκια???

Είναι ποντικοπαγίδες????

Ψέματα !!!!!

Δεν έχει η ερωτική πόλη τρωκτικά....

Εύγε ευαίσθητε δήμαρχε μας….
Εύγε για την αισθητική σας…
για την ευαισθησία σας…

(τα λέω μπας και πέσει το στέγαστρο να σας πλακώσει)

Eύγε που καταφέρατε πάλι….
να καταστρέψετε…
ένα ακόμα χαρακτηριστικό της πόλης …
Όχι… δεν μιλάω για τα τρωκτικά….
αυτά… καλοτρώνε στον Δήμο μας πάντα….
Αναφέρομαι στην απόλυτη…
καραχλιδάτη μπετονοπαραλία μας…
που κάποτε κάναμε τις βόλτες μας…
και ξεχνούσαμε τα προβλήματα μας…

Η ανέμελη βόλτα δίπλα στην θάλασσα,

απαγορεύετηκε λόγω των ντιζαΐνάτων εμποδίων....

(σκαλοπάτια, πισίνες!!!, τοιχάκια???)

Οποιος δεν προσέχει...

ας κάνει ένα μπάνιο να δροσιστεί...

Η κατασκευή φέρνει λίγο από το Infinito του Μικελάντζελο...

Κόλπο για το μάτι????

Ναι... μας ματιάσαν οι χαμουτζίδες...

και για αυτό σας ψηφίσανε.....

Σας πιστεύουμε....

Η βιοκλιματική αρχιτεκτονική

είναι εφεύρεση του σατανά ...

και γουστάρουμε τα κτίρια θερμοκήπια...

για τα φυτά που σας ψηφίζουν.....

.

.

.

Κακοτεχνία??? Τι είναι αυτό???

Τα μάρμαρα σπάνε... και αποκτάνε αξία....

(σαν τον Παρθενώνα.....)

Τώρα….κλασσικά…..

όλοι μαζί

εν χορώ....

(περιμένοντας και τον Ζορρό, με τον γίγαντα χαρταετό)

τραγουδάμε υπερήφανοι

Μίζα χλίδα και μπετόν….
και ποντικοπαγίδες αντί για γκαζόν…

Δεν τολμώ…

Δεν τολμώ να σου πω…
όσα σκέφτομαι…
όσα χρειάζομαι…
όσα θέλω να μοιραστώ μαζί σου….
Σε βλέπω…
σου μιλώ...

σε ονειρεύομαι…
και σκέφτομαι…
όσα θα μπορούσαν να γίνουν….

όσα θα μπορούσαμε να κάνουμε....

όσα ποτέ δεν θα ομολογήσω……
όσα ποτέ δεν θα περιορίσω…
όσα χρειάζομαι….
και σε δανείζομαι…
σαν μορφή…
σαν ιδέα…
σαν σκέψη…
σαν ίχνος στο κορμί μου…
σαν αίσθηση…
σαν ερέθισμα….
Σε θέλω…
σε χρειάζομαι….
σε νιώθω…
κάθε που ακουμπάω το κορμί μου….
τα χέρια σου είναι εκεί….
Ποτέ δεν θα είμαι ολόκληρη…
ποτέ δεν θα είμαι ευτυχισμένη…
ποτέ δεν θα σου πω…
τι είσαι για μένα….
Δεν θέλω να σε τρομάξω…
δεν θέλω να σε επηρεάσω…
δεν θέλω να είμαι…
μία ακόμα ηλίθια εμπειρία για σένα…
Δεν θέλω να με πληγώσεις…
δεν θέλω να με γειώσεις…
τις επιλογές σου… τις έχω εμπεδώσει…
τις έχω επίπονα βιώσει…
αλλά… σε κάθε μεθύσι…
σε κάθε αδιάφορο γαμήσι…
έρχεσαι…. και… με ανακατώνεις…
με αναστατώνεις…
και με θανατώνεις…

Υ.Γ. Δεν έχει σχόλια η ανάρτηση αυτή…
είναι δική μου… είναι προσωπική….
μία γαμω-ανάγκη που έπρεπε απλά να εκφραστεί…

Ένας απόλυτος εφιάλτης….

Πριν από αρκετά χρόνια….
το ’91… ήταν θαρρώ….
έζησα έναν απόλυτο εφιάλτη μου….
Είχα πάει Erasmus….
στην Ισπανία….
ανέμελη… χαρούμενη….
περικυκλωμένη… από υπέροχους ανθρώπους…
λατρεμένους Ισπανούς αναρχικούς….
περνούσα υπέροχα…
μέχρι που η βουλιμία…
με έβαλε να ζητήσω και άλλο…
Πήγα λοιπόν… ένα ταξίδι … στην Πορτογαλία…
Είχα βγάλει αεροπορικό εισιτήριο για 15 ημέρες…
έκλεισα ραντεβού…
με δύο συμφοιτήτριες…
που έκαναν το ίδιο πρόγραμμα εκεί…
και πήγα….
Όσοι με ξέρετε από το μπλογκ…
δεν μπορείτε να φανταστείτε…
πόσο κοινωνική… και προσαρμοστική είμαι…
αν κάποιος… μπορεί να εναρμονιστεί κάπου…
θεωρώ πως είμαι εγώ…
Από την πρώτη μέρα… απέκτησα κύκλο… 4 ατόμων…
να με βοηθούν… να με κατευθύνουν…
να με κάνουν να αισθάνομαι καλά… οικεία…
Αρχίζω λοιπόν… να γυρνάω ανέμελη…
σαν τυπική τουρίστρια αρχιτεκτόνισσα…
σε μία χώρα… που υπέφερε….
υπέφερε… κανονικά….
Χρειάστηκα… 2-3 μέρες…
για να το καταλάβω…
Είμαι αρρωστημένη καπνίστρια…
καπνίζω σχεδόν παντού…
περπατούσα στον δρόμο…και κάπνιζα…
και… μου έκανε στην αρχή εντύπωση…
που μου κάνανε τράκα στον δρόμο…
γέροι… κυρίως….
και νέοι ενίοτε….
Την τρίτη μέρα…
είχαν τελειώσει οι 2 κούτες που είχα πάρει από τα αφορολόγητα..
Άρχισα να ανησυχώ…
δεν θα μου φτάνανε τα λεφτά για τσιγάρα…
Αποφάσισα… με μισή καρδιά…
να επιλέγω… που θα ενδίδω στην τράκα…
Η μεγάλη αδυναμία μου… είναι οι γέροι…
έτσι προέκυψε ο πρώτος κανόνας…
όσοι μου ζητούσαν τσιγάρο… άνω των 60….
θα έδινα τσιγάρο…
Συνέχισα έτσι….
Γύρισα… γύρισα πολύ…
Ένας βραζιλιάνος μετανάστης…
μου έλεγε που να πάω…
Ένας Ιρλανδός… σερβιτόρος…
τον συμπλήρωνε…
Ο πορτογάλος ρεσεψιονίστ της εστίας…
με έστελνε στα καλύτερα…
και μου εξηγούσε τους κινδύνους…
Οι Πορτογάλοι… φοβισμένοι μεν…
βοηθούσαν….
και οι δύο συμφοιτήτριες… από την Ελλάδα…
είχαν πάρει σαφέστατες οδηγίες…
από τους καθηγητές τους…
τι δεν έπρεπε να χάσουμε…
Είμαι πολύ φιλήδονη….
και έψαχνα το απόλυτο…
Το απόλυτο φαγητό…
το απόλυτο φάντο…
το τέλειο ηλιοβασίλεμα…
την απόλυτη πανοραμική θέα…
και πάει λέγοντας…
Μέχρι… που… πήγα…
να φάω το απόλυτο ρυζόγαλο….
με φρέσκο πορτοκάλι…
στο καλύτερο… κατάστημα.. της Λισαβόνας…
Δεν θυμάμαι το όνομα…
θυμάμαι… μόνο…. την γεύση του...

και μία μούρη…
κολλημένη… στη τζαμαρία… του εστιατορίου…
να με βλέπει να το απολαμβάνω....

και να ξερογλείφεται…
και το στομάχι μου… να σφίγγει…
την μπουκιά να μην κατεβαίνει…
να αισθάνομαι τύψεις…
να αισθάνομαι άσχημα…
αλλά… να προσπαθώ να στρέψω το βλέμμα αλλού…
και αυτό… να μην ξεκολλάει….
Τύψεις… γιατί εγώ… να τρώω το γαμημένο ρυζόγαλο…
και αυτός να είναι από έξω…
πεινασμένος... λιγωμένος....

Βγαίνοντας…τον έψαξα…
δεν τον βρήκα… να του δώσω…
λίγα εσκούδος… να φάει και αυτός…
Στην επιστροφή… ένας με σταμάτησε…
ήθελε τσιγάρο…
είπα όχι… δεν ήταν γέρος…
και σήκωσε το χέρι του… να μου στράψει μπάτσο…
Χλόμιασα… δεν φοβήθηκα την μπάτσα…
τρόμαξα με την απελπισία…
να φτάνεις εκεί… από το χαρμάνιασμα…
Του έδωσα τσιγάρο…
του έδωσα το γαμημένο πακέτο…
Ένιωσα... τα όρια του…
Τον συμπόνεσα…

Το απόγευμα… πήγα μία βόλτα….
στην Αλφάμα….
Με την φωτογραφική μου μηχανή…
με την χαρά του τουρίστα….
και… γκρεμίστηκα…
Η διάσημη Αλφάμα…
δεν είχε αποχετευτικό δίκτυο….
Ρίχνανε.. τα απορρίμματα τους… στον δρόμο…
Σε μαγευτικά σοκάκια… που μύριζαν κάτουρο…
αλλά… που ένας παπαροαρχιτέκτονας…
μπορεί να βρίσκει μαγικά….
μου την πέσανε….
Με στρίμωξαν… σε ένα απόμερο σοκάκι…
τέσσερις… απελπισμένοι…
Πλησιάζανε… και ο ένας μου μίλησε…
ο άλλος άφησε διακριτικά να φανεί ο σουγιάς του…
Εγώ χρήματα δεν είχα…
είχα την μηχανή…
που έκανα οικονομίες ένα εξάμηνο να πάρω…
Ένιωσα απειλή…
Είδα… ένα γκρουπ από αμερικάνους τουρίστες… μακριά…
άρχισα να φωνάζω…
τους καλούσα… σαν να ήταν φίλοι μου…
αυτοί… ενέδωσαν…
με χαιρετούσαν…και άρχισαν να έρχονται προς το μέρος μου…
οι «κακοί» έφυγαν….
Πτώμα εγώ… ακολούθησα.... το γκρουπ…
Πήγα στην εστία…
και ξάπλωσα….
Η απόφαση… είχε παρθεί…
θα έφευγα…
Δεν άντεχα….
Δεν την έβγαζα….
Όχι γιατί δεν επιβίωνα…
αλλά… γιατί δεν μπορούσα να αντιστέκομαι στην αδικία…
Όταν ό άλλος ξερογλείφονταν…
τον ένιωθα…
Όταν ο άλλος ήθελε να με δείρει…
τον καταλάβαινα…
Οι κλέφτες… ήταν δικαιολογημένοι…
και καλά κάνανε…
Δεν με αδικούσαν…
Όχι… δεν ξέρανε…

απλά επιβιώνανε....

όπως μπορούσαν....

Το βράδυ… πήγα σε μία ταβέρνα με φάντο…
Ήταν ένα καταγώγιο…
με πολλούς γέρους…
χωρίς δόντια… αλκοολικούς…
έπαιρναν την κιθάρα… και τραγουδούσαν…
για ένα κερασμένο ποτήρι κρασί...

μπροστά από ένα επαγγελματικό ψυγείο…
άκουσα το φάντο… της καρδιάς τους…
το φάντο της αδικίας…
της γαμω-κοινωνίας…
και σε κάθε τραγούδι κερνούσα…
κερνούσα κόκκινο κρασί…
που έμοιαζε με αίμα…
αίμα παραίσθηση…
αίμα δίκαιο…
αίμα δικαιοσύνης…
αίμα κοινωνίας…
αίμα δάκρυ....

αίμα με ιδρώτα...

Ήταν φτηνό…
ήταν αληθινό…
και με έκανε να νιώθω καλά…
όπως και τα γεροντάκια…
Έφυγα… έφυγα… ήρεμη….
με κοίμησαν τα φάντο…
το κρασί-κοινωνία…
Την άλλη μέρα…
πήρα τηλέφωνο… στην αεροπορική εταιρεία…
ήθελα να αλλάξω το εισιτήριο…
ήθελα να φύγω…
να φύγω μακριά…
Δεν είχε εισιτήριο για την ίδια μέρα…
θα έφευγα την επομένη…
το βράδυ βγήκα…
πήγα με τις συμφοιτήτριες…
σε ένα υπέροχο μαγαζί στο λιμάνι…
Απόλυτη καραχλιδή….
και εγώ… αφού σχολίασα το γαμώ-ντεκόρ
να πρέπει να τις εξηγήσω γιατί φεύγω…
δέκα μέρες νωρίτερα…
Έφευγα.. γιατί… ενώ το ντεκόρ ήταν υπέροχο…
υπήρχαν 20 ζητιάνοι στην πόρτα…
Ο πορτιέρης… ήρθε και μας πήρε από το αμάξι…
μαζί με τρεις άλλους… και μας συνόδεψαν στο μαγαζί…
για να μην μας κλέψουν οι κακομοίρηδες…
Πάρκαρε το αμάξι σε ένα μέρος με ασφάλεια…
και μας έβαλε μέσα στην απόλυτη καραχλιδή…
αλλά εμένα το μυαλό μου έμεινε…
έξω… μαζί με τους απελπισμένους…
μαζί με τους καημένους…που είχαν φτάσει στα όρια τους…
και όσα Luis Vuiton… αυθεντικά και αν έβλεπα μπροστά μου…
όσα ντισαΐνάτα ρούχα… τέλεια μακιγιάζ.... και συμπεριφορές…
η καρδιά μου πονούσε…
μαζί με αυτούς… που δεν μπορούσαν να κλέψουνε…
να βιάσουνε… να πατσίσουνε…
το απόλυτο ανάλγητο έγκλημα…
που γινότανε στις πλάτες τους…
στο μέλλον τους… στο δίκιο τους…
Έφευγα…
ντροπιασμένη….
απελπισμένη….
απογοητευμένη….
Χρειαζόμουν… την αγάπη… την ασφάλεια…
την βεβαιότητα…
μιας κοινωνίας που νοιάζεται…
μιας κοινωνίας που ενδιαφέρεται…
μιας κοινωνίας που λειτουργεί…
σε μία γειτονιά αναρχικών στην Βαρκελώνη…
σε μία γειτονιά… καλών ανθρώπων…
δίκαιων…
ανθρώπων… γαμώ το… σκέτο…

Πήρα 10 μπουκάλια ακριβό καλό πορτό...

και το βράδυ καλέσαμε τους γείτονες να το πιούμε....

Αυτή που με φιλοξενούσε με ρώτησε...

αν με πειράζει να το μοιραστούμε...

Χαμογέλασα... και την φίλησα...

"Μακάρι όλα να τα μοιραστούμε..."

της είπα με σπαστά ισπανικά....

Το είχα απόλυτη ανάγκη......

Υ.Γ. όλα αυτά έρχονται…
όλα αυτά είναι δίπλα μας…
για αυτό φοβάμαι…
για αυτό ανησυχώ…
Κάντε κάτι…
ας κάνουμε κάτι…
Δεν ξέρω ακόμα τι…
απλά… ελπίζω πως υπάρχει…
Αν νοιαστούμε… αν συνειδητοποιήσουμε.. θα το βρούμε…

Ζωή μισή… δεν γίνεται να ζούμε….

Estranha forma de vida ........

Παραίσθηση.. ηρωική... και... πένθιμη....

Με τους «εορτασμούς» των ημερών.…
μου ήρθε στο μυαλό…
ένα αγαπημένο ποίημα…
του Οδυσσέα Ελύτη…
Έψαξα λοιπόν να το βρω στο ιντερνέτ…
να το ξαναδιαβάσω…και….
το μυαλό μου κόλλησε…
όσες φορές και αν το διάβασα…
νόμιζα.….
πως περιγράφει την σημερινή κρίση…
Την παγκόσμια κρίση…
την ηθική κρίση….
την γενικότερη σήψη….
τον θάνατο της κοινωνίας….
μέσα στα κόλπα/κανόνες της γαμω-αγοράς…
Σας παραθέτω λοιπόν ορισμένα αποσπάσματα…
να δούμε αν είναι ακόμα ένας παραλογισμός…
αν μόνο το δικό μου μυαλό κόλλησε…
από τις πολλές ειδήσεις…
και τις διάφορες συζητήσεις…

Άσμα ηρωικό και πένθιμο

για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1945)

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος,

Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός,

Καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας,

Κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες,

Εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου

Και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό,

Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε

Μα όλος ο κόπος τ' ουρανού,

Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα

Πρωί στα πόδια του βουνού,

Τώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει,

Τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκκαλιάρικα,

Πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της,

Μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν

Από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια

Βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά

Κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο.

Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό.

Κάτι κακό Θ' ανάψει.

Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου,

Τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψίχες τ' ουρανού

Τώρα μες τα θολά νερά ένας ίσκιος νευριάζει.

Ο άνεμος αρπαγμένος απ' τις φυλλωσιές

Κάνει εμετό στη σκόνη του,

Τα φρούτα φτύνουν το κουκκούτσι τους,

Η γη κρύβει τις πέτρες της,

Τα όρνια…ο θάνατος… ο χειμώνας… το κακό….
πήραν στο μυαλό μου την μορφή των αρχηγών…
των αρχηγών κρατών… των ανάλγητων υπουργών…
των διευθυντών τραπεζών… των τεχνοκρατών…
των πολυεθνικών....

των χρηματιστών.....

Και η είδηση πως 20.000.000 νέοι άνεργοι…
υπολογίζονται ως τα πρώτα θύματα της κρίσης μέσα στο 2009…
άρχισε σαν κόκκινο φωτάκι κινδύνου να αναβοσβήνει….

Ο φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας

Την ώρα που μες από τα ουράνια θάμνα

Το ούρλιασμα της συννεφολύκαινας

Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας.

Κι ύστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο,

Κι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες,

Κι ύστερα βάζει τους ανθρώπους ν' αντιχαιρετίσουνε: - φωτιά ή μαχαίρι!

Και οι εικόνες… φέρνουνε….
όνειρα… ελπίδες… ανάγκη....

για μία λύση…..

Πέστε λοιπόν στον ήλιο να' βρει ένα καινούριο δρόμο

Τώρα πια που η πατρίδα του σκοτείνιασε στη γη

Αν θέλει να μη χάσει από την περηφάνια του·

Ή τότε πάλι με χώμα και νερό

Ας γαλαζοβολήσει αλλού μιαν αδελφούλα Ελλάδα!

Πέστε στον ήλιο να' βρει ένα καινούριο δρόμο

Μην καταπροσωπίσει πια ούτε μια μαργαρίτα

Στη μαργαρίτα πέστε να' βγει μ' άλλη παρθενιά

Μη λερωθεί από δάκτυλα που δεν της πάνε!

Χωρίστε από τα δάχτυλα τ' αγριοπεριστέρια

Και μην αφήστε ήχο να πει το πάθος του νερού

Καθώς γλυκά φυσά ουρανός μες σ' αδειανό κοχύλι

Οδηγίες… για αξιοπρέπεια….
για καθαρό δίκαιο αγώνα…..

Μη στείλτε πουθενά σημάδι απελπισιάς

Μόν' φέρτε από τις περιβόλες της παλικαριάς

Τις ροδωνιές όπου η ψυχή του ανάδευε

Τις ροδωνιές όπου η ανάσα του έπαιζε

και….

Φέρτε καινούρια χέρια τι τώρα ποιος θα πάει

Ψηλά να νανουρίσει τα μωρά των άστρων!

Φέρτε καινούρια πόδια, τι τώρα ποιος θα μπει

Στον πεντοζάλη πρώτος των αγγέλων!

Καινούρια μάτια -Θε μου- τι τώρα πού θα παν

Να σκύψουν τα κρινάκια της αγαπημένης!

Αίμα καινούριο, τι με ποιο χαράς χαίρε θ' ανάψουν

Και στόμα, στόμα δροσερόν από χαλκό κι αμάραντο,

Τι τώρα ποιος στα σύννεφα θα πει «γεια σας παιδιά!»

Ισως είναι μία παράκρουση….
ίσως είναι μία ακόμα πλάνη…..
είναι όμως μία δική μου ανάγνωση…..
και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας….

Μαθητική παρέλαση....

Θυμήθηκα σήμερα τότε που επέστρεψα....
μετά από 15 χρόνια…
στον τόπο του εγκλήματος…
Στο αγαπημένο σχολείο….
που πήγαινα…
γυμνάσιο και λύκειο…
Είχε ένα κοσμικό γκαλά….
και πήγα με 3-4 φίλες…
να δούμε παλιές συμμαθήτριες και καθηγήτριες…
Ήταν πανέμορφα…
όλα στολισμένα….
λόγω της εθνικής μας εορτής....

Δεν ξέραμε αν θα μας θυμότανε...

παραδόξως… εμένα με θυμότανε…

σχεδόν όλοι…
Περάσαμε υπέροχα.....

αλλά την παράσταση έκλεψε…
το καυστικό σχόλιο…

της καθηγήτριας γυμναστικής…
Ήτανε μία αθλήτρια….
πολύ αυστηρή… και ξινή…
μέλος της εθνικής μας στο βόλεϊ…
τις άλλες τις τρόμαζε….
εμένα πάλι όχι….
Μία φορά… είχαμε έρθει σε κόντρα…
Δεν ακολουθούσα τις εντολές της…
γελούσα και έκανα χαβαλέ....

και για να με τιμωρήσει η κακούργα…
με απείλησε πως δεν θα με βάλει στην παρέλαση…
Παρέλαση για όσους δεν ξέρουν…
είναι το απόλυτο καμάκι…
Δύο μέρες λούφα δοκιμαστική….
την κρίσιμη μέρα παρέλαση…
και μετά καφέ… στην παραλία….
Χρόνια περιμένεις να έρθει η σειρά σου…
να πας τρίτη λυκείου....

Σάλταρα… όταν μου το είπε….
και θύμωσα….
δεν ήξερα τι να κάνω….
Ηταν η απόλυτη απειλή....

Γυρνάω… και της λέω…σοβαρότατα….
«αμα δεν με βάλεις στην παρέλαση….
θα ανατινάξω το γυμναστήριο»
Είχα θολώσει….
Αυτή θύμωσε στην αρχή.... αλλά τελικά…

με έβαλε στην παρέλαση….
και… όλα πήγαν φίνα…
Μετά από τόσα χρόνια…
εγώ το είχα ξεχάσει….
Αυτή… μόλις με είδε…
μου το κάρφωσε….
-Μαρία μου!!! Τι κάνεις????
-Καλά είμαι…μωρέ…. Με θυμάσαι, την φοβερή αθλήτρια…
ή σε έβαλε ο διευθυντής να κάνεις δημόσιες σχέσεις????
-Αμάν βρε Μαράκι… πάλι θα ανατινάξεις το γυμναστήριο???
-Ορίστε??? τι λες μωρέ, μήπως με μπερδεύεις???

-Σε κάθε παρέλαση σε θυμάμαι…. θυμάμαι τι μου είχες πει…
και γελάω…θα ανατίζες είχες πει το γυμναστήριο….
-Γελάς εσύ… αλλά εγώ σοβαρά το έλεγα…
είχα δικαίωμα στο καμάκι....

Γιατί τι άλλο είναι η παρέλαση…
αν όχι ένα οργανωμένο καμάκι???
Και βγαίνουν διάφοροι… εθνοπατέρες…
και φωνάζουνε…
για το ποιος θα παρελάσει…
ποιος θα κρατήσει… την σημαία…
και άλλες κουταμάρες…

Όχι… καλοί μου κύριοι….
Όλοι έχουμε δικαίωμα στο καμάκι….
Και όσοι δεν εκτελούμε τις εντολές της γυμνάστριας…
και όσοι δεν γεννηθήκανε.. στην Ελλάδα….
Στην γραμμή εκεί να λικνιζόμαστε…
και να το δείχνουμε πόσο ετοιμοπόλεμοι…
για καμάκι είμαστε….
και να μοιραζόμαστε το απόλυτο Ελληνικό όνειρο…
Ένα καμάκι ανθρώπινο…. αξιοκρατικό… και ισότιμο….
Υπό την ευλογία του προέδρου της Δημοκρατίας…
του σπιρτόζου Νομάρχη μας....
και της σημαίας μας….

(στα χρόνια μου βέβαια… μίνι δεν φορούσαμε….
αλλά είναι αδιάφορο…)

Υ.Γ. Χρόνια πολλά... στην πόλη μας... και στους Δημήτρηδες και στις Δημητρούλες....Χρόνια πολλά και στον Νομάρχη μας... και περαστικά του.... Του χρόνου να είναι σπίτι του... μαζί με τον Πρωθυπουργό του....

In the deathcar….

Κάποτε…
πριν δεν ξέρω πόσα χρόνια πριν…
(δεν έχω καλή σχέση με τον χρόνο…)
δίδασκα…
σε ένα ΙΕΚ….
το οποίο ήταν πολύ έξω από την πόλη…
Ηταν μία εποχή… ζόρικη…
μέσα στην αρρώστια… τον θάνατο…
και έξω από τα όρια μου…
Τότε… οδηγούσα μία alfa romeo…
κόκκινη… γαμάτη…
του αδερφού μου… του μερακλή…
και έτρεχα σαν τρελή…
Πάντα είχα μία περίεργη σχέση με την αδρεναλίνη…
με ευχαριστούσε…και με έφτιαχνε…
ειδικά όταν ήμουν σκασμένη…
Μετά το μάθημα…
πάντα έπαιρνα μαζί…
τέσσερις μαθητές μου…
να τους γυρίσω στην πόλη…
Μέσα σε αυτούς… ήταν ο Κλαρκ Κεντ…
Τον φώναζα έτσι… γιατί έμοιαζε θανάτου τον Superman…
στην φλώρικη δημοσιογραφική εκδοχή του…
στο μασκέ της σχολής… τον είχα ψήσει να ντυθεί…
και Superman και είχε κλέψει όλες τις εντυπώσεις…

Φεύγοντας πάντα γυρνούσαμε μέσα από ένα χωριό…
που είχε στην μέση του δρόμου…
ένα φανάρι….
Εγώ πάντα λόγω κεκτημένης ταχύτητας…
το περνούσα με κόκκινο…
και γούσταρα να βλέπω τον Κλαρκ…
να κάνει τον σταυρό του…
Τέρμα τα γκάζια…
τέρμα η μουσική…
άψογο στερεοφωνικό....

και τα παιδια… δεμένα…
αλλά φανατικοί συνοδηγοί μου…
και εγώ αλλού…
να χαζεύω τον Κλάρκ…
να κοκκινίζει…
και να χασκογελάω…

Ηταν η ζαβολιά.... που χρειαζόμουνα…
και που μου έφτιαχνε πάντα το κέφι…
ότι και αν είχε συμβεί...

στην διάρκεια της γαμω-μέρας...

ό,τι και αν επακολουθούσε...

το ατελείωτο βράδυ....

Μέχρι που…
μία φορά…δεν τα άφησα…
στο προκαθορισμένο… σημείο....
και τα κατέβασα στο κέντρο της πόλης…
Σταματάω λοιπόν στο φανάρι…
έξω από μία εκκλησία…
και βλέπω τον Κεντ…
να ξανακάνει τον σταυρό του…

Φρίκαρα…
Αναρωτήθηκα… γιατί…
«μα κυρία.... εγώ πάντα έξω από εκκλησίες....
κάνω τον σταυρό μου»
«δηλαδή βρε Κεντ… στο φανάρι.... στο χωριό…
για αυτό σταυροκοπιέσαι???»
«ε ναι.. κυρία… έχει εκκλησία… στο φανάρι…»

Με γκρέμισε ο άτιμος….
μου χάλασε το παιχνίδι…
εγώ και 3 μήνες πίστευα..... πως τον τρόμαζα…
και αυτός… δεν με φοβότανε…
εμένα.... την τρελή… υποτίθεται…
ροκ καθηγήτρια…
απλά έκανε μηχανικά τον σταυρό του…

Τελικά… όλα…είναι θέμα συνήθειας…
και.... ωραία είναι να ζούμε τον μύθο μας…
αλλά… έρχεται… και το φανάρι…
που σταματάμε…
και ορισμένοι… κάνουν τον σταυρό τους…

Υ.Γ. Αφιερωμένο… στον blogouli….
που με την ανάρτηση του…. μου θύμισε τον Κλάρκ…
την λατρεμένη Alfa Romeo….των άκρων…
και τις μαλακίες που έκανα… εκείνη την εποχή…

Μεταξύ του ζω και του σπαταλάω χρόνο υπάρχει άβυσσος....

«Μεταξύ μας Μεταξά….»
της είπε… και ακούμπησε το ποτήρι του στο δικό της….
Είχε μάθει να πίνει κονιάκ στο Παρίσι….
όταν σπούδαζε….
και τον είχε σημαδέψει…
Η απόλαυση για αυτόν ήταν απλή…..
ένα καλό πούρο, μπόλικο κονιάκ…
και ένα θηλυκό παραμύθι…
Το πρώτο το έκανε εύκολα τράκα
από τους πολλούς πετυχημένους φίλους …
ευχάριστα τον δεχότανε στις χλιδάτες γραφειάρες τους
για να θυμούνται τις καλές μποέμ εποχές ….
Το δεύτερο… το έκλεβε από έναν φίλο του νεκροθάφτη…
είχε κάσες ολόκληρες για τις κηδείες και τα μνημόσυνα…
στο υπόγειο του μαγαζιού του….
Περνούσε να τον δει… και καθόταν….
μέχρι κάποιος να πεθάνει…
και να του ζητήσει ο φίλος του…
να κρατάει τα τηλέφωνα μέχρι να γυρίσει…
Τότε… έπαιρνε τρεις κάσες Μεταξά…
και τις φόρτωνε στο αυτοκίνητο του….
Μετά καθόταν και περίμενε τον υποχρεωμένο φίλο…
Δεν ήξερε αν τον είχε καταλάβει….
όμως ήταν σίγουρος…
πως ακόμα και αν αυτό γινότανε…
δεν θα έλεγε κουβέντα…
γιατί ελάχιστες φιλικές επισκέψεις….
δέχεται πάντοτε ένας νεκροθάφτης…
Μετά στο σπίτι….το έβαζε….
σε ένα κρυστάλλινο ακριβό μπουκάλι…
Τις γκόμενες τις ψάρευε εύκολα….
μέσω διαδικτύου…
με ένα δυσνόητο νικ… 2-3 στίχους….
και την ιδιότητα του….
φιλόσοφος εργένης εισοδηματίας …
Τους έδινε ραντεβού δίπλα στην θάλασσα ….
την ώρα που έδυε ο ήλιος...

για να τους απαγγέλει στίχους…
Αυτές θαρρείς και μαγευότανε….
από την άψογη προφορά του…

Dans le port d'Amsterdam

Y a des marins qui boivent

Et qui boivent et reboivent

Et qui reboivent encore

Ils boivent à la santé

Des putains d'Amsterdam

De Hambourg ou d'ailleurs

Enfin ils boivent aux dames

Qui leur donnent leur joli corps

Qui leur donnent leur vertu

Pour une pièce en or

Et quand ils ont bien bu

Se plantent le nez au ciel

Se mouchent dans les étoiles

Et ils pissent comme je pleure

Sur les femmes infidèles

Δεν ξέρανε γαλλικά οι περισσότερες….
αλλά… τα απήγγειλε τόσο παραστατικά…
και τα μετάφραζε….
με τόσο πάθος… που τις καθήλωνε…
Μόλις αρχίζανε να βαριούνται….
έπαιζε το τελευταίο του χαρτί….

Ne me quitte pas… Il faut oublier….Tout peut s'oublier… Qui s'enfuit déjà….... Oublier le temps…. Des malentendus… Et le temps perdu…A savoir comment…. Oublier ces heures…Qui tuaient parfois….. A coups de pourquoi…. Le coeur du bonheur… Ne me quitte pas.... Ne me quitte pas ...
Ne me quitte pas.... Ne me quitte pas....

Moi je t'offrirai…. Des perles de pluie…. Venues de pays ….Où il ne pleut pas…. Je creuserai la terre…. Jusqu'apres ma mort Pour couvrir ton corps…. D'or et de lumière Je ferai un domaine….Où l'amour sera roi Où l'amour sera loi....…Où tu seras reine.... . Ne me quitte pas........ Ne me quitte pas......... Ne me quitte pas........ Ne me quitte pas

Je t'inventerai ...... Des mots insensés ........Que tu comprendras....... Je te parlerai ........ De ces amants là..... Qui ont vu deux fois...... Leurs coeurs s'embraser...... Je te racont'rai..... L'histoire de ce roi...... Mort de n'avoir pas..... Pu te rencontrer...... Ne me quitte pas......

On a vu souvent.....Rejaillir le feu.....De l'ancien volcan....Qu'on croyait trop vieux...... Il est paraît-il.... Des terres brûlées..... Donnant plus de blé..... Qu'un meilleur avril...... Et quand vient le soir.... Pour qu'un ciel flamboie....... Le rouge et le noir..... Ne s'épousent-ils pas .......Ne me quitte pas ......

Ne me quitte pas ....... Je ne vais plus pleurer...... Je ne vais plus parler..... Je me cacherai là......... À te regarder...... Danser et sourire........ Et à t'écouter...... Chanter et puis rire..... Laisse-moi devenir...... L'ombre de ton ombre...... L'ombre de ta main..... L'ombre de ton chien......

Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas
Ne me quitte pas

μετά το τελικό κτύπημα…
κάτι που όλες αναγνωρίζουν….
τον καλούσαν εκστασιασμένες στο σπίτι τους…
Αυτός πάντα επέμενε να φέρνει το ποτό του….
τα ειδικά κρυστάλλινα ποτήρια του….
και το κονιάκ που αγαπούσε….
"Πολύ ειδικό… πολύ… προσωπικό…."
για να το μοιραστεί μαζί τους….
Και αυτές πάντα νιώθανε…
την ευαισθησία και τον εκλεκτικισμό του…
Την ευγένεια της "αδερφής ψυχής" ….
που τις έκανε να δακρύζουν….
μετά τον πιο άγριο οργασμό…
της μίζερης ζωής τους…
Πίνανε το κλεμμένο κονιάκ…
και τον άκουγαν… να μιλάει ως ειδικός…
για την εξαίσια του γεύση….
Στο τέλος μία που «ήξερε» τον ρώτησε….
πόσα αστέρια έχει….
και εκείνος της απάντησε….
-Οσα γουστάρεις μανάρα μου….
και αντίκρυσε… την αηδία της....και την "ντροπή" της….