Η πληγή….

Σταμάτησε η βροχή…

πάμε…..

μία βόλτα….
στο πάρκο…

είναι ακόμα υγρό…

μυστικό….

...
άδειο….

....

Θα κρυφτούμε…
ίσως χαθούμε….

θα δούμε….

......

Η πορεία γνωστή…
ορίζεται με φράκτες…

φράκτες από κλαδιά…
κομμένα, γδαρμένα....
και ενωμένα με καρφιά…

.....

Καρφιά βαθειά….

σκουριασμένα…

ξεχασμένα…

Λένε πως μετά από πολύ καιρό…
τα καρφιά γίνονται ένα με το ξύλο…

Άραγε τότε το ξύλο…
ξεχνάει την πληγή ή την αγαπάει πιο πολύ????

Γιώργος Ιωάννου….

Έξω αιώνια βρέχει, έξω ερημιά·

θαρρώ πως χάθηκα για πάντα.

Mε ζώνει πάλι ο φόβος, με κυκλώνει.

Πύρινη γλώσσα απειλεί το σπίτι μου.

Tο παίρνει, το αιωρεί πάνω απ' την πόλη.

....

Ποιος ξέρει τι κατάντησα και δεν το νιώθω.

.....

Ένας απόψε να με άγγιζε στον ώμο,

αμέσως θα κατέρρεα στα πόδια του.
.......

.....

Γιώργος Ιωάννου….
-Τον ξέρεις???
-Αλοίμονο…..

Ποιος Σαλονικιός δεν τον ξέρει????
-Πολλοί…..ίδρωσα για να τους πείσω….
-Μα είναι δυνατόν????
Θεσσαλονίκη χωρίς Ιωάννου???
Τρία τέσσερα άτομα….
έχει να επιδείξει αυτή η πόλη….
..........
Και τότε… το τηλεοπτικό παράθυρο….
εξαφανίστηκε….
και πήγε στον διάολο ο Νομάρχης….
...........
Ένα ταπεινό διαμέρισμα….
120τ.μ. θα συγκεντρώσει….
την εναπομείνασα αξιοπρέπεια…
αυτής της σκυλογαμημένης πόλης…
...........
Ο κοινωνικός συντελεστής καθάρισε….
για την ξεφτύλα της κοινωνίας…
και… ένα αρχείο θα φτιαχτεί…
για να προστρέχουν όλοι...
κάθε που προσβάλλονται…
από τον γελοίο «αετό» που δεν πετάει….
Και δεν θα πετάξει ποτέ….
όσο διαβάζουμε τέτοια ποιήματα…..
..............
Η τερηδόνα
Φύγε
Το κορμί σου είναι πολύ υπαρχτό.
Τούτη η μουσική που γλιστράει απ’ τα χέρια σου
κι ανακατεύεται με τη θερμή σου ανάσα

Μου αρκεί να γεύομαι της απουσίας σου
την αίσθηση
μου αρκεί να γεύομαι του ιδεατού σου κόσμου
την αφή
Μου αρκεί να γεύομαι την αέναη προσδοκία

...............

Θέλω λυπητερά τραγούδια
Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
καφτό σακατεμένο μου διαμάντι
γυμνό κορμί της θάλασσας που έπαιξες
χορδές του αέρα μέσα στα μαλλιά μου
Θέλω λυπητερά τραγούδια καλοκαίρι μου
ηλεκτρισμένα μάτια στο σεργιάνι
η μουσική στα σφαιριστήρια της αγάπης
το πυροτέχνημα του ήλιου στη φωνή μου
Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω

................

Στη βροχερή αποικία

Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα
μισολιωμένο στα μάγουλα, στα λιγοστά μου πεσμένα μαλλιά
ήταν λαθρόβιο ή εξατμίστηκε εκείνη την ώρα
μέσα στα δάχτυλα ένα τίποτε ένας σπασμός

Το φιλί σου δοσμένο στην άσφαλτο με σέρνει μέσα
σε κλινικές όπου έζησα έγκλειστος, καθώς ξανά
θα γυρίσω εκεί κάποτε όταν έρθει η αρρώστια

Γιατί να δόθηκε, στη βροχερή αποικία που σε γνώρισα
ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ γιατρειά

..........

....

.......

*Τα ποιήματα είναι αφιέρωση στα γλυκά πλάσματα,

που μοιράζονται την μελαγχολία μου......

Τα ευχαριστώ πολύ.....

-------

---------

-----------

Υ.Γ. Παπαρονομάρχη… δεν αρκεί να ντυθείς Σούπερμαν…

τώρα πρέπει και να πετάξεις……

....

...

..

Ο Κρεμασμένος....

Είχε πια βουλιάξει…
Το φως άρχισε να απομακρύνεται…
αλλά το σκοτάδι δεν ήταν πια τρομαχτικό…
Αντιθέτως έμοιαζε με οικειότητα,
σαν τον βαθύ ύπνο….
μετά από μια απολαυστική
αλλά εξαντλητική εκδρομή…
Εκδρομή… διαδρομή….πορεία….
Γλυκιά εξάντληση….
λίγο Ρεμπό….
αναμμένο τσιγάρο….
γεμάτο τασάκι…
και ουίσκι…

-Τράβα μία κάρτα….
να σου πω….
της είπε μία νεκρή…
ανδαλουσιανή τσιγγάνα….

Είναι ο κρεμασμένος….

Ο ακίνητος κρεμασμένος

που απέρριψε τον κόσμο της δράσης….

Ένας προδότης της κατεστημένης τάξης….

Γελοίος, περιθωριακός και απροσάρμοστος….

Δεν είναι τιμωρία, απλά μία διαδικασία….

μια επώδυνη μύηση στην καινούρια ζωή…

Θυσιάζει όλα τα περιττά…

αλλά κυρίως τον εαυτό του….

ώστε να αποβάλει τον εγωισμό του....

και να κάνει μια αρχή…

πιο καθαρή…

Τα νομίσματα πέφτουν….

Τα κομμένα κλαδιά είναι τα παλιά ιδανικά

τα πρότυπα….

τα πιστεύω…

τα όνειρα…

Στο Καββαλιστικό Δέντρο της Ζωής….

ο Κρεμασμένος συνδέει τη σφαίρα της Αυστηρότητας

με την σφαίρα της Λάμψης….

Κατεβαίνει στο χαμηλότερο τρίγωνο της καθημερινότητας

και με αυτοπειθαρχία προσπαθεί…

να φτάσει στην πνευματική φώτιση…

στην ηρεμία….

στην ησυχία….

Περνάει αυστηρό έλεγχο….

και τιμωρείται μέχρι να βρει τον σωστό δρόμο…

τον σωστό δρόμο για το τέλος…

Ουσιαστικά η κάρτα αυτή…..

είναι η αρχή της αναζήτησης….

Αναζήτηση του εαυτού μας….

-γιατί δεν αυτοκτονείς????

-περιμένω την δεύτερη, τρίτη, τέταρτη ευκαιρία....

-και αν δεν πιστεύεις πως υπάρχει????

(σιωπή....)

Ακανονιστα προβοκατόρικη συνέντευξη με έναν έλληνα tanguero…

Ρε Γκαρντελάκο…για πες…. τι παίζει και οι Έλληνες εκφράζονται μέσω του tango?
Είναι μία ιστορία χιλίων ατόμων σε όλη την Ελλάδα…
Ξεκίνησε σαν αντίκτυπος ανάλογων φαινομένων στην υπόλοιπη Ευρώπη….και όπου οι μεσαίες τάξεις σε ηλικίες 35 εως 50 (περίπου), βλέπουν ένα χορό με βαριά την μυθολογία του από το άλλοτε σαν διέξοδο από τους λαβύρινθους του σήμερα…..
Όταν δεν σε γεμίζει τίποτα από το σήμερα και φοβάσαι το αύριο γυρνάς στο χθες, είναι απόλυτα φυσικό και κυκλικό φαινόμενο….
Ως εδώ είναι η λειτουργική εξήγηση….
Στην ερώτηση αν εκφράζονται…πιστεύω ότι τους βγαίνει κάπως άτσαλα άρα δεν τους βγαίνει με την έννοια της αρμονικής «εκπλήρωσης»

Τελικά… και εδώ εκπλήρωση ζητάμε???
Απόλυτα ναι! Η διάσταση της αποδοχής από μία στενή και οικειοθελώς επιλεγμένη ομήγυρη, είναι ταυτόσημη από τους προσκόπους έως τις πολιτικές οργανώσεις και ως τα κυκλώματα του tango….Εκτός από την αποδοχή των υπόλοιπων αν είσαι ειλικρινής σε ενδιαφέρει να σου «αρέσει» και ο εαυτός σου…
Άρα είναι εκπλήρωση σε συνδυασμό με νομιμοποίηση ναρκισσισμού, υπερβαίνοντας εμπόδια που θέτουν οι άλλοι αλλά κυρίως εσύ ο ίδιος…

Δηλαδή… δεν πάει κανείς για καμάκι ?

(άγριο ανακριτικό βλέμμα)
Η ενοχοποιητική παιδεία της μεσαίας τάξης σε συνδυασμό με την υποτιθέμενη ποιοτική κουλτούρα της, φρικάρει στην ιδέα να βιώσει το καμάκι σε επίπεδο βασικού ένστικτου. Σαφώς και γίνεται στο tango, αλλά πάντα περιτυλιγμένο με δήθεν αισθηματισμούς, νοσταλγίες, μελαγχολίες και αισθητικές αναζητήσεις…
Η φαινομενολογία του καμακιού στο tango περιστρέφεται γύρω από αυτή την απλή και θεμελιώδη αλήθεια…..

Σιγά μην σου κάτσει καμία/κανένας άμα δεν ξέρεις να χορεύεις….
Αυτά είναι τα εμπόδια για τα οποία μίλαγα πριν….
(χαμόγελο)
Όμορφη ή άσχημη…πανικόβλητη σαραντάρα… ή θεληματικό νυμφίδιο.... η γυναίκα στο tango θα ακουμπήσει τουλάχιστον 1000 ευρώ και έναν χρόνο εντατικής εκμάθησης για να ξεμυτίσει με μία στοιχειώδη αυτοπεποίθηση στην πίστα…..
Για τους καβαλιέρους η επένδυση μπορεί να είναι και μεγαλύτερη…
σε διάρκεια και σε χρήμα γιατί παρόλο που it takes two to tango, το μοτέρ της κίνησης λειτουργικά είναι ο άντρας….


Δεν είναι πιο εύκολο απλά να πας σε ένα μπαρ… σε ένα τσατ… σε ένα γραφείο συνοικεσίων???
Και που είναι το «βραβείο» που σου έλεγα πριν?
Κάνοντας το μία περίπλοκη διαδρομή… η έννοια της επιβράβευσης καθιστά την συνάντηση άντρα-γυναίκας ένα αγωνοθέτημα με έγκυρους ελλανοδίκες, άπειρες ώρες υπέρβασης του σταδίου του καθρέφτη (θυμήσου τους καθρέπτες στις σχολές χορού) και τελικά αν το πρόβλημα σου είναι να πηδήξεις, το κάνεις να συμβαίνει σαν να κέρδισες ολυμπιακό μετάλλιο.


Οσο πιο στερημένος, τόσο καλύτερο το tango?
Ναι, αυτό το πρωτοδιάβασα στο βιβλίο της Μαρίνας Πάλμερ, Kiss and tango. Η τύπισσα, μία ζουρλή ελληνοαμερικανίδα, τίναξε στον αέρα καριέρα και ανούσια ζωή στην Νέα Υόρκη, προκειμένου να ζήσει το όνειρο στο Μπουένος Άιρες. Περιγράφοντας εκεί τα κρεβάτια της και τους χορούς της, κατέληξε να λέει ότι όταν ήταν δυστυχισμένη χόρευε καλύτερα….

Εσύ τι λες???
Είμαστε φίλοι και θες να με βγάλεις λάδι και σωστό στις απόψεις μου.... και τον καλύτερο άνθρωπο…

Ωστόσο εγώ πρέπει να σου πω ότι όταν προσέγγισα αυτό το φαινόμενο ήθελα να συνεχίσω την μοναξιά μου μέσα από μία ψευδαίσθηση επαφής με το άλλο φύλο. Όχι ότι δεν υπήρξαν και ότι δεν έζησα συγκινήσεις που χωρίς να είναι σεξ είναι ανάλογες με το σεξ. Όμως σήμερα, μετά από τέσσερα χρόνια έχω πάρει την απόφαση ή να συνεχίσω να χορεύω με μία γυναίκα που θα έχω πραγματική σχέση ή να τα παρατήσω…

Οκ… πάμε να βρούμε τώρα την ιδανική ποντιούκλα χαμηλοκώλα tanguera στην αποψινή μιλόνγκα????
Η άγνωστη αυτή ντάμα, είναι παιδί μου…. και ηλικιακά και σε επίπεδο στοργής που μου προκαλούν πάντα οι ενδιαφέρουσες υποψήφιες. Το πρόβλημα δεν είναι να την βρούμε εμείς… Είναι να βρει η ίδια τον εαυτό της είτε χορεύει , είτε συνουσιάζεται….
Όσους λιγότερους τεχνητούς κόσμους έχεις στο κεφάλι σου, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να βιώσεις με ψήγματα πιθανοτήτων ευτυχίας την αβάσταχτη σκληρή επιθετική αμείλικτη πραγματικότητα ακόμα και της ελληνικής μεγαλούπολης σήμερα…

Πάλι… δεν θα γαμήσουμε….

χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχα

Firenze….

Είχαν γνωριστεί τυχαία…
Αυτός από την Σικελία…
Αυτή από την Ελλάδα…
Αυτός έκανε εξάσκηση στα Αγγλικά…
Αυτή στα Ιταλικά της…
Μιλούσανε καθημερινά στο ιντερνέτ…
και είχαν γίνει καλοί φίλοι …
χωρίς ποτέ να γίνει ερωτική η συζήτηση…
χωρίς ποτέ να γίνει το παραμικρό καμάκι…
Μόλις τον είχε παρατήσει η γυναίκα του,
με τα δύο παιδιά τους …
και αισθανόταν ολομόναχος….
μελαγχολικός και κουρασμένος….
Το βράδυ πριν κοιμηθεί.... την έβρισκε…
στο γραφείο της… να δουλεύει….
και μιλούσανε…
Της περιέγραφε τους πελάτες του…
τις εγχειρήσεις που έκανε…
τι βιβλία διάβασε…..
ιστορίες με τα παιδιά του…
Και εκείνη πάντα τον άκουγε…
και μετά του έλεγε τα δικά της…
Ακούγανε μουσική….
και μιλούσανε…
στο τέλος φτάσανε να μιλάνε με τις ώρες…
Μετά από οκτώ μήνες σχεδόν….
γλυκιάς βραδινής συνήθειας…
της ζήτησε την διεύθυνση της…
για να της στείλει την αγαπημένη του μουσική ….
Μαζί με το cd …
έλαβε και ένα πολυσέλιδο γράμμα…
Έγραφε πως την αγάπησε…
και της ζητούσε να βρεθούνε…
Εκείνο το βράδυ …
η μουσική του συνόδεψε...
την γλυκιά τους φλυαρία…
αλλά δεν αναφέρθηκε καθόλου το γράμμα…
ούτε η απάντηση που του έγραψε….
με τον αγαπημένο κόκκινο μαρκαδόρο….
Η βραδινή κουβέντα τους συνεχιζότανε….
αλλά ποτέ δεν την ρωτούσε…
αν θα απαντούσε…
Μετά από 9 μέρες, πήρε το γράμμα με την αγάπη της…
αλλά πάλι έμεινε ασχολίαστο….
Αρχίσανε μία αλληλογραφία…
τρυφερή και ερωτική….
παράλληλα με τη βραδινή συζήτηση…
Το βράδυ…μιλούσανε για τα καθημερινά….
στα γράμματα για τον έρωτα τους…
Αυτή πάντα ζωγράφιζε… με κόκκινο…
τον φάκελο εξωτερικά…
Ο ταχυδρόμος...της είπε... τον δούλευε.…
και αυτή τρελαινόταν…
να τον φαντάζεται να κοκκινίζει …
σε κάθε επιστολή της..….

Το ραντεβού κάποτε κλείστηκε…
Για 4 μέρες στην Φλωρεντία….
Αυτή θα πήγαινε με την δουλειά της…
είκοσι πέντε μέρες νωρίτερα….
Αυτός θα ερχότανε στο τέλος…
Κάθε μέρα αυτή έψαχνε….
τι θα μοιραστούνε….
Όλα έπρεπε να είναι τέλεια…
μοναδικά… ανάλογα…
του περίεργου έρωτα τους…

Ξαφνικά της εμφανίστηκε το απόλυτο…
Αυτό που έπρεπε να μοιραστούνε…
Αυτό που περιέγραφε όλα όσα…
ήταν αυτός ο χρόνος στην ζωή τους…

Αυτή η σκέψη καρφώθηκε…
βαθειά μέσα στο μυαλό της…

Ήταν μία έκθεση χαρακτικών του Νταλί…
με θέμα τον Γκαργκαντούα…
Την είχε δει έξι φορές…
και της άρεζε να φαντάζεται …
τα σχόλια που θα ανταλλάζανε…

Εκείνη την ημέρα που ήρθε…
τον πήρε από το αεροδρόμιο…
άφησαν την βαλίτσα του στο ξενοδοχείο…
και τον έτρεξε με λαχτάρα στην έκθεση…
για να την μοιραστεί επιτέλους μαζί του….

Περίμενε σαν τρελή τις αντιδράσεις του…
όμως εκείνος δεν αντέδρασε…
και αποχαιρετίστηκαν…

Αυτή πήγε να εργαστεί…
και αυτός να ξεκουραστεί ….
Μέχρι να τελειώσει τη δουλειά…
είχε αποφασίσει να μην τον ξαναδεί…
η αντίδραση του την είχε πληγώσει …
Αν δεν του «μιλούσε» η ζωγραφική…
είχε ξεγελαστεί….
Ήταν ένας ολότελα ξένος…
Του τηλεφώνησε γκρεμισμένη, να του το πει….
όμως την πρόλαβε….
λέγοντας της χαρούμενος πως είναι δίπλα ….
στην έκθεση….
« Δεν πήγες στο ξενοδοχείο? »
«Πήγα αλλά γύρισα…Ήθελα να την δω μόνος μου….
ήθελα να δω μέσα στο μυαλό σου… »

Αυτό μόνο… της έφτασε….
Έτρεξε να τον συναντήσει….
και πήγανε μαζί στο κυνηγητικό περίπτερο
στο Giardino di Boboli…
να πιούνε μία ευτυχισμένη μπύρα…
με θέα την πανέμορφη πόλη….
Απομακρύνθηκε για μια στιγμή…
και την φώναξε να πάει δίπλα του….
λύγισε ένα κλαδάκι…
και της πρότεινε ένα λουλούδι…
«σου αρέσει η μυρωδιά του???
αυτό έχω στον κήπο μου, έξω από το δωμάτιο μου»
Με εκείνη την κίνηση την κέρδισε…
Δεν είχε κόψει το λουλούδι….
Δανείστηκε για λίγο την ομορφιά και την μυρωδιά του…
για να την πάει στο κρεβάτι του….
Οι τέσσερις μέρες περάσανε…
σαν να ήταν παραμύθι….
και μετά… της βρήκε δουλειά…
στην πόλη του στην Σικελία…

Όλα θα πήγαιναν καλά…
και εμείς θα ζούσαμε καλύτερα….
αν δεν κέρδιζε στο τέλος η κακιά μάγισσα…
και δεν του πρόσφερε το μήλο….
Πριν το δαγκώσει… την ρώτησε…
και αυτή του είπε να το πάρει…..
«Εσύ το λες αυτό????... Εσύ, μπορείς να με χαρίσεις?»
είπε λυπημένος , σχεδόν θυμωμένος….
«Άμα δεν ήξερα τι είναι τα μήλα…για σένανε,

δεν θα σε είχα πραγματικά αγαπήσει….»



Υ.Γ. Η ανάρτηση αυτή εμπνεύστηκε από ένα παιχνίδι μεταξύ εικόνας και κειμένου … στον κακό μαθητή….
Για μένα η εικόνα είναι εξίσου σημαντική με το κείμενο και μπορεί να περιέχει και όλη την ουσία….

Όχι στο Όνομά μας!!!!

Αυτές τις μέρες… γίνεται ένας αγώνας δίκαιος …

Ένας αγώνας σκληρός… και ζόρικος….
Ένας αγώνας που είναι ντροπή να μην μας νοιάζει…
Αν ποτέ δεν έχετε κάνει κάτι παράνομο…
όπως να βρίσετε, να ρίξετε μία μπουνιά….
να γρατζουνίσετε ένα αμάξι…
να ρίξετε ένα φάσκελο….
να δοκιμάσετε ναρκωτικά…
να οδηγήσετε μεθυσμένοι…
(γιατί όλα τα παραπάνω αν και είναι πλημμελήματα…
αλλά αν δεν έχεις να πληρώσεις…
όπως ορισμένοι άνθρωποι….
μπαίνεις φυλακή κανονικά)
Δεν μπορεί να μην είχατε κάποιον φίλο,
που τα έχει κάνει…..
Για να μην πω για πιο κοινά «εγκλήματα» ….
όπως χρέη στο ΤΕΒΕ….
χρέη στην εφορία….
ανασφάλιστη εργασία….
κτίσιμο αυθαίρετου….
κλοπηράιτ….

Οι καιροί είναι δύσκολοι…
και δεν πρέπει να αδιαφορούμε….
για την δικαιοσύνη και την ισότητα…
για την αδυναμία…..

Όχι.... όλοι στην φυλακή….
δεν είναι δράκοι….
ούτε έμποροι ναρκωτικών….
Είναι κυρίως φτωχοί άνθρωποι…
που μας έχουν ανάγκη….
Και που χρειάζονται πίσω…
την αξιοπρέπεια τους…

την αξιοπρέπεια μας....

Αύριο μπορεί να ήμαστε εμείς ή κάποιος που αγαπάμε…
στην θέση τους….
και πρέπει να το λήξουμε το αίσχος τώρα….

Οσο κρατάει αυτό...

Είμαστε όλοι ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟΙ......

ολοι ΕΝΟΧΟΙ.......

και ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ !!!!!!!

Υ.Γ. Τα καθάρματα είναι έξω.. εκεί…μη το ξεχνάτε…

http://kratoumenoi.wordpress.com/2008/11/12/kalesma/

Όχι στο Όνομά μας

“Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές. Είναι κύριο θέμα η ριζική αλλαγή του σωφρονιστικού συστήματος”.
–Κάρολος Παπούλιας, 6/11/08

“Είμαστε άνθρωποι – κρατούμενοι. Άνθρωποι, λέω”
- Βαγγέλης Πάλλης, Κρατούμενος, 9/11/08

Από τις τρεις Νοεμβρίου μία εκκωφαντική κραυγή συνταράσσει τα θεμέλια της Δημοκρατίας μας. Από τις τρεις Νοεμβρίου σύσσωμοι οι κρατούμενοι όλης της χώρας κατεβαίνουν σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο : τη χαμένη τους αξιοπρέπεια.

Απέναντί τους αντιμετωπίζουν την εκκωφαντική σιωπή των κραταιών ΜΜΕ και την παντελή αδιαφορία της πολιτικής ηγεσίας.

Σε αυτές τις πρακτικές

όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο

ΔΕ ΣΥΝΑΙΝΟΥΜΕ.

Η κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είναι απερίγραπτη και μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο με τη σκληρή γλώσσα των μαθηματικών. Στα κατ’ επίφαση “σωφρονιστικά” ιδρύματα της χώρας έχουν καταγραφεί συνολικά 417 θάνατοι την τελευταία δεκαετία, ενώ ο ρυθμός τους έχει απογειωθεί σε τέτοιο σημείο, ώστε σήμερα να σβήνουν στα χέρια του κράτους τέσσερις άνθρωποι το μήνα.

Η πληρότητα αγγίζει το 168% (10.113 κρατούμενοι για 6.019 θέσεις) με την αναλογία χώρου για κάθε άνθρωπο να φτάνει σε περιπτώσεις το 1τμ.

Με ημερήσιο κρατικό έξοδο ανά κρατούμενο τα 3,60 Ευρώ τα συσσίτια που παρέχονται είναι άθλια, οι υποδομές θυμίζουν μεσαίωνα και η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη είναι ελλιπέστατη.

Συγχρόνως, το Ελληνικό δικαστικό σύστημα στέλνει στη φυλακή έναν στους χίλιους κατοίκους της χώρας με τους έγκλειστους χωρίς δίκη (υπό προσωρινή κράτηση) να αγγίζουν το 30% του συνολικού αριθμού των κρατουμένων.

Αν η ποιότητα μίας Δημοκρατίας κρίνεται από τις φυλακές της, τότε η Δημοκρατία μας ασθμαίνει. Αν η τιμώρηση παραβατικών συμπεριφορών με εγκλεισμό γίνεται από το κράτος στο όνομα της κοινωνίας, τότε για την κατάσταση στις Ελληνικές φυλακές είμαστε όλοι υπόλογοι, με συντριπτικές όμως ευθύνες να αναλογούν στην κρατική μηχανή.

Σε αυτή την πραγματικότητα

όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε

ΟΧΙ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΑΣ.

Τα στοιχεία που αποκαλύπτονται από επίσημους φορείς για τις Ελληνικές φυλακές σκιαγραφούν εικόνα κολαστηρίων. Έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Πρόληψη των Βασανιστηρίων (2007) διαπιστώνει βασανιστήρια, απάνθρωπη μεταχείριση και απειλές κατά της ζωής κρατουμένων, σειρά παραβιάσεων αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης, ελλείμματα στη διερεύνηση και τιμωρία των ενόχων, αποσιώπηση περιστατικών βίας με την συμπαιγνία ιατρών και φυλάκων, απαράδεκτες συνθήκες ιατρικής περίθαλψης και ιατρικού ελέγχου στους κρατούμενους κλπ.

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου έχει εκδώσει σειρά καταδικαστικών για την Ελλάδα αποφάσεων που αφορούν κακομεταχείριση ή/και παραβιάσεις άλλων δικαιωμάτων κρατουμένων από σωφρονιστικές αρχές. Η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει πάρει απόφαση - καταπέλτη για τα κακώς κείμενα στις φυλακές, προτείνοντας άμεσες δράσεις για την επίλυση τους. Ο Συνήγορος του Πολίτη διαμαρτύρεται για την παντελή έλλειψη συνεργασίας των αρμόδιων κρατικών φορεών μαζί του, λόγω της οποίας έχει ουσιαστικά απαγορευτεί η είσοδός του στις φυλακές της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια. Οι δικηγορικοί σύλλογοι όλης της χώρας, μη κυβερνητικές οργανώσεις, όπως η Διεθνής Αμνηστία, και πολλοί πολιτικοί/κοινωνικοί φορείς καταγγέλλουν την απαράδεκτη κατάσταση και ζητούν ευρύτερη συνεργασία για το ξεπέρασμα του προβλήματος.

Αν ανθρώπινα είναι τα δικαιώματα που πρέπει να απολαμβάνει κάθε ανθρώπινο ον, κάθε στέρησή τους στις Ελληνικές φυλακές αποτελεί ανοιχτή πληγή για την κοινωνία μας.

Σε αυτή την κατάσταση

όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο απαντούμε

ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΑΒΑΤΟ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ.

Με την απεργία πείνας οι κρατούμενοι καταφεύγουν στο τελευταίο οχυρό αντίστασης, που τους έχει απομείνει, το σώμα τους. Είχε προηγηθεί έσχατη έκκλησή τους προ μηνός προς τους ιθύνοντες να ενσκήψουν στο πρόβλημα, καθώς δεν πήγαινε άλλο. Για να λύσουν την απεργία πείνας ζητούν την ικανοποίηση αιτημάτων, που αποκαθιστούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια και επανακτούν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους, αιτημάτων συγκεκριμένων, αξιοπρεπών και άμεσα υλοποιήσιμων. Απέναντι στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων η πολιτική ηγεσία εξαντλεί τη δράση της σε αδιαφορία, υποσχέσεις και καταστολή των κινημάτων τους. Τυχόν αδιαφορία και αναλγησία της πολιτικής ηγεσίας όμως και σε αυτή τη φάση θα σημαίνει νεκρούς απεργούς πείνας. Στη μετωπική λοιπόν σύγκρουση που επιλέγουν οι κρατούμενοι της χώρας για τη διεκδίκηση των ανθρωπίνως αυτονόητων δε μπορούμε να μένουμε απαθείς σταυρώνοντας τα χέρια και περιμένοντας τις ειδήσεις των θανάτων από τις απεργίες πείνας αλλά θα σταθούμε αλληλέγγυοι. Αν η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων επιβάλλουν την επαγρύπνιση όλων μας, τώρα είναι λοιπόν η στιγμή να πάρουμε θέση όλοι απέναντι στο πρόβλημα χωρίς αδιαφορίες και υπεκφυγές.

Απέναντι στην τεταμένη κατάσταση στις φυλακές όλης της χώρας

όσοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο

καθιστούμε την πολιτική ηγεσία απολύτως υπεύθυνη

για ό,τι συμβεί και απαιτούμε άμεσα

την τόσο θεσμική όσο και στην πράξη

ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ

ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Νέα Δισκογραφία....

Κυκλοφόρησε ο δίσκος που όλοι περιμέναμε!!!!!!

Ποιος είναι αυτός να τα βάλει με τον Καραμανλή ????

Η Μπεζεντάκου ??????

Πολυτεχνείο....

-Είδα ένα ωραίο ντοκιμαντέρ για το Πολυτεχνείο…

-Με είδες???
-Όχι…..
-Είχε και την Νομική….
-Με είδες???
-Όχι…. (χαμόγελο)
-Μα πως δεν με είδες????
-Ε δεν θα σε αναγνώρισα…
-Βρε νούμερο… ήμουν νέος….
-Ναι βρε… αλλά πάλι θα σε αναγνώριζα....

από τα λευκά μαλλιά…
-Δεν είχα λευκά μαλλιά τότε…
-Ναι, ε??? Σίγουρα????
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα
-Ο τάδε σας έφερε τρόφιμα???
-Παπάρια… ένας τσάτσος της χούντας ήταν….
-Μα στο ντοκιμαντερ έλεγε πως σας έφερε….
-Ναι για να του φτιάξουν το ίματζ…
$#^&%$##&*(^%)^%$#$#@$#^
-Εγώ τον συμπαθώ….
-Εσύ είσαι νούμερο….

-Θα με βοηθήσεις να γράψω ένα ποστ, για το Πολυτεχνείο???
Που τα ξέρεις καλύτερα???

(νάζι+μαλαγανιά)
-Άντε ρε νούμερο, που θες και ποστ για το Πολυτεχνείο…
-Γιατί, ρε ??? Αφού με συγκινεί….
-Εμένα με εκνευρίζει…..
άντε μην αρχίσω τα μπινελίκια τώρα….
-Έχω βρει και μία υπέροχη συνέντευξη… να σου την δείξω???
-Όχι… έχεις youtube εδώ?….. να βρεις τον Πατακό….
-Να τον βρεις μόνος σου….ορίστε…
(πλησιάζει το πληκτρολόγιο… και γράφει… πα..
εμφανίζεται η λέξη πατάτα…..)
-Ωχ… πρέπει να πάω να δω το φαγητό….
-Κάτσε να δεις τον Πατακό….
-Όχι… πάω να μαγειρέψω….

Σιγά μην κάτσω να μου γαμήσεις το όνειρο…

You are here....

Σε έχω επινοήσει… ή είσαι εκεί ?
Υπάρχεις… ή είσαι μία πλάνη…
δεν ξέρω… αρκεί που σου μιλώ…
στο τηλέφωνο… ή στο παραλήρημα μου…
Κάποτε πηρές σάρκα και οστά…
τώρα στοιχειώνεις το μυαλό μου…
Σου ανήκει η καρδιά μου…
το σώμα μου ολόκληρο… και η αναπνοή μου...
Είναι αδιάφορο αν τα θες….
έχουν απλά το όνομα σου….

Σ’ευχαριστώ….
για όλα όσα μου έδωσες…
ή δεν μου έδωσες απλά επινοηθήκαν…
Στο μυαλό μου υπάρχουνε….
και αυτό… αρκεί…
ως τροφή στα όνειρα μου….

Δεν υπάρχουν αθώα θύματα….
και για αυτό… πάντα θα πληρώνω….
με ευγνωμοσύνη… και γλύφοντας…
τις πληγές μου… τις πληγές σου…

Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση... είναι ένα σχόλιο....που δεν τόλμησα να γράψω..... σε μία ανάρτηση....

(έχουμε χαθεί στην σχιζοφρένεια.... των καιρών που ζούμε.....)

Ο κύριος Κανισίδης....

Γιατί έχω τον ομορφότερο σκύλο του κόσμου....

και δεν μασάμε από απειλές Λαμπραντόρ...

(και αυτά καλοκάγαθα χαζόσκυλα είναι...)

και για το Μανιταράκι.....

που κατακτήσαμε.....

Ιδού... ορισμένες από τις πιο όμορφες φωτό

του κυρίου Κανισίδη....

Το απορημένο σκυλάκι.....

Ο προβληματισμός......


Ετοιμός για τρελό παιχνίδι.......

Φύλακας στην πόρτα.....

Ετοιμος να υποδεχθεί τον εχθρό......

(ντελίβερι ήταν με σουβλάκια)

Πτώμα από το παιχνίδι.....

Στη "φωλίτσα" του......

Πασάς ......


Πτώμα από τα βάσανα.....

Υ.Γ. Ναι... είμαι κάτι σαν χαζοσκυλομαμά....

αλλά... αυτό το σκυλάκι....

μου έχει δώσει τόση χαρά.....

που το λατρεύω.....

και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΛΕΧΛΕΣ,

ακούτε εκεί στην Τούντρα????

Χαχαχαχαχαχαχαχααχααχαχαχαχα

Σκυλοκατάσταση….

Είχα βγάλει σήμερα…
τον κύριο Κανισίδη
για την βραδινή του βόλτα….
και… προχωρούσαμε σε ένα σκοτεινό πεζοδρόμιο…
Από ένα παρκαρισμένο αμάξι…
βγαίνει μία όμορφη κοπέλα…
έγκυος… σχεδόν ετοιμόγεννη…
πολύ καλοβαλμένη….
όμορφα ντυμένη και βαμμένη….
Παρατηρούσα αφηρημένη
την όμορφη ολοστρόγγυλη κοιλιά της…
ενώ ο Κανισίδης μου μύριζε ένα δέντρο…
Ξαφνικά….
η κοπέλα αρχίζει να τσιρίζει….
προς το αμάξι….
με άγρια εξαγριωμένη φωνή….
«Κάτσε ακίνητος, σου είπα!!! Μην κουνιέσαι!!!!»
Βλέπω κάτι να κουνιέται μέσα στο αμάξι…
αλλά ήταν σκοτεινά….
το μυαλό μου λόγω του ύφους της…
φαντάστηκε έναν πελώριο άγριο σκύλο…
σκέφτηκα βλακωδώς πως η κοπέλα φοβότανε…
μην δει ο τεράστιος σκύλος της,
τον δικό μου…τον φλώρο….
και θελήσει να τον κυνηγήσει…
Φοβήθηκε μην την παρασύρει…
με τη δύναμη του….στην κατάσταση που είναι…
Γυρνάω και της λέω χαμογελαστά…
«Mην ανησυχείτε… θα πάρω τον δικό μου…
και θα φύγουμε αμέσως»
και τραβάω τον σκυλάκο μου από το δέντρο…
Αυτή με κοιτάει με ένα απροσδιόριστο βλέμμα απορίας….
οπότε… εγώ διευκρινίζω…
«Για τον σκύλο μιλάω…. Θα πάρω τον δικό μου.....

και θα είναι είναι φρόνημος ο δικός σας....

Σε σκύλο…. δεν φωνάζατε???»
και με κοιτάει… με ύφος ακόμα πιο χαμένο….
ίσως και λίγο αγριεμένο….
και δεν απαντά….
Πλησιάζοντας… το αμάξι…. και το φως…
είδα… πως «μιλούσε» σε ένα μικρό παιδάκι….
τριών τεσσάρων ετών….

Η Πόρτα….

Έφτιαχνε σιγά σιγά το κάστρο του….
Κάνοντας κρυφά οικονομία, στη ζωή του…
Ώρες ατελείωτες δουλειάς…
μέρες ατέλειωτες υπομονής….
αιώνες τα χρόνια της αναμονής….
Και τώρα… κόντευε να ολοκληρωθεί…
Μία μικρή λεπτομέρεια έμενε …
για να τον χωρίσει οριστικά….
από τον έξω κόσμο…

Η Πόρτα….

θα ήταν ξύλινη…
σίγουρα διπλή….
ώστε να ανοίγει διάπλατα…
για να την περνάνε …
αγκαλιασμένα τα ζευγάρια …
Θα είχε σχέδιο περίτεχνο …
με ξύλινους ταμπλάδες…
όσοι και οι μπελάδες…
που επέμεναν να τον κυνηγούν τόσα χρόνια…
δύο μικρά παραθυράκια….
ένα σε κάθε θυρόφυλλο…
για να βλέπει ποιος επιμένει να του κτυπά…
χωρίς ποτέ να του ανοίγει…
πλαισιωμένα από κομψά κολωνάκια….
ώστε να διασκεδάζει…με τη χάρη της….
τον άχαρο ρόλο που έπρεπε να παίζει…

Χρόνια την φανταζότανε…
και την σχεδίαζε….
καμιά φορά την συναντούσε….
Σε σπίτια υπερήφανα…
νεοκλασσικά… διατηρητέα…
ή ξεπεσμένα φτωχικά…
με μόνο τρόπαιο το μεράκι…

Η μορφή της όμως πάντα άλλαζε….
κάθε πρωί που ξυπνούσε…
Μέχρι που μία μέρα…
ενώ προχωρούσε ανέμελος….
μία πόρτα του φώναξε…
και έμεινε σύξυλος στην θωριά της…

Ήτανε Η Πόρτα του….
και είχε από μόνη της εμφανιστεί μπροστά του…
Έκανε γρήγορα το σχέδιο…
στο χαρτί των λογαριασμών που κρατούσε…
και έτρεξε να βρει τον μάστορα….
που θα την υλοποιούσε….

Ο μάστορας ενθουσιάστηκε….
και έστειλε παραγγελία…
να του φέρουν ξύλα πολύτιμα…
από τα δάση της Σουηδίας…

Κάθισε και την μελέτησε…
μέχρι να του μιλήσουν τα ξύλα…
τότε μόνο έπιασε τα εργαλεία του…
και γέμισε η γειτονιά
με άρωμα από ροκανίδι….

Η μέρα παράδοσης…άργησε ...
και όλοι περίμεναν με αγωνία…
την τοποθέτηση της Πόρτας Φρούριο…
που ζούσε χρόνια μέσα στην Φαντασία…

Ο μάστορας…την καμάρωνε….
καπνίζοντας ιδρωμένος …
οι γείτονες μαζευτήκαν….
και όλοι περιμένανε με αγωνία…
τον ιδιοκτήτη του «κάστρου»

-Όλα γίνανε τέλεια….
παρά…. μια μικρή λεπτομέρεια…
Αυτές οι τουλίπες… τι είναι????
-Δεν φταίω εγώ άρχοντα….
είπε τρομαγμένος ο μάστορας….
Τα ξύλα μου της είπανε….
Επέμεναν να τις χαράξω….
-Ορίστε? μα τι λες? Τρελάθηκες?
-Όχι…σου το ορκίζομαι….
είναι φόρος τιμής σε ένα ζευγάρι που πρωτοφιλήθηκε…
κάτω από τα κλαδιά τους….
-Και γιατί τουλίπες…
και όχι μαργαρίτες ή τριαντάφυλλα???
είπε αγριεμένος….
-Γιατί η κοπέλα ήταν Ολλανδέζα….

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟΤΑΤΟ ΚΥΡΙΟ ALBUS GENIUS
ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΡΑΚΛΗ ΜΑΣΤΟΡΑ ΤΟΥ …..

Μαργαρίτης.....

Κάποτε….
αιώνες πριν…
ερωτεύτηκα έναν μάγκα…
ένα παιδί του λαού…
έναν Άντρα….
αλλά… η ζωή… ως γνωστόν…
είναι πουτάνα….
και.... γαμήθηκε….
η σχέση…
το καλόπαιδο…
και η ζωή μας…
Από όλη την φάση….
που κράτησε 12 χρόνια…
δύο πράγματα ….
λάθος, τρία....

μου μείνανε….
έντονα τυπωμένα στο μυαλό μου...

το πρώτο… δεν θα σας το πω….
το ζω καθημερινά… και με πληγώνει…
το δεύτερο ήταν ένα καλό γαμήσι…
και το τρίτο… ήταν ο Μαργαρίτης…
Έλεγε ο φοβερός Μάγκας μου τότε…
πως μόνο ο Μαργαρίτης…
μπορεί να πει άψογα καψουροτράγουδο…
και αυτό… γιατί είναι η απόλυτη σκατόφατσα…
και έχει βιώσει την απόρριψη…
στο πετσί του….
Εγώ… ως εκστασιασμένη καψούρα…
συμφωνούσα….
σε αυτό… και σε άλλα πιο παράλογα….
Μέχρι… που ένα βράδυ…
λίγο πριν χωρίσουμε….οριστικά…
με πήγε…
στον "Θεό"….
στον απόλυτο "Θεό της απόρριψης"….
και τον ακούσαμε μαζί…
μπας και αλλάξω γνώμη…..
Τότε ένιωσα… όσα θεωρητικά…
άκουγα τόσα χρόνια…
από τον φοβερό «άντρα» μου…
Χόρεψε ένα άσμα ζειμπεκιά….
Χτύπησα παλαμάκια….
Το απόλυτο respect…
όλων των θαμώνων …
ήταν το κατηγορητήριο μου…
Δεν μάσησα…
Ήξερα… πως είχα δίκαιο….

Χτες….
αφού διάβασα το ποστ της Κατερίνας…
την σοφή φράση της γιαγιάς της….
«Ή θα είσαι ευτυχισμένη… ή θα έχεις δίκαιο»
Έκανα ένα καυτό μπάνιο…
ήπια ένα μπουκάλι κρασί…
έκανα ένα ζάπινγκ…
και έπεσα στον Μαργαρίτη….
Σε μία εκπομπή απόλυτο ξενέρωμα…
αλλά… η φωνάρα…φωνάρα…
και οι αμφιβολίες εκεί…
Αμφιβολίες… όχι ως προς τον πρώην μου….
αμφιβολίες για εμένα…
Τελικά… είναι τόσο δύσκολο????
Τελικά… δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένη???
Πρέπει να κυνηγάς το γαμω-δίκαιο????
Το γαμω-τέλειο???
Πρέπει να τα θες όλα????
Το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού….
Ποια είσαι εσύ ωρέ υπερφίαλη μαλάκω…
που δεν θα συμβιβαστείς???
(με ρώτησε ένας αγαπημένος φίλος…
πιο ευγενικά, πρόσφατα…
πάνω σε μία υπαρξιακή μου γκρίνια)
Δεν είναι που δεν θέλω…
είναι που δεν μπορώ…..
Είναι ένα είδος αναπηρίας…
ένα είδος ανεπάρκειας για επιβίωση…
Και δεν ξέρω αν θα την βγάλω…
Δεν με νοιάζει καν…
Αν δεν έχω αυτό που θέλω…
ο θάνατος.... δεν με τρομάζει…
Η καθημερινή μιζέρια… με τρομάζει…
και ότι επιβιώνω….
Ξυπνάω κάθε πρωί…
και πάω στην γαμω-δουλειά…
κοιμάμαι κάθε βράδυ και ζω στα όνειρα μου…
Λειτουργώ και επιβιώνω με το φαντασιακό…
Όλη μέρα το σκέφτομαι.. όλη μέρα του μιλάω…
Και είναι πάντα εκεί… καυλωμένο...
Άλλοτε… με πιάνει το παράπονο…
άλλοτε γίνομαι πτώμα…
αλλά ποτέ… δεν βρίσκω το θάρρος να το τελειώνω….
Σαν τον Μαργαρίτη… που τραγουδά…
που έκανε την απόρριψη επάγγελμα…
τον πόνο χρυσορυχείο….

Να ζήσουν οι Μάγκες…οι Άντρες….. και οι κρασάρες….
Να ζήσει και το καψουροτράγουδο….
που μας μερακλώνει….

Εσύ μου μιλάς στην καρδιά μου

εσύ μονάχα εσύ

και θέλω να γίνεις δικιά μου

σύ μονάχα εσύ

Δεν ξέρω τι νιώθεις για μένα

τι είμαι για σένα εγώ

δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω

μα όμως εγώ σ' αγαπώ

Δεν ξέρω τι νιώθεις για μένα

κι η σκέψη σου με τυραννά

και τόσες θυσίες που κάνω

χαλάλι για σένανε πια

ΧαΛΛΛάλι…..