Ένα πολύτιμο κουτί…..

Ήτανε πάντα έντονη, δυναμική…
η πιο άξια και η πιο σκληρή….
με απόλυτες μονομανίες…
Εμένα πάντα με λάτρευε….
αλλά συνέχεια με ξεγελούσε….
Όταν διαφωνούσαμε…
έκανα πάντα πίσω…..
γιατί ήξερα πως μοιάζαμε…
και δεν θα υποχωρούσε….
Μικρή ποτέ δεν ήθελα…
να με αφήνουνε μαζί της…
Ήταν πολύ αυστηρή…
και κακοπερνούσα…
Όταν μετά μεγάλωσα…
άρχισα να την θαυμάζω….
Μου μάθαινε επιμελώς και αυστηρά…
όλα τα μαγικά της…
Είχε για τα πάντα έναν πολύ ιδιαίτερο…
απόλυτα αιρετικό αλλά ψαγμένο τρόπο…
Άχρηστα μικροπράγματα…
όπως πώς να μαντάρω κάλτσες …
πώς να κάνω τις βαλίτσες μου…
πώς να διπλώνω πουκάμισα….
γινόταν ευχάριστη διατριβή….
και έπρεπε να τα τελειοποιήσω…
Πέθανε απότομα…
σε μεγάλη ηλικία…..
Ο θάνατος της δεν με ξάφνιασε…
αν και μου λείπει πάντα….
Για χρόνια βρίσκαμε σημάδια της…
στα πιο απίθανα σημεία μέσα στο σπίτι….
Είχε μανία και μάζευε….
όλες τις κορδέλες….
τα πολύχρωμα χαρτιά…
και τα κουτιά συσκευασίας…
Και πάντα τα χαντάκωνε κρυφά….
στα πιο απίθανα σημεία….
Ήξερε όμως… που να τα βρει….
και μας τα αποκάλυπτε σαν θησαυρούς…
με ένα χαμόγελο έκπληξης και ικανοποίησης…
το χαμόγελο της Βανίλιας….
σαν να μην το περιμέναμε….
σαν την έκπληξη πως θα μας έσωνε….
ενώ ήταν το απόλυτο στήριγμα μας…
Φέτος… λοιπόν… σε ένα κουτί…
που βρισκόταν σε ένα σκοτεινό πατάρι…
βρήκανε ένα μικρότερο κουτί… και δύο κόκκινες κορδέλες…
Αμέσως καταλάβανε πως ήταν της γιαγιάς μου…
Σε ένα μικρό χαρτάκι… είχε γράψει το όνομα μου…
και όλοι υποθέσανε… πως το κουτί ήταν για μένα….
«Θα έχει λίρες» αποφάσισε η θεία μου….
«όχι θα έχει κανένα κόσμημα» είπε η μαμά μου…
και το φέρανε να το ανοίξω στα φετινά γενέθλια μου…
και τι βρήκα μέσα???
Η απίστευτη Βανίλια μου…
η ξεροκέφαλη γιαγιά μου….
που τα πάντα μου τα μάζευε…
και τα πάντα μου φυλούσε…
είχε κρατήσει… το πρώτο δόντι που έχασα….
Το τύλιξε σε ένα χαρτί…
το έβαλε μέσα σε βαμβάκι…
και μετά το έκλεισε σε ένα κουτί….
από ένα χρυσοχοείο…
Το τύλιξε με ένα χρωματιστό χαρτί…
και το στόλισε με ροζ κορδέλα….
και το έβαλε μαζί με τις κορδέλες της…
σε μια γωνιά… σε ένα πατάρι….
για να το βρω εγώ κάποτε…
Ένα περίεργο δωράκι….
από το πουθενά….
από το πιο γλυκό παρελθόν …
χωρίς ίχνος πια, πόνου ή θλίψης….
μόνο τρυφεράδας και παραξενιάς…
μόνο με άρωμα Βανίλιας….
Ήμασταν όλοι μας προβλέψιμοι…
όλοι, εκτός από εκείνη….

Υ.Γ. Είναι μία ιστορία αληθινή… προσωπική…
και εμπνευσμένη…από τον στριμμένο Aerostatik….
Που η γκρίνια του αποτελεί….για μένα πάντα έμπνευση…..
όπως αλαζονικά δηλώνει….

Χαχαχαχαχαχαχαχααχααχαχαχαχαχαχα

Την γιαγιά μου την φώναζα Βανίλια…
γιατί ήταν απόλαυση να την βλέπεις να την τρώει…
Και της καθιέρωσα… να φοράει μόνο το άρωμα της….