Προσαρμογή.....

Φάγαμε στο μπαλκόνι…
ακούγοντας την βραδιά των μεταναστών….
Μία γεωργιανή μελωδία….
τόσο γλυκιά…τόσο ιδιαίτερη…
και μετά….
ένα άσμα της Παπαρίζου…..
«ζιγκολό» …..

Χτύπα και φύγε

το αίσθημα πνίγε

δεν κάνει

στη δουλειά σου καλό.

και η μικρή γεωργιανή να δίνει ρέστα….
και εγώ…. να συναισθάνομαι τη χαρά…
Ναι… το ζει…
στέλνει ένα μήνυμα….
πάνω από την καταξιωμένη σκηνή…

(στην καριόλα εργοδότρια....)

Ένας αφρικανός μετά….
με πάθος να τραγουδά…
και να ζει εκεί…
στο φαντασιακό…
που του δίνει κουράγιο όλη μέρα…
να ξεφτιλίζεται με τα γαμω-σιντί…

Και εμείς εκεί…
στην απόλυτη χλιδή….
να συζητάμε τα γαμω-υπαρξιακά μας…
και λύση να μην βρίσκεται…
και να δακρύζουμε…

«Δεν είμαστε ευτυχισμένοι….»
«Δεν αντέχω άλλη τέτοια συζήτηση… »
«Να μην την κάνω? »
«Ο παπάρας γείτονας…
συντονίστηκε…
έφερε την γαμω-τέντα του…
ευθεία με μας….»
γέλια συνωμοτικά…
(τι έχει ακούσει ο κωλόγερος….)
και εμείς… εκεί…
με ένα κρασί…
με μία άδεια ύπαρξη…
να συζητάμε….

«Θέλεις να πάμε Παρίσι???»
«Θα μου άρεζε και το Βερολίνο…
Να πάμε σε ένα απόλυτο ντεκαντάνς να ζήσουμε μποέμ…
και να συμμετέχουμε σε όλα τα αντεργκράουντ φεστιβάλ… »
«Πόσο ντεκαντάνς???»

«Όσο αντέχουμε… αύριο θα κάνω γκούγκλ….
να δω τι παίζει…. »

Και η μικρή γεωργιανή…
σε ένα άλλο παράφωνο τραγούδι….
και να τραγουδά πιο χαρούμενη…
απ’όσο θα είμαστε ποτέ….

«Να βάλω μουσική?»
«όχι… ας ακούσουμε το ένστικτό…
της επιβίωσης….»