Η «παράνομη» συνάντηση….

Ηγέρθην εκ του στρώματος μου προσπαθώντας να τιθασεύσω τας τρίχας μου, να ευπρεπιστώ λιγάκι, γιατί είχα ραντεβού στη πλατεία Συντάγματος με μία κυρία.
Έβαλα πολύ λίγη λακ, να μην είναι σκληρά τα μαλλιά όταν τα χαϊδέψει, φόρεσα το κονσίλερ να κρύψει τις ρυτίδες και ένα κόκκινο κραγιόν να δείχνω λίγο σέξυ.
Ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσα κάποια κυρία στα κρυφά. Έπρεπε να κρυφτώ από τα παιδιά μου και την γυναίκα μου. Είχα αρχίσει να τρέμω προτού πάρω το ασανσέρ. Η καρδιά μου άρχισε να κτυπά. Κατέβηκα και βγαίνοντας από το σπίτι μου κοιτάω δεξιά και αριστερά μήπως με παρακολουθεί κανένας. Νόμιζα ότι όλη η γειτονιά ήξερε που πάω.
Ήταν δύσκολο να τον παρασύρω αλλά άξιζε, τώρα δεν μου γλυτώνει...
Προχώρησα από το διπλανό στενό και βγήκα στο λεωφορείο. Το μετάνιωσα, μη με δει κανένας και αποφάσισα να πάρω ταξί.
Περίμενα κανένα μισάωρο γιατί δεν ήθελα να είναι και άλλος μέσα.
Ευτυχώς ξεκίνησα νωρίς.
Έβαλα τις φωνές στο ταξιτζή να με αφήσει ακριβώς εκεί… πώς να περπατήσω με τόσο τακούνι? Όμως… η δωδεκάποντη γόβα χαρίζει στο περπάτημα και την όψη του σώματος... οπότε επιβαλλόταν….
Μπαίνω στο ταξί και κόντεψα να πω Σύνταγμα… αλλά μόνο ένα Σσς βγήκε από το στόμα, και αμέσως το Σύνταγμα έγινε Σταδίου. Μη ξέρει και ο ταξιτζής που πάμε ακριβώς. Σταδίου… στον Κολοκοτρώνη, του είπα….
Δεν πέρασαν οι φωνές…και με άφησε πάνω στη Βουλή… αναγκάστηκα να προχωρώ ισορροπώντας… ντυμένη στην τρίχα λικνιζόμενη, αλλά πάντα με τον κίνδυνο να γλυστρίσω…
Αχ…αν ιδρώσω θα χαλάσει το μακιγιάζ… γαμώ τον μπελά του….
Κατέβηκα στου Κολοκοτρώνη φόρεσα τα μαύρα μου γυαλιά…και με σκυφτό κεφάλι περπατούσα προς το ξενοδοχείο. Να μην περάσω από τα McDonalds, έστριψα από την παλιά Βουλή για να βγω κατευθείαν.
Ερμού 5…. ξενοδοχείο Ηλέκτρα…. δίπλα από τον Μπουρνάζο… άμα τελειώσουμε νωρίς…τουλάχιστον θα δω τις βιτρίνες…
Είχα αποφασίσει πλέον να πάω αλλά δυό βήματα μπροστά έκανα και ένα πίσω. Και αν με έβλεπε κανένας??? Και αν μαθευόταν???
Ωρε και τι θα λέγανε… Βγάζω το κινητό μου και παίρνω τηλέφωνο
-Έφτασες?
-Όχι ακόμα, εσύ???
-Περπατάω ακόμα.
-Άμα πάρεις το κλειδί… στείλε μου μήνυμα με τον αριθμό του δωματίου, θα περιμένω στην γωνία.
-Ναι καλά… είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.
Και τώρα πως θα πάρω το κλειδί??? Μεγάλη αγωνία.
Μπήκα τέλος πάντων στο κωλο-ξενοδοχείο, έδωσα την ταυτότητα, πήρα το κλειδί και τηλεφώνησα…
-Άντε έλα επιτέλους!!
-Έρχομαι, έρχομαι….βιάζεσαι??? Σε ποιο δωμάτιο θα είσαι???
-Στο 508… στον πέμπτο είναι….ε?
-Ξέρω ρε παλιοτσομπάνη….
Ανέβηκα πάνω, αλλά δεν άνοιγε το κλειδί, γαμώ την τεχνολογία!
Μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης θα έκανε δουλειά, αλλά ήθελα να είμαι διακριτικός, σεμνός και ταπεινός. Κατέβηκα στη ρεσεψιόν να μου αλλάξουνε την κάρτα, και γύρισα τρέχοντας μη με δούνε.

Το ραντεβού ετελέσθη εν κρυπτώ και είχε πλήρη επιτυχία.

Εις το μέγαρον Αλεξάνδρας.
-Ρε μαλάκα, που πάει αυτός??? Μόνος του έφυγε.
-Ζούμαρε την κάμερα να δούμε.
-Κάνε ταυτοποίηση…γύρνα την κάμερα γαμώ τον μπελά μου!!!
-Γυρνάω αμέσως!!!
-Που πάει ο μαλάκας??? Γιατί δεν παίρνει το λεωφορείο???
-Ναι ρε γαμώτο… θα ήμασταν ήσυχοι… έχουμε κάμερα και στα λεωφορεία.
-Πήρε ταξί, πάρε τον αριθμό, γύρνα τις κάμερες στην Ιπποκράτους.
-Τον βλέπω!
-Συνέχισε…
-Συνεχίζω…
-Κατεβαίνει Σταδίου, έβαλε γυαλιά.
-Παρακολούθα!
-Λες να πηγαίνει στο υπουργείο Οικονομικών??
-Έχει τσάντα?
-Μάλλον φουσκώνει η τσέπη του.
-Παρακολούθα!
-Ε ρε που μπλέξαμε!! Πάρε το υπουργείο!!!
-Περίμενε, περίμενε, μπαίνει στο ξενοδοχείο.
-Εχουμε κάμερα εκεί?? Ποιόν θα συναντήσει??
-Έχουμε μια κρυφή απέναντι… κάτσε να το γυρίσω…
-Ωπα μπαίνει μία γκόμενα!!! Κάνε ζουμ στα βυζιά της!!!
-Χαχαχαχαχαχα μαλάκες έλατε…. έχουμε θέαμα!!!!
Ε ρε γλέντια….
-Ας τολμήσει τώρα να πει οτιδήποτε… Αμέσως στην κυρά του!!!


Υ.Γ. Το παρόν αποτελεί σύμπραξη…
της Ακανόνιστης και του Albus Genius….
σε μία συνάντηση καυτή….
με την ευγενική χορηγία του Παπαρογιαννάκη…