Ο σύγχρονος φόνος…..

«Φονιάς…. φονιάς…. ή προβοκάτορας!!!»
φώναξαν… όλες οι κυράτσες…
που είχαν μία ορθή βάση αναφοράς…
γήινη… μα πονεμένα αποτυχημένη….
Η αποτυχία έγινε… μίσος…ανικανοποίητο…
ορθολογισμός… ατομικό συμφέρον…
Και… με σθένος απαράμιλλο…
πήραν θέση στη γκιλοτίνα…
να κατηγορήσουν… ότι ονειρευτήκαν…
μία νύκτα που είχαν που είχαν μεθύσει…
Μία νύκτα που στοίχειωσε και την μισούν…

όλα τα όνειρα τους…
τα μίση τους… και τις συμπεριφορές….
τη βέλτιστη εφικτή λύση….
συλλογικότητα, ατομική...

λέξη ταμπού... η ευθύνη....

Και ο αιώνιος ένοχος…
Εκεί γυμνός και άνεργος….

μέσα στην αμηχανία…
«να ζητήσω μία ανώδυνη εκτέλεση???

ή να τους καταγγείλω?»
σκεφτόταν… και δεν έκλαιγε…

παρά για το όνειρο του…

Ένα όνειρο… που ξεφτιλίστηκε….
στις προσωπικές φιλοδοξίες άλλων…..
Και ο πόνος… δεν τον ένοιαζε….
έσταζε σαν ιδρώτας….
παρά μόνο η ήττα της παραίτησης…
της απόλυτης παράδοσης…
άνευ όρων….

Το όνειρο… υπάρχει???

έχει οντότητα???
έχει πια λίγη μαγεία???
ή σε μία γαμημένη…. ορθολογιστική κοινωνία…
ταυτίζεται… από τους καπάτσους… τους ικανούς…
σαν την εφηβική μαλακία???

Κοιμήσου αγαπούλα μου…
και αύριο θα ακούσουμε μουσικούλα…
και σε έναν στίχο... απαράμιλλο…
θα βγάλεις όλη την οργή σου….
Και πίστεψε με… θα νιώσεις καλύτερα…
γιατί… εκεί θα εκφραστείς…
γιατί εγώ σε αγαπάω...

έστω και αν κρατάει μια στιγμή…
έστω… και αν δεν κρατάει καθόλου…

Κάποτε το ονειρευτήκαμε….
και αυτό κάτι αξίζει???
Δεν αξίζει???

Σους…. μην απαντάς….
Κανείς δεν θέλει να χάνει….

Υ.Γ. Για τους γερασμένους συνομήλικους…
που ξέρουν να βιώνουνε… την αποτυχία…
το απόλυτο μηδέν… την σημερινή κοινωνία….