Χαμένα ραβασάκια….

Μικρά απρόσμενα «θαύματα» …
φανερώνονται στο πουθενά….
Μέσα στη μιζέρια, στο πάρκο από μπετόν…
με τις παλιές καπότες…

Εδώ και καιρό έβλεπα….
μικρά περίεργα ραβασάκια…
σφηνωμένα σε διάφορα «παράλογα» σημεία...

Ποτέ δεν τα άνοιξα…
απλά τα παρατηρούσα…
Ορισμένα τα φωτογράφησα…


Μου άρεζε ο περίτεχνος τρόπος…
που είχαν διπλωθεί….
η σταθερότητα που είχαν σφηνωθεί…
και προσπαθούσα να μαντέψω…
τον δημιουργό τους…


Διασκέδαζα να φαντάζομαι…
όσους περπατούσαν δίπλα μου…
σαν πιθανούς αυτουργούς...

και να εικάζω τι θα έγραφε ο καθένας τους...
στο δικό του ραβασάκι….
πως θα το δίπλωνε με τα χέρια του…
και πως θα έκανε το «έγκλημα» στα μουλωχτά…
χωρίς να τον δει ποτέ κανείς μας…

Προχθές όμως…

δεν άντεξα…

Ενέδωσα στον πειρασμό…
Άνοιξα ένα ραβασάκι….

Είχε τοποθετηθεί πρόσφατα…
ίσως και πριν μισή ώρα…
Στο κομμένο δέντρο...

του τσιμεντένιου πάγκου…
που κοιμάται ο ζητιάνος…

Ήταν ένα δελτίο στοιχήματος…
που δεν είχε κερδίσει…
Ο μυστηριώδης άγνωστός…
χαμένος, απογοητευμένος…
ήλεγξε το αποτέλεσμα…
και έκανε ένα τσιγάρο…

Το πακέτο του, τελείωσε….
αλλά είχε ακόμα ένα….

Δίπλωσε περίτεχνα την πίκρα του…
και την έχωσε βαθειά….
δίπλα σε έναν ρόζο…

και στο διπλανό κλαδί…
σφήνωσε…
το τελευταίο τσιγάρο… για τον ζητιάνο….

Ίσως να τον ανακούφισε...
ότι δεν ήταν ο μόνος χαμένος…

*

*

*

Υ.Γ.Πιθανή μουσική υπόκρουση....

Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο

που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω

κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο

όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω...

*

*

*

*