Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Ψάχνοντας μία εξήγηση….

Ηταν ένα περίεργο το βράδυ. Το φεγγάρι ήταν μισό, φυσούσε ένας ευγενικός Βαρδάρης και είχε υπέροχη ησυχία.
Θέλησα να ηρεμίσω και βγήκα βόλτα με τον σκύλο μου , ακούγοντας απαλή μουσική.
Η νύκτα ήταν δροσερή, δεν είχε πολύ κόσμο έξω και σε κάποια φάση, αισθάνθηκα τόσο ωραία, που θέλησα να απομακρυνθώ από τα πολλά φώτα και τα αυτοκίνητα και μπήκα σε πιο σκοτεινά μέρη της Παραλίας, όπου είδα κάτι απρόσμενο που στοίχειωσε το μυαλό μου ψάχνοντας μία εξήγηση και πλέκοντας τρελά σενάρια. όλο το υπόλοιπο βράδυ
Σε ένα παρτέρι δίπλα στον γκρεμό της θάλασσας, υπήρχε αφημένο ένα ζευγάρι από γούνινες παντόφλες.
Οι παντόφλες ήταν σε κακή κατάσταση, χρησιμοποιημένες για πολύ καιρό. Είχαν πάρει το σχήμα των μικρών ποδιών του ιδιοκτήτη τους και είχαν πλυθεί αρκετές φορές κρίνοντας από την αλλοιωμένη γούνα , αλλά διατηρούσαν ακόμα τα παιχνιδιάρικα χαρακτηριστικά ενός λούτρινου ζώου
Το ζευγάρι ήταν σε πλήρη στοίχιση, κάτω από ένα μεγάλο πεύκο.

Σαν κάποιος να το άφησε εκεί στα σκοτεινά
Το μάτι μου αναζήτησε κανέναν ξυπόλητο εκεί γύρω, αλλά δεν βρήκε κανέναν , ήμουν ολομόναχη.
Μετά σκέφτηκα πως κάποιος το είχε αφήσει εκεί για να το βρει ο επόμενος χρήστης του, κάποιος που θα το είχε ανάγκη.
Αλλά αυτή η εξήγηση δεν έδενε καθόλου με τον χώρο. Είχε άλλα πιο φωτεινά, πιο κεντρικά σημεία να το αφήσει κανείς προκειμένου να βρεθεί.

Ξαφνικά πέρασε η σκέψη ενός υπνοβάτη, ο οποίος μέσα στο όνειρο του άκουσε την θάλασσα και ξεγύμνωσε τα πόδια του για να κάνει μία ονειρική βουτιά.
Δεν ξέρω πως κατάφερε να περάσει τον κεντρικό δρόμο και να κατέβει τόσα σκαλοπάτια. Άραγε τον πρόσεξε κανείς με την πιτζάμα και τις φουντωτές παντόφλες του να γυρνάει στους δρόμους? Φαντάστηκα την απορία του το πρωί όταν θα ψάχνει σε όλο το σπίτι τις αγαπημένες του παντόφλες.

Μία έφηβη από την απέναντι πολυκατοικία , ξέφυγε κλεφτά από την μάνα της και ήρθε μέσα στα άγρια μεσάνυκτα στο πάρκο, να συναντήσει τον συμμαθητή της από τα αγγλικά. Το φροντιστήριο έχει κλείσει και τον έχει πεθυμήσει τόσο που ξεχνάει να φορέσει παπούτσια μόλις βλέπει το μήνυμα "ήρθα". Ίσως ξέχασε νωρίτερα τις μπαλαρίνες της στο σαλόνι και τώρα που ροχαλίζει ο πατέρας της μπροστά στην τηλεόραση, άμα τον ξυπνήσει να την σταματήσει. Και πήγε εκεί τρελαμένη, ερωτευμένη και αυτός της χάιδεψε ευγενικά τις τρυφερές παιδικές πατούσες τάχα για να την κάνει να γελάσει και αυτή γέλασε τόσο που τα έχασε και γύρισε σπίτι χωρίς μυαλό και χωρίς παντόφλες.

Μπορεί και να ξύπνησε η μάνα της και να σταμάτησε το παιχνίδι απότομα, τραβώντας την από το μαλλί.

Δύο γυφτάκια το βρήκαν στα σκουπίδια το πρωί , ενώ βοηθούσαν την μάνα τους να μαζεύει ρούχα και κουρέλια και το κράτησαν να παίξουν την ώρα του φαγητού το μεσημέρι, κάτω από την σκιά. Οι παντόφλες ζωάκια απέκτησαν ονόματα και χορεύουν τσιφτετέλι. Μετά όμως αρχίζουν να μαλώνουν και βρίζονται . Τελείωσε το διάλειμμα, φωνάζει η γύφτισσα, και αυτά τρέχουν βιαστικά αλλά πρώτα στήνουν τους φίλους τους δίπλα δίπλα....

9 σχόλια:

Μπουρμπουλήθρα είπε...

Πολυ ωραιο το κειμενο σου.. Μαλλον θα φοβομουν αν το εβλεπα αυτο μεσα στη νυχτα.. Οσο για τον υπνοβατη μπορει να ισχυει. Διαβασα οτι καποιος σκοτωσε τη γυναικα του και αλλους κανα δυο οταν υπνοβατουσε. Ξερω δεν κολλαει με την ιστορια με τις γουνινες παντοφλες αλλα μου ειχε κανει πολυ εντυπωση και βρηκα ευκαιρια να το γραψω. Καλημερα!

Spy είπε...

Δεσποινίς akanonisti,
τι τρυφερή ιστορία μας κεράσατε πρωί, πρωί;
Θα ήταν ωραίο κάδρο για την ανάρτησή σας αντί για αυτά τα δέντρα fractal που βάλατε, αλλά φαντάζομαι ότι πήγατε για βόλτα τον σκύλο σας και όχι τη φωτογραφική σας...
Ίσως πάντως θα 'πρεπε, κάποιες τέτοιες ιστορίες να μην προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε, αλλά να αφηνόμαστε στη μαγεία της σκηνής, και τα μικρά συναισθήματα που αυτή μας δημιουργεί.
Ίσως πάλι, να ψάχνετε για το "ανέφικτο"...

Άβυσσος οι βραδυνές σκέψεις ενός "ακανόνιστου"...
;-)

aKanonisti είπε...

@μπουρμπουλιθρα...
μου δίνεις τροφή τώρα να φαντάζομαι διάφορα...
Θα πάω σήμερα με την σκυλούμπα να ψάξουμε πτωματα...
(εγω πολύ δύσκολα τρομάζω...)
:-)

@κύριε spy...
Η εξήγηση είναι μόνο η αφορμή..
Ο νους ζει τις εξηγησεις...
Σκέφτηκα να περάσω απο εκεί το πρωι να τις φωτογραφήσω αλλά θα έλειπε το σκοτάδι... και δεν θα ήταν το ιδιο...με καταλαβαίνετε :-)

Spy είπε...

Mα τί λέτε τώρα;
Aν δεν σας καταλάβω εγώ, ποιός θα σας καταλάβει;

Albus Genius είπε...

Ψάχνοντας μια εξήγηση

(μια άλλη γραφή)

Τούτο το μικρό παράθυρο ήταν ο παράδεισός του. Κάθε μέρα περίμενε να την δει σαν να καθόριζε η μορφή της το νόημα της ύπαρξής του έτσι όπως στεκόταν στο παράθυρο ακίνητος στο καροτσάκι του. Μια κίνησή της είχε πάντα σημασία. Τώρα την έβλεπε με την μουσική της και το σκύλο της, να απελευθερώνει τη νύχτα του. Το φεγγάρι μισό προσπαθούσε να της αγγίξει το χέρι, δεν είχε πια ιδιότητα φεγγαριού, ήταν εκείνη, καθώς αποκαλυπτόταν στην απελπισία του, στο λιγοστό φώς του φεγγαριού. Αυτός φώναξε: κι άλλο κι άλλο μα το φεγγάρι δεν μπορούσε. Απόμεινε να παρακολουθεί τη σκιά της, σαν κάτι νάψαχνε στα σκοτεινά.Δεν καταλάβαινε αλλά την παραλία την ήξερε ήταν η μόνη που μπορούσε να διαβεί κάπως ήσυχα χωρίς να τον κοιτούν περίεργα χωρίς να διαβάζει στο βλέμμα τους:κρίμα,κρίμα μωρέ(!) και να κοιτούν το καροτσάκι του. Τι να σκεφτόταν άραγε; Από το μυαλό του πάθη αναλλοίωτα και το πρόσωπό του να αλλάζει στη σκέψη τους.΄Εμεινε να παρακολουθεί τη σκιά της μέχρι που χάθηκε Μπήκε στο δωμάτιο έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι το γέμισε μέχρι πάνω με νερό και άρχισε να σιγοπίνει καπνίζοντας. Τράβηξε το καροτσάκι του και έκανε ν' ακουμπήσει τις παντούφλες του. Η θέση τους κενή. Μα που τις άφησα πάλι αναρωτήθηκε γέρνοντας στο κρεβάτι έτσι μισοκαθισμένος προσπαθώντας να τελειώσει το ουίσκι του.

Ανώνυμος είπε...

Επ, τι ωραιο blog...
Νομιζω πως το κλειδι του "μυστηριου" βρισκεται στο ειδος του ζωου που ηταν οι παντοφλες...

aKanonisti είπε...

@albus...
με έστειλες....
και με το υπέροχο σου κείμενο αλλα γιατί πέτυχες μία από τις μανίες μου... που λέγεται
προσπελασιμότητα...

@ασημωνης
Ευχαριστώ βρε..
Για συνέχισε... εχεις καμία "εξηγηση" να μοιραστείς?...

skoinovatis είπε...

"
Πήγαινε κάθε μέρα στην παραλία
κοιτώντας τη θάλασσα βαθιά μέσα στα μάτια
Σαν κάτι να περίμενε, απόκριση;
σινιάλο; Ποιός τον ξέρει;
Κείνο το απόγευμα σταμάτησε στα κάγκελα
Στάθηκε ώρα πολύ
και το βλέμμα του, στ' άπειρο, στο πουθενά
Χαμογέλασε σαν είδε το σημάδι,
μόνο αυτός στ' απόσκια του μυαλού του
και με μια περίεργη λάμψη στα μάτια
κατέβηκε τα σκαλοπάτια
και καταδύθηκε αργά περπατώντας στο βυθό
ώσπου σιγά σιγά χάθηκε σε
βαθυγάλαζα σκοτάδια
Δεν τον ξαναείδαμε ποτέ

Λένε ότι έφυγε για να μη σκουριάσει
σε πρώτη θέση φθοράς..."΄

Επίσης λένε ότι κατέβηκε ξυπόλυτος...
Καλημέρα φιλενάδα!

aKanonisti είπε...

Καλημέρα skoinovati.....

Τα φισέκια του που τα άφησε???
:-)