Ο μικρός μου αντρούλης....

Ο πατέρας μου μου’ δώσε ένα σύζυγο,
Θεέ μου, τι άντρας, τι αντρούλης,
Θεέ μου , τι άντρας , τόσο μικρούλης!
Τον έχασα μες στο μεγάλο μου κρεβάτι,
Θεέ μου, τι άντρας, τι αντρούλης,
Τον έχασα μες στο μεγάλο μου κρεβάτι,
Θεέ μου, τι άντρας, τόσο μικρούλης…

Γαλλικό τραγούδι του 17^ου αιώνα

Αυτή είναι η εισαγωγή του νέου βιβλίου του Πασκάλ Μπρυκνέρ.

Ο Μπρυκνέρ είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, φιλόσοφους..

Και με απίστευτη χαρά είδα το νέο του βιβλίο στην προθήκη του Ελευθερουδάκη…

Ασφαλώς και όρμισα μέσα να το αγοράσω.. και τις πρώτες σελίδες τις διάβασα έξω από το βιβλιοπωλείο καθισμένη σε ένα τοιχάκι….

Το βιβλίο αυτό… όπως λέει και η περιγραφή του στο οπισθόφυλλο του.. περιγράφει το τέλος της εποχής του κυρίαρχου αρσενικού…

Είναι η ιστορία μίας Νταρντάνας (Σολάνζ) που ερωτεύεται και παντρεύεται έναν πολύ κοντό άντρα(Λεόν)…

Οι περιγραφές έχουν απίστευτες λεπτομέρειες.. και όποιος είχε ποτέ σχέση με ένα άτομο διαφορετικής σωματικής διάπλασης είναι αδύνατον να μην γελάσει με την καρδιά του…

Σας μεταφέρω ορισμένες… να γελάσετε και εσείς… αλλά σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να αγοράσετε το βιβλίο γιατί θα το απολαύσετε ….δεν υπάρχει περίπτωση….

Ο Λεόν έπρεπε να κάνει τρία βήματα όταν εκείνη έκανε δύο, πράγμα που, στο τέλος της ημέρας, σήμαινε πολλές εκατοντάδες επιπλέον βήματα. Εκείνη δεν βράδυνε ποτέ το περπάτημα της κι αυτός είχε συνηθίσει να τρέχει πλάι της ελαφρά λαχανιασμένος. …..

Κάποια βράδια, όταν είχε πιεί λιγάκι, η Σολανζ έπαιρνε τον Λεόν στα γόνατα της, τον αποκαλούσε Λιοντάρι μου, Υπέροχε Επιβήτορα μου, του έκανε μυριάδες γαργαλητά και αυτός εγκαταλειπόταν σαν κανα πιτσιρίκι , με τα πόδια διπλωμένα, να συστρέφεται τάχα ενοχλημένος……..

Τον είχε διαλέξει ανάμεσα σε όλους σύμφωνα με την ρήση: το μικρό είναι όμορφο. Βασίλισσα του ευφημισμού, είχε εξοστρακίσει από το λεξιλόγιο της τις λέξεις «κατσαμπρόκος» , «λιλιπούτειος», «νάνος» και παρακαλούσε από τους καλεσμένους της να σεβαστούν αυτόν τον κανόνα. Ακόμα και η έκφραση «καλό ανθρωπάκι» δεν ήταν επιθυμητή στο σπίτι της….

Από τότε που γνώρισε την Σολάνζ δεν εγκατέλειπε ποτέ τα παπούτσια του, μήτε καν στην πλαζ όπου φορούσε ενισχυμένες σαγιονάρες, χοντρές σαν αργεντίνικα στέικ. Οι παντόφλες του ήταν εσωτερικά εξοπλισμένες με πάτους από φελλό. Σε αντιστάθμισμα , η Σολάνζ είχε επιβάλει έναν απαράγραπτο κανόνα: ποτέ πρόσθετους πάτους κατά την διάρκεια του έρωτα! Είχε δικαίωμα να τους βάζει μετά………

Μέσα σε ένα μήνα, ο Λεόν είχε κοντύνει 39 εκατοστά, κι έτσι έφτανε μέχρι το στήθος της Σολάνζ, συγκεκριμένα μέχρι την μέση των μαστών της.Εφεξής τον περνούσαν για τον μικρό της αδερφό, ή ακόμα καλύτερα, για τον μεγάλο της γιο. Αυτό δεν μείωσε καθόλου την αγάπη της για τον άντρα της, αντιθέτως: τώρα δεν τον αποκαλούσε παρά Μικρούλη Άντρακλα, για να υποδηλώνει της αρρενωπότητα του δίχως να αποκρύπτει την βραχυσωμία του. Όταν χόρευαν ροκ, λόγου χάρη, τον σήκωνε ψηλά, του μουρμούριζε τρελά λόγια στο αυτί, τον στριφογύριζε ανάμεσα στα χέρια της, τον ανύψωνε στους αστερισμούς. Ο Λεόν, εκστατικός , εγκαταλειπόταν, με τα μάτια κλειστά, ως τα όρια της λυποθυμίας……..

Η πλοκή του βιβλίου … συνεχίζεται με εντελώς σουρεαλιστικό και ανατρεπτικό τρόπο…

Είναι Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Ο ! ! ! ! ! !

Να το πάρετε… να το διαβάσετε… να το απολαύσετε…

Γίνομαι λίγο πιεστική… αλλά… χαλάλι…….

ο Μπρυκνέρ είναι ένα από τα πάθη μου……..

χαχαχαχαχαχαχχαχαχα