ανώμαλη προσγείωση...

Η επιστροφή για μένα είναι πάντα δύσκολη…
Το ψυχοπλάκωμα αρχίζει πάντα μία ώρα προτού ετοιμάσω την βαλίτσα,
και έχω σχεδόν πάντοτε νεύρα και κάτι μούτρα ναααααα…
Σχεδόν πάντα καθυστερώ να φτάσω στο αεροδρόμιο…
ίσως γιατί υποσυνείδητα δεν θέλω να προλάβω την πτήση …
Τελικά πάντα την προλαβαίνω…και πάντα επιστρέφω…
Τα ζόρια αρχίζουν με το που θα προσγειωθεί το αεροπλάνο…
Η πρώτη κίνηση είναι να τρέξω να ανάψω τσιγάρο…
Έτσι έκανα και αυτήν την φορά…
Και αφηρημένη καθώς ήμουν .. πάω προς το μέρος που παίρνει κανείς ταξί…
Και έρχεται ένα ταξί… με ανοικτά παράθυρα…
Ρωτάω τον ταξιτζή… να κάτσω μπροστά να τελειώσω το τσιγάρο μου?
Μου απαντάει άγρια... όχι…
Του λέω... εντάξει.. πάρε άλλον… εγώ θα μείνω να τελειώσω το τσιγάρο…
Και έγινε έξαλλος!!!!
Άρχισε να φωνάζει στους άλλους ταξιτζήδες.. για να ακούω εγώ..
-Μην την παίρνετε αυτήν…. Θέλει να τελειώσει το τσιγάρο της…
Μη χάσει καμιά τζούρα…
Όλα τα είχαμε το τσιγάρο της μας έλειπε…
Έλα εδώ κυρά μου (φωνάζει μια άλλη καημένη)…
Έλα εδώ να σε πάρω γιατί αυτή…(δείχνει εμένα) θέλει να καπνίσει…
Αισθάνθηκα άσχημα… αλλά φυσικά και τελείωσα το τσιγάρο…
Μόλις το έσβησα... ξαναμπαίνω στην ουρά… και παίρνω ένα άλλο ταξί…
Μόλις μπήκα μέσα ακούω... στο τέρμα Ποντιακά…
Χαλάστηκα…αλλά δεν είπα τίποτα…
Με ρωτάει ο ταξιτζής που να με πάει…
και μόλις είπα… με κοιτάζει άγρια…
και μου λέει…με αυστηρό τόνο…
-Βάλε αμέσως την ζώνη σου!
Συμμορφώνομαι εγώ... αν και το θεωρώ εντελώς περιττό…
και μετά από ένα λεπτό…. χαμηλώνει την μουσική
και παίρνει έναν κολλητό του ταξιτζή τηλέφωνο…
και τον ακούω να λέει:
-Άσε φίλε... την πάτησα….
Τόση ώρα περίμενα στην πιάτσα…
Και μου έτυχε το λαχείο (εγώ)
Κρήνη πάω ρε…
Ε ναι… μεγάλη γκαντεμιά…
Που να το ξέρω???
Να μην περιμένω τόση ώρα…να έφευγα ρε…
Μα σε μένα να τύχει???
Πως να βγάλω ρε τα έξοδα???
Άμα μου τυχαίνουν όλο κοντινά αγώγια..
Γαμώ την ατυχία μου…
Και άλλα τέτοια ευγενικά…
Κάθομαι εγώ δεμένη πίσω… και δεν μιλάω…
Αυτός τρέχει σαν τρελός… βρίζοντας…
Παίρνει απότομα τις στροφές..
Φρενάρει τελευταία στιγμή…
προσπαθεί με την οδήγηση του…
να μου δείξει τα νεύρα του…
Δεν ξέρω αν περίμενε να απολογηθώ…
γιατί μένω σχετικά κοντά στο αεροδρόμιο…
το θέμα είναι ότι αν και έγινα «Τούρκος»
δεν τόλμησα να πω κουβέντα... διότι έτσι που ήταν…
που θα με πλάκωνε στο ξύλο…
Όταν φτάσαμε… δεν θέλησε να με αφήσει εκεί που ήθελα…
για να στρίψει λέει πιο γρήγορα…
εκεί διαμαρτυρήθηκα... διότι είχα και την τσάντα…
-Καλά ρε κοπελιά… δεν φαίνεται βαριά…
(είχε μάτι ζυγαριά)
Απάντησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα…
Με αφήνει τελικά μπροστά στο σπίτι μου…
Πάω να τον πληρώσω…
Και… έχει το θράσος να κρατήσει 3 ευρώ για φιλοδώρημα…
Ενώ συνήθως αφήνω φιλοδώρημα…
αυτή τη φορά θύμωσα….
και ζήτησα τα ρέστα μου….
Και πως αντέδρασε????
Ξεκίνησε το ταξί… πριν κλείσω καλά καλά την πόρτα…

Αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει…
Απλά… ήταν διπλό το περιστατικό…
Και μου κακοφάνηκε…
Και απορώ…
Δεν υπάρχει ούτε ένας καλός ταξιτζής στην Θεσσαλονίκη???
Και αν υπάρχει…
το έχει το κάρμα μου να βρίσκω εγώ όλους τους ανάγωγους???
Με έχει καταραστεί ο θεός των ταξιτζήδων???
Τι διάολο συμβαίνει???

Το παρακάτω άσμα... χλωμό να τους το πω....
με τέτοια που μου κάνουν.....