Ο μίτος των Κολασμένων Φωτογραφιών….

Πάντα με γοήτευαν τα ερείπια…
Μέσα στην σιωπή και την εγκατάλειψη…
ταξιδεύεις πιο ελεύθερα,
στη ζωή που εγκλωβίζουν…

Είδα από μακριά την πολυθρόνα…
και πλησίασα…
Είχε παρακμιακή πολυτέλεια…
και μία χαμένη άνεση…
που με μαγνήτισε…
Ήθελα να την φωτογραφήσω…

Ένας τεράστιος σκύλος ,
βγήκε από μία πόρτα…
Κάτι μασουλούσε….
Αναρωτήθηκα…

που βρήκε τροφή μες στην ερημιά…
αλλά είχα το μυαλό στην πολυθρόνα…
Καθώς πέρασα το άνοιγμα…
προσεχτικά, μέσα στο ημίφως…
το μάτι μου ταξίδεψε στον χώρο…
και έπεσε σε ένα κουφάρι….
.

.

Σε προχωρημένη αποσύνθεση….
ένας τεράστιος ασπρόμαυρος σκύλος…

.

Η καρδιά μου σφίχτηκε….
απομακρύνθηκα….
Δεν τόλμησα να ξανακοιτάξω….
Η μακάβρια εικόνα όμως έμεινε…
ακόμα μέσα στη ψυχή μου….
όπως και ο φόβος…

Άραγε το ζωντανό σκυλί έτρωγε…
μέρος της σάρκας…
του ασπρόμαυρου σκύλου?
Όχι… παρηγορήθηκα….
Κανιβαλισμούς δεν κάνουν τα σκυλιά.…

Ο σκύλος συνέχισε να με ακολουθεί….
και να με κοιτά με αθώο βλέμμα…
αθώο βλέμμα κανίβαλου…
Να που το ξανασκέφτηκα….
αλλά αμέσως θέλησα να το απωθήσω...

Θυμήθηκα την πολυθρόνα…
την ήθελα…
ειδικά τώρα ….
Ήρθε στο μυαλό μου ο στίχος με τα γόνατα…
Φαντάστηκα αυτόν που κάθισε….
Έπρεπε να την πλησιάσω….

Έκανα τον γύρω του κτιρίου…
και ο σκύλος εκεί…
να με κοιτάζει… να τον κοιτάζω….
μέχρι που έφτασα στο πίσω άνοιγμα…
και φάνηκε….
η κολασμένη πολυθρόνα...

.

.

Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη…
την έφερνε το απαλό αεράκι….
Παραδόξως όμως ταίριαζε…
απόλυτα με την σκηνή…
με την ψυχή…
και με το αθώο βλέμμα του σκύλου…
Την ρούφηξα με αποστροφή…
ήθελα να τον νιώσω…
έντονα, μέσα μου….
Aμεση επαφή…
με όλα όσα φοβάμαι…
.

Και τότε φωτογράφησα…
μέρος της εικόνας….

....

...

....