Gregoryπαίγνιον.....

Με κάλεσε ο φίλος Πασόκος…
Gregory…. να παίξω…..
Μου την είπε κιόλας…
γιατί δεν το πήρα χαμπάρι….
Οπότε… για να ζητήσω συγνώμη….
που ήμουν αλλού…
και αμέλησα... τα βλογοκαθήκοντα μου….
θα του αφιερώσω την ανάρτηση….

Πρέπει λοιπόν…
να μπω στο τριπάκι να σχολιάσω τον συγκεκριμένο πίνακα…

Είναι ένας πρώιμος πίνακας του Μatisse….
Έγινε το 1903….
και λέγεται…Carmelina….

Πίνω το μαγικόν τσίπουρον…
και….
ιδού τι βλέπω…..

Είναι μια μικρούλα….
ψιλοχωριάτα….υπηρέτρια…
ίσως να είναι η κόρη της υπηρέτριας….
Εντυπωσιάστηκε από έναν κουλτουριάρη…
Ίσως και να τον ερωτεύτηκε….
Σίγουρα πάντως… τον καψουρεύτηκε….
Στην αρχή… αυτός…
την πολιορκούσε….
της έλεγε διάφορες παπαριές…
που λένε οι κουλτουριάριδες…
για να ρίξουνε μία μικρούλα στο κρεβάτι τους…
Αυτή φοβότανε….αλλά γούσταρε θανάτου….
Η σύγκριση… ανάμεσα στους συγχωριανούς…
που της πιαναν άγαρμπα τον κώλο…
και στον ζωγράφο….
καθιστούσε την αμαρτία… καταξίωση….
στο αγνό αθώο μυαλό της….
Και πάνω… που του έχει ενδώσει…
και νιώθει αρχόντισσα…
της διανόησης… και της πόλης…
απόλυτη φυγάδα του πεπρωμένου της…
με το σπέρμα του ζωγράφου…
ακόμα ζεστό μέσα της…
ο «ευαίσθητος» ζωγράφος….
της λέει να στηθεί…
να την ζωγραφίσει….γυμνή….
(οι άντρες έχουν μία γαμω-μανία με τα τρόπαια…)

Αυτή… αρνείται… ντρέπεται…
αυτός… την ψήνει…
Στην αρχή… με νάζι….
με χάδια…
Μετά… με μούτρα….
Η μικρά… βρίσκεται ανάμεσα στον χλευασμό…
από τους υπόλοιπους χωριάτες…
που ξίνισαν… από το φτύσιμο…
και στον ιδεατό απόλυτο έρωτα…
που της έταξε ο ζωγράφος…
και στο ξεμπρόστιασμα…

Η πραγματικότητα την σκοτώνει…
Ενδίδει…όχι εύκολα…
Ποτέ χωρίς κόστος…
Στέκεται… εκεί… γυμνή…
ροδαλή… με καμπύλες…

Ένας τρυφερός… γνήσιος πειρασμός…
Μία ανόητη παρθένα…
που δεν πατάει στη γη…
αλλά αιωρείται….
Το γεύμα στο τραπέζι σας….
Έτοιμο να το φάτε….

Το απλό απέναντι στο διεφθαρμένο…
Με έναν υποκριτικά αθώο…..
παιδικό φιόγκο…
στην πλεξούδα…
Που δεν λύθηκε ενώ τον τραβούσε ο ζωγράφος…
με μανία… όταν την είχε στα τέσσερα…
και την γαμούσε με βία…
Συμμαζεύτηκε να υπενθυμίζει….
την μικρή ηλικία της…
απέναντι στα 33 χρόνια…
του ζωγράφου….

Έτοιμη να γίνει Η παλλακίδα…
αλλά… τα βιώματα της…
οι αξίες της…
στοιχειώνουν το βλέμμα της…
και κοιτάει… τον καλλιτέχνη…
με το γνωστό…γυναικείο βλέμμα…
«σε καψουρεύτηκα καριόλη..
με ξεφτίλισες….
και τώρα δες τι κάνω για σένα!
Σε θέλω… και ας μην με σέβεσαι…
Κάποτε θα με αγαπήσεις….
και θα ρεφάρω….»

Ο ζωγράφος…στην κοσμάρα του…
Σε ένα σύμπαν παράλληλο…
που φαίνεται μόνο μέσα από το είδωλο…
του ματαιόδοξου καθρέφτη…

Δύο τεράστιες αντιθέσεις…

Η ροζ σάρκα… η υπόσχεση ηδονής…
δοσίματος…απλότητας ενστίκτου…
και η απόλυτη τεχνητή πλάνη…
που τα βλέπει όλα περίπλοκα…
μέσα από κάτοπτρα….
σύμβολα... και θεωρίες…

Και όλα τα ανθρώπινα…
με τις καμπύλες τους και τα χρώματα…
σε αντιδιαστολή με τις γωνίες…
του φόντου… του περιβάλλοντος…
της αστικής μιζέριας….

Το φώς… δίνει δραματικότητα…
οι αντιθέσεις... είναι έντονες…
Όσο οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε…
στα δράματα που ζούμε….

Ο πίνακας είναι καλός…
αλλά πολύ σκληρός…
για να τον αγοράσω….
ακόμα και αν έκανε ένα ευρώ…
θα με χαλούσε να τον κρεμάσω….

Ίσως κάποιος παθιασμένος συλλέκτης…
του Matisse…να έδινε τα χρήματα…
για να τον έχει….
Απλά αμφιβάλλω αν θα τον έβαζε….
σε περίοπτο σημείο….
Θα τον έβαζε…σε ένα χώρο μυστικό…
να τον βλέπει κάθε που αισθανόταν τύψεις…
για τα εγκλήματα που διέπραξε…
για να τον αγοράσει…

Ναι… είναι η απόλυτη ενσάρκωση….
της εγκληματικής υπεραξίας των ανθρώπων…

Μία χωριάτα που έδωσε…
Έπαιξε την παρθενιά της…
για να φτιάξει το μέλλον της…
Άλλο αν δεν της βγήκε….
Χάρισε το σώμα της…
για να μπει στην αιωνιότητα…
άσχετα αν δεν το ήξερε….
άσχετα... αν δεν το ένιωσε…

Κάποιος παπάρας… έπρεπε να το πληρώσει…
και το πλήρωσε….
31 εκατομμύρια ευρώ….

Η τέχνη πρέπει να χαρίζεται…
δεν είναι αντικείμενο συναλλαγής…
σαν το πάθος….
που χάνει την αξία του…
μόλις κοστολογείται…

Εσείς τι βλέπετε????
Θέλω να ξέρω αν εγώ μόνο…
είμαι η μουρλαμένη…..
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα