Γαμοτράγουδα....

Θέλω να είμαι ευχάριστη...
όμως ποτέ δεν είμαι…
Χαμογελάω… πάντα στην αρχή…
μέχρι… να βγει η απωθημένη μελαγχολία…

..
Με αγαπάνε άτομα περίεργα…
έξυπνα, διαφορετικά…
αλλά πάντα στο τέλος όλα τρομάζουν…
Όταν πίσω από το χαμόγελο…
βγει η θλιβερή αλήθεια…
Δεν μπόρεσα να πείσω…
πως παραμυθιάζομαι…
ενώ ήταν η αλήθεια…
Ειλικρινά πάντα κυνήγαγα…
το απόλυτο happy end στο παραμύθι…
Μα πάντα κατέληγε η απόλυτη
προβλεπόμενη, συνειδητή προδοσία…
Η απουσία που δεν υπολόγισα…
στον ηλίθιο λογαριασμό μου…
Προβλέπω άφοβα το μέλλον μου…
πιο μίζερο…
και πιο σκληρό….
αλλά πάντα ένα λυτρωτικό τέλος…

Σε ένα νεκροκρέβατο μόνη…
με τις απουσίες μου…
και ένα σωρό άτομα…
άτομα αγαπημένα...

να περιμένουν το κονιάκ…
για να απελευθερωθούνε…
στη στιγμιαία μνήμη μου…
στη λανθάνουσα χαρά μου…
Μόνο για μία στιγμή…
και μετά…
πάλι… πίσω…
στη φωλιά….στην αγκαλιά…
που είχαν το απυρόβλητο μου…
εκεί... που θα προστατευότανε…
η διαφορετικότητα τους…

Η αλήθεια πάντα εκεί…
να σε κοιτάει στα μάτια…
Όσο και αν αρνείσαι να ενηλικιωθείς…
όσο και αν ξέρεις πως είσαι λάθος…
μόνος με τον μίζερο…
ελλιπέστατο…
έτοιμο να μοιραστεί…
εαυτό σου….
..

...

...

...