Δευτέρα 4 Μαΐου 2009

Ο μαϊντανός....


Έφτιαχνε γεμιστά….
Άρεσαν πολύ στο γιό της
Είχε βρει ωραίες ντομάτες στην λαϊκή
και τις συνδύασε με κάτι ακριβούτσικες πιπεριές
Χαλάλι για τον κανακάρη της
Πάνω που ετοίμαζε την γέμιση
γύρισε από τη σχολή….
Πήγε στο δωμάτιο του
χωρίς να της μιλήσει….
και έβαλε μουσική

Ξαφνικά.. διαπίστωσε πως δεν είχε μαϊντανό
Μα πως έγινε αυτό??? Νόμιζε πως είχε πάρει….
-Τρέχα γιόκα μου να πάρεις ένα ματσάκι μαϊντανό
σου κάνω γεμιστά το αγαπημένο σου φαγητό
-Άσε με ρε μάνα δεν θα φάω εδώ….
-Έλα παιδάκι μουδίπλα είναισε παρακαλώ….
να μην ντυθώ
-Παράτα με!!!
Φώναξε... και έκλεισε την πόρτα….

Πικραμένη όπως ήταν ξέχασε να βγάλει την ποδιά
πήρε λίγα κέρματα και τα κλειδιά….

Περπατούσε σκυφτή
όταν άκουσε μία φωνή να την φωνάζει
-Αναστασία??? Είσαι εσύ????
-Ορίστε??? Αναστασία με βαφτίσανε...
αλλά έχουν να με φωνάξουν έτσι από το σχολείο
Σε ξέρω???
-Είμαι ο Λάζαρος βρε ο συμμαθητής σουαπό το δημοτικό

Ξαφνικά χλόμιασε….
Θυμήθηκε τον παιδικό της έρωτα

-Λάζαρε!!! Χρόνια έχω να σε δω!!!
Τι κάνεις??? Δεν σε γνώρισα!!
-Ε ναι.. φύγαμε για την Αθήνα….
και χαθήκαμε…. αλλά εγώ δεν σε ξέχασα ποτέ….
Δεν άλλαξες καθόλου!!!
-Μη με δουλεύεις βρε…
το μαύρο μου το χάλι έχω….
γέρασα….
-Εγώ βλέπω το αντίθετο….
Θες να καθίσουμε κάπουνα πιούμε ένα καφέ???
-Πολύ θα το ήθελα.. αλλά βιάζομαι μαγειρεύω….
-Έλα βρε... ας καθίσουμε εκεί….στο παγκάκι
να σε δω λιγάκι….Όπως παλιάθυμάσαι???

Δεν μπόρεσε να αρνηθεί….
Όχισε αυτόντον μεγάλο παιδικό έρωτα της
Άλλωστεο μικρόςθα έτρωγε έξω
είχε χρόνο….

Κάθισαν σε ένα παγκάκι και μιλούσαν….
μιλούσαν ώρες….
Έχασε τον χρόνο έχασε την καθημερινότητα
έχασε κάθε επαφή με την λογική
όταν της φίλησε τα χέριαπου βρωμούσαν κρεμμύδι….
Στην τελευταία της αντίσταση την ακούμπησε σε ένα δέντρο
και την φίλησε με πάθος στο στόμα
Άρχισε να την χαϊδεύεικαι της έβγαλε την ποδιά


Ξέχασε τον μαϊντανό ξέχασε τα γεμιστά
ξέχασε τον κανακάρη….
ξέχασε την γειτονιά και τον κόσμο….
ξέχασε τα πάντα….
και αφέθηκεστο όνειρο….το παιδικό...
Τι όνειρο!!!!

Μέχρι που άκουσε μία μουσική….
Νόμιζε πως είναι παραίσθηση….
αλλά ήταν το κινητότου Λάζαρου….
Κοίταξε το νούμεροκαι το απάντησε….
ενώ της χαμογελούσε….
-Έλα μωρό μου…. Είμαι σε μία δουλειά στην Καλαμαριά…..
Ναι…. μην ανησυχείςθα γυρίσω αγάπη μου σύντομα
Τελειώνω….Ναικαι εγώ σε αγαπώ




Έκλεισε το τηλέφωνοκαι την κοίταξε
με ένοχη μαγκιά….
-Η γυναίκα μουξέρεις
Δεν σου είπαπου παντρεύτηκα...
έχουμε και τρία παιδιά…..
-Να σου ζήσουν Λάζαρε….και εγώ έχω έναν γιό
Πρέπει να φύγω….
-Όχι ρε μωρόκάτσεέχω ακόμα χρόνο….
-Ναιαλλά δεν έχω μαϊντανό….
-Ορίστε???
-Άστο δεν θα καταλάβεις….
-Περίεργα μιλάς….Τι συμβαίνει???

Δεν απάντησε και έφυγε τρέχοντας….

Γύρισε σπίτικαι άρχισε να ζυμώνει με δύναμη….
Γέμισε τα γεμιστά τα έψησε
και περίμενε….μόνη στην κουζίνα….

Ήρθε αργά….

-Έλα μανάρι μουνα φας….
Σου έχω σερβίρει
-Α ρε μάναπως με αγαπάς….
Πεινάω σαν λύκος….
-Έτσι πεινούσε και ο πατέρας σου….
όταν γυρνούσε αργά….
-Που τον θυμήθηκες τον αλήτη???
Βάλε μου μία ακόμα πιπεριά….
Ρε μάνακάτι λείπει….
Έχουν διαφορετική γεύση τα γεμιστά….
Τι λείπει????
-Ο μαϊντανός γιαβρί μου….
Δεν βρήκα τελικά….
Δεν σου αρέσουν???
-Τέλεια είναι μάναάλλη φορά
να μην βάζεις μαϊντανό
είναι καλύτερα έτσι…..
-Όχι μωράκι μουχρειάζεται και αυτός
για άρωμα….


Υ.Γ. Την ποδιά… την βρήκα όπως την βλέπεται….
σε μία νυκτερινή βόλτα….
Η μουσική του Green Revenger… έκανε τα υπόλοιπα…
Άκουγα τότε… κάτι blues…..





21 σχόλια:

mahler76 είπε...

αχ είσαι απίστευτη τι σκάρωσες από μία φωτογραφία. δεν παίζεσαι συνάδελφε.

konstantinos είπε...

Και μόνο για αυτό το ωραίο που διάβασα, την επόμενη φορά δε θα βάλω μαϊντανό στα γεμιστά!
(σε μια ντομάτα μόνο, δοκιμαστικά!)

korinoskilo είπε...

το ποστ σου που μ εκανε να σε ,,διαβαζω,, ηταν το ..... δεν τολμω.....
σημερα με εστειλες παλι οπως εκεινη την μερα :))))

κιπ σμαιλινγκ :)))))

καλο βραδυ

Αntidrasex είπε...

Δεν παίζεσε..

kostaslogh είπε...

αααα!!!!!!
εσύ είσαι καλήηη!!!
να τα γράφεις πιό συχνά ,να ξεχνάμε λίγο..
...ή να θυμόμαστε!!!
φιλί
..δεν το συνηθίζω,το ξέρεις!!

Ελένα Μπαμπούσκα είπε...

Όμορφα τα όνειρα, ειδικά τα παιδικά.

Me_To_aSeToN_STo_XeRi είπε...

δεν ξέρω ούτε το όνομα σου αλλά με έκανες να κλάψω μ' ένα τρόπο που έχει καιρό να μου συμβεί.
καλή σου μέρα

Dimitris είπε...

ωραίο.
μπορούμε να το γυρίσουμε και σε τσόντα. "Τα γεμιστά της Ναστάζια"

Ra Ma είπε...

Καλός ο μαϊντανός αλλά με μέτρο, σε μεγάλες δόσεις προκαλεί προβλήματα στη καρδιά! (αλήθεια είναι)

Αν μια ποδιά (και μάλιστα καθαρή?) πάνω σε ένα δέντρο, δημιουργεί τέτοια έμπνευση ...εύγε!!!!

Ελένα Μπαμπούσκα είπε...

@Dimitris:
'Τα γεμιστά της κυρίας Μάρθας'

demetrat είπε...

μπράβο μανάρι μου .
ωραία ιστορία .
Καλού κακού όμως πρόσεχε που πατάς.
:)

Green_revenger είπε...

άμα ο φώσκωλος είχε το 10% της φαντασίας σου, η λάμψη θα παιζόταν ακόμα λέμε
γι κομόν
g r

b|a|s|n\i/a είπε...

λες ο λάζαρος να είναι ψαράς; :))

wilma είπε...

Αυτός ο Λάζαρος, ανέστησε αντί να αναστηθεί!
Τα πιο νόστιμα γεμιστά που γεύτηκα!

ecobubble είπε...

Αυτή η ποδιά δεν παίζεται...Καλημέρα

Kwlogria είπε...

Πολύ μου άρεσε!! Θα ήθελα όμως να φύγει μαζί του αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα γαμώ το κέρατό μου, όπως ακριβώς την έγραψες! Πολύ μου άρεσε!!! :))))))))))))))))))))))))))

marios είπε...

Η ποδια στο δεντρο μου θυμισε παλιες ποδιες υπηρεσιας και την «ιστορια της μαριας Νο2» του Βασιλη Νικολαιδη...
....
Πια δεν στελνει Σπυριδουλες η επαρχια
η Αθηνα ζει μες στην μελαγχολια
σκηνικο μοιαζει σε φιλμ καταστροφης
που ναι τα χρονια εκεινα πικρα προ της κατοχης!
Η Αθηνα που χει τωρα τα λεφτα
εχει βιλλες και BMW και γουνικα
και υπηρετρια από τις Φιλιπινες,
κι ετσι βρεθηκε η Μαρια εν Αθηναις!...
Ειν αληθεια της πληρωσαν το εισιτηριο
μα της κρατησαν μετα το διαβατηριο
μη τους φυγει σ΄άλλο σπιτι για να παει
και κλειδωναν το ψυγειο να μην φαει!
Κι όταν εφευγαν τα αφεντικα
της την επεφτε ο γιος στα μουλωχτα,
μα γυρνα μια μερα ο γερος αιφνιδιως
«την ερωτευτηκα μπαμπα» του λεει ο γελοιος….
Κατά μερος παιρνει ο γερος τον γελοιο
ανδρας μ’ ανδρα του ξηγιεται στο γραφειο
«Κανε περα που σου λεω εχω πειρα,
την μανα σου κι εγω ετσι την πηρα»
Κι ο γελοιος παει εξω και σπουδαζει
και ο γερος την Μαρια εκβιαζει
μ΄αποπλανιση ανηλικου, φυλακη
κι αναγκαζεται αυτή να του δοθει…
Καποιος όμως τα ‘πε όλα στην κυρια,
την κυρια της κι αυτην την λεν Μαρια,
κι ηταν καποτε φτωχια, κατατρεγμενη,
είναι μια ιστορια μπερδεμενη,
Κι είναι νομος οσοι λυσσαξαν στις φαπες
γινονται υστερα οι πιο φρικτοι σατραπες,
στο καζινο ουτε ξερει τι αφηνει
και στο γερο λεει πως τα φαγε εκεινη…
Εφτυσε αιμα δυο χρονους η Μαρια,
μα σκεφτοταν μ΄ένα «Μαλιστα κυρια»,
είναι χαος η ψυχη του Ασιατη
και κυριως όταν μαγειρευει κατι
και το κατι αμα λαχει εν προκειμενω
ηταν ρυζι μ’ αστακο ξεγυρισμενο,
ένα εδεσμα δουκων και μαρκησιων
και κρετινων των βορειων προαστιων!...
Κι όπως κανουν οι κρετινοι όταν πεινανε
πεσαν ολοι τον αγλεορα να φανε,
η πικροξυνη η σαλτσα τους αρεσει
και σκεπαζει του καθαρσιου την γευση!
Το τι εγινε μετα δεκα λεπτα
είναι αδυνατον να σας το πω καλα
μια λεκανη με σαραντα τι να κανει,
παιρναν θεση στο μπαλκονι, στο ντιβανι!...
Κι η κυρια που δεν προλαβε να φαει
την ζωη της όλη αναποδα μετραει,
απ τα κοκκαλα βγαλμενη μεσα η μνημη,
στην Μαρια συμβουλευει να του δινει!
Κι ουτε λογος για το σκανδαλο στο παρτυ,
ολοι καναν πως κανεις δεν ξερει κατι,
τι να πουν και σε ποιον οι καλεσμενοι,
όχι τωρα θαμιλανε κι οι χεσμενοι!...
…..
Κι ιστορια της κυριας της Μαριας που κι αυτην την λεν Μαρια εχει πιο πολύ ιστορικοτητα:
Σαν πρώιμο σταφύλι η Μαρία
πριν πατήσει ακόμα καν τα δέκα τρία
τους άντρες έκανε τυφλά να την ποθούν,
σαν τα μυγάκια που πετούν γύρω απ’τη φλόγα
όταν αντίκριζαν την ροδαλή της ρώγα
γύρω της τρέχανε για να τσουρουφλιστούν.
Κατεβαίνει απ’το χωρίο της στην Αθήνα
Γερμανοί παντού και λύσσαξε στην πείνα
-τι άλλο θα βρω για να σας πω ένα παραμύθι;-
λόγω πείνας της αμβλύνθηκαν τα ήθη
στην Αθήνα της Μαρίας η ομορφιά
ξεπουλήθηκε στη μαύρη αγορά
ένας δοσίλογος την έχει ερωτευτεί
κι αυτή του δίνεται χωρίς να το σκεφτεί.
Μία μέρα ένας άντρας την πλευρίζει
“Κακοκοίρα μου” στ’αυτί της ψιθυρίζει
“Μ’αυτόν που είσαι το κεφάλι σου θα φας,
γυρεύοντας, κοπέλα μου, το πας”.
Σηκώθηκε ένα βράδυ απ’το κρεβάτι
“Προς νερού μου”, λέει “πάω” στο συνεργάτη.
Βιαζότανε αυτός να την πηδήσει
μα τον πείθει πως αμέσως θα γυρίσει.
Από κάτω περιμέναν οπλισμένοι
δυο της ΟΠΛΑ και στο Κόμμα οργανωμένοι
τους ανοίγει, ανεβαίνουνε επάνω
και σκοτώνουν στο κρεβάτι το ρουφιάνο.
Φχαριστήθηκε ο κοσμάκης, κι η Μαρία
Άστε ντούε βγήκε στην παρανομία
μα την ψάχνανε παντού οι Γερμανοί.
Φεύγει εκείνη στο βουνό, για να κρυφτεί.
Με αντάρτες στο βουνό κάνει παρέα.
Γνωρίζει κάποιον ονόματι Αντρέα.
Τα γένια του μυρίζανε θυμάρι,
μαυροσκούφης ήτανε του Άρη.
Της υπόσχεται, μόλις λευτερωθούνε,
με το καλό θα ήθελε να παντρευτούνε.
Εδώ μπαίναν στην Αθήνα οι Εγγλέζοι,
δός του εκείνος για παντρειά να την πιέζει.
Κάποιος βρέθηκε να την διαφωτίσει,
ο Φώτης και τα μάτια της ν’ανοίξει.
Ο Αντρέας ήταν, λέει, τροτσκιστής,
“γι’αυτό δεν πρέπει να τον ξαναδείς”.
Του χώσανε, λοιπόν, μία παγίδα,
του αντάρτη, κι αν τον είδατε, τον είδα.
Πάει τον έφαγε το μαύρο το σκοτάδι
κατά διαταγήν του Ζαχαριάδη.
Και μια νύχτα σκοτεινή πάνω στο Γράμμο,
ο Φώτης τη ζήτησε σε γάμο.
Ο Φώτης βρέθηκε μετά στη Βουλγαρία
κι αυτή να σέρνεται μες στα στρατοδικεία.
Ο Επίτροπος ζητά την εσχάτη των ποινών
μα επεμβαίνει ευτυχώς κάποιος γιος εφοπλιστών.
Την είχε δει σε μιαν εφημερίδα.
“Την ερωτεύτηκα, μπαμπά” του λέει “μόλις την είδα.
Κι όταν σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη,
στη Μητρόπολη γινήκανε οι γάμοι,
ο φάκελός της σαν σκιά εξαφανίστηκε,
σε κολυμπήθρα εθνική ξαναβαφτίστηκε.
Από τότε κολυμπάει στα πλούτη μέσα,
η Μαρία είναι τώρα ναυρχέσσα.
Έχουν δίκιο της ζωής οι βετεράνοι:
Στόλους σέρνει, άμα θέλει, το φουστάνι
Έχουν δίκιο όταν λένε οι παλιοί:
Στόλους σέρνει, άμα θέλει,…

βιολιστης στη στεγη είπε...

Καμιά φορά...
Αν το φαϊ δεν έχει μαϊντανό...
Εχει όμως τσαγανό...
Είναι και πιό νόστιμο...
Με μελαγχόλησες.
Περισσότερο κι' απ' τα μπλούζ...

habilis είπε...

Ωραία τα γεμιστά σου!
Τα πέτυχες !

manetarius είπε...

Α τον αλητάμπουρα... γαμώ τις ιστορίες φίλε!!!
Εντυπωσιάστηκα... βρήκα κι εγώ κάτι παλιούς συμμαθητές μου στο facebook (όχι βέβαια, δεν είμαι φακελωμένη... μπήκα με άλλο κόλπο.. είμαι ΚΑΙ χάκερ!)... αλλά δεν ξέρω αν θέλω να τους συναντήσω... είμαι καλά γιατρέ μου;

Χρήστος Καλογριδάκης είπε...

Ναι, μπορώ να πω πως έχεις ταλέντο στο γράψιμο. Συγχαρητήρια. Δεν ήξερα πως γίνεται κάποιος να ανατριχιάσει 4-5 φορές συνεχόμενα. Το τραγούδι που άκουγα καθώς διάβαζα την ιστορία το έκανε πιο έντονο (Γερνάω μαμά - Τσανακλίδου).
Είναι τόσο μαγικό όσο και λυπητερό όταν άνθρωποι που δεν τους έχεις συναντήσει ποτέ σου προκαλούν πιο έντονα συναισθήματα από αυτούς που συναναστρέφεσαι.

http://www.youtube.com/watch?v=qmxFAT581T4

Να είσαι πάντα καλά.
Χρήστος

Υ.Γ. Το κομμάτι αρκετά άσχετο απλά ήταν το "ευχαριστώ μου".