Ο μαϊντανός....

Έφτιαχνε γεμιστά….
Άρεσαν πολύ στο γιό της…
Είχε βρει ωραίες ντομάτες στην λαϊκή…
και τις συνδύασε με κάτι ακριβούτσικες πιπεριές…
Χαλάλι… για τον κανακάρη της…
Πάνω που ετοίμαζε την γέμιση…
γύρισε από τη σχολή….
Πήγε στο δωμάτιο του…
χωρίς να της μιλήσει….
και έβαλε μουσική…

Ξαφνικά.. διαπίστωσε πως δεν είχε μαϊντανό…
Μα πως έγινε αυτό??? Νόμιζε πως είχε πάρει….
-Τρέχα γιόκα μου να πάρεις ένα ματσάκι μαϊντανό…
σου κάνω γεμιστά… το αγαπημένο σου φαγητό…
-Άσε με ρε μάνα… δεν θα φάω εδώ….
-Έλα παιδάκι μου… δίπλα είναι… σε παρακαλώ….
να μην ντυθώ…
-Παράτα με!!!

Φώναξε... και έκλεισε την πόρτα….

Πικραμένη όπως ήταν… ξέχασε να βγάλει την ποδιά…
πήρε λίγα κέρματα… και τα κλειδιά….

Περπατούσε σκυφτή …
όταν άκουσε μία φωνή να την φωνάζει…
-Αναστασία??? Είσαι εσύ????
-Ορίστε??? Αναστασία με βαφτίσανε...
αλλά έχουν να με φωνάξουν έτσι από το σχολείο…
Σε ξέρω???
-Είμαι ο Λάζαρος βρε… ο συμμαθητής σου… από το δημοτικό…

Ξαφνικά χλόμιασε….
Θυμήθηκε… τον παιδικό της έρωτα…

-Λάζαρε!!! Χρόνια έχω να σε δω!!!
Τι κάνεις??? Δεν σε γνώρισα!!
-Ε ναι.. φύγαμε για την Αθήνα….
και χαθήκαμε…. αλλά εγώ δεν σε ξέχασα ποτέ….
Δεν άλλαξες καθόλου!!!
-Μη με δουλεύεις βρε…
το μαύρο μου το χάλι έχω….
γέρασα….
-Εγώ βλέπω το αντίθετο….
Θες να καθίσουμε κάπου… να πιούμε ένα καφέ???
-Πολύ θα το ήθελα.. αλλά βιάζομαι… μαγειρεύω….
-Έλα βρε... ας καθίσουμε εκεί….στο παγκάκι…
να σε δω λιγάκι….Όπως παλιά…θυμάσαι???

Δεν μπόρεσε να αρνηθεί….
Όχι…σε αυτόν… τον μεγάλο παιδικό έρωτα της…
Άλλωστε… ο μικρός…θα έτρωγε έξω…
είχε χρόνο….

Κάθισαν σε ένα παγκάκι… και μιλούσαν….
μιλούσαν ώρες….
Έχασε τον χρόνο… έχασε την καθημερινότητα…
έχασε κάθε επαφή με την λογική…
όταν της φίλησε τα χέρια… που βρωμούσαν κρεμμύδι….
Στην τελευταία της αντίσταση… την ακούμπησε σε ένα δέντρο…
και την φίλησε με πάθος στο στόμα…
Άρχισε να την χαϊδεύει…και της έβγαλε την ποδιά…

Ξέχασε τον μαϊντανό… ξέχασε τα γεμιστά…
ξέχασε τον κανακάρη….
ξέχασε την γειτονιά… και τον κόσμο….
ξέχασε τα πάντα….
και αφέθηκε… στο όνειρο….το παιδικό...
Τι όνειρο!!!!

Μέχρι που άκουσε μία μουσική….
Νόμιζε πως είναι παραίσθηση….
αλλά ήταν το κινητό…του Λάζαρου….
Κοίταξε το νούμερο…και το απάντησε….
ενώ της χαμογελούσε….
-Έλα μωρό μου…. Είμαι σε μία δουλειά στην Καλαμαριά…..
Ναι…. μην ανησυχείς… θα γυρίσω αγάπη μου σύντομα…
Τελειώνω….Ναι… και εγώ σε αγαπώ…




Έκλεισε το τηλέφωνο…και την κοίταξε…
με ένοχη μαγκιά….
-Η γυναίκα μου… ξέρεις…
Δεν σου είπα… που παντρεύτηκα...
έχουμε… και τρία παιδιά…..
-Να σου ζήσουν… Λάζαρε….και εγώ έχω έναν γιό…
Πρέπει να φύγω….
-Όχι ρε μωρό… κάτσε…έχω ακόμα χρόνο….
-Ναι…αλλά δεν έχω μαϊντανό….
-Ορίστε???
-Άστο… δεν θα καταλάβεις….
-Περίεργα μιλάς….Τι συμβαίνει???
Δεν απάντησε… και έφυγε τρέχοντας….

Γύρισε σπίτι…και άρχισε να ζυμώνει με δύναμη….
Γέμισε τα γεμιστά… τα έψησε…
και περίμενε….μόνη στην κουζίνα….

Ήρθε αργά….

-Έλα μανάρι μου… να φας….
Σου έχω σερβίρει…
-Α ρε μάνα… πως με αγαπάς….
Πεινάω σαν λύκος….
-Έτσι πεινούσε και ο πατέρας σου….
όταν γυρνούσε αργά….
-Που τον θυμήθηκες τον αλήτη???
Βάλε μου μία ακόμα πιπεριά….
Ρε μάνα… κάτι λείπει….
Έχουν διαφορετική γεύση τα γεμιστά….
Τι λείπει????
-Ο μαϊντανός γιαβρί μου….
Δεν βρήκα τελικά….
Δεν σου αρέσουν???
-Τέλεια είναι μάνα… άλλη φορά…
να μην βάζεις μαϊντανό…
είναι καλύτερα έτσι…..
-Όχι μωράκι μου… χρειάζεται και αυτός…
για άρωμα….


Υ.Γ. Την ποδιά… την βρήκα όπως την βλέπεται….
σε μία νυκτερινή βόλτα….
Η μουσική του Green Revenger… έκανε τα υπόλοιπα…
Άκουγα τότε… κάτι blues…..