Μία ηλιόλουστη μέρα….σκοτεινιάζει ξαφνικά….
Ο ήλιος πονάει τα μάτια…
Ένα ρίγος διαπερνά το σώμα…
και ξαφνικά η ανάσα δεν σου φτάνει…
αλλά δεν έχεις δύναμη να ρουφήξεις τον αέρα…
Καμπουριάζεις…
και νιώθεις ένα κενό…
εκεί στο στήθος….
στη θέση της καρδιάς…
σιγά σιγά απλώνεται…
στα σπλάχνα…
Η φλέβα στο δεξί κρόταφο…
αρχίζει να διαστέλλεται…
κρυώνεις…
η ημικρανία έρχεται…
και το μόνο που θες…
είναι να χώσεις το κεφάλι σου…
σε μία αγκαλιά…
να σφραγίσει τα μάτια και τον ήλιο…
Θες να κλάψεις…
αλλά…σφίγγεσαι…
Το δάκρυ μένει στο μάτι…σαν τσίμπλα…
και ανοιγοκλείνεις τα ματοτσίνορα...
για να μην φύγει…
Ένας δυνατός πικρός καφές…
μια δυνατή τζούρα…
και αναστεναγμός….
Ένας κόμπος στον λαιμό…
Καταπίνεις με δυσκολία…
Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις…
τίποτα…
μένεις εκεί να σκέφτεσαι ότι πονά…
και αυτό να σε πονάει περισσότερο…
Δεν επαρκείς…
δεν μπορείς να κάνεις τίποτα…
τίποτα…
απλά περιμένεις…
το τίποτα να ελευθερώσει τον πόνο σου…
και να του παραδοθείς…
για να σβήσει όλες τις σκέψεις…
όλο τον ήλιο…
αλλά κυρίως τον δικό του πόνο…
.........
.........
.........
........
.........
.....
11 σχόλια:
οχι τπτ δεν μπορεις να κανεις ....
εκτος ισως απο το να πας να τσιριξεις για να βρει κατι απο μεσα σου
αγκαλια σφιχτη :)
Μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μια μέρα που σκοτεινιάζει είναι και μια μέρα που ανασαίνει, πολλές φορές είναι αυτή η διάθεση που αυξάνει και σε κάνει να μπορείς να ζεις μέσα στην πολλαπλότητα. Το κενό μπορεί να είναι και η τρυφερότητα μιας καινούργιας μέρας ή μιας μέρας ιδωμένης με άλλα μάτια. Μπορεί να μην χρειάζεται η παλιά μέρα, η παλιά οπτική ,η απαξίωση των πραγμάτων, μπορεί να μην υπάρχει στη ζωή μια καθολική εγκυρότητα αλλά πολλές φορές υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι και πράγμα τα τόσο σημαντικά που εμείς τα βλέπουμε α-σήμαντα, όχι επειδή είναι αλλά επειδή δεν μπορούμε να τα επι-σημάνουμε εύκολα. Ξέρω ότι δεν διαλέγεις φανταχτερούς δρόμους , όπως ξέρω επίσης ότι ξέρεις ,πως κανείς ποτέ δεν πέθανε κρατώντας την ανάσα του. Το κενό είναι ότι θα θέλαμε σε μια στιγμή μαζεμένα και ξελογιάζει. ΄Ομως αν το καλοσκεφθείς δεν θα θέλαμε με μιας τόσα πράγματα. Κανένας άνθρωπος. Γιατί δεν θα μπορούσε να τα νιώσει. Και ζεστό νερό και κρύο και πικάντικο φαγητό και έρωτας και χαρά και ευτυχία όλα σε μια στιγμή, αυτό είναι το κενό. Αν θέλεις να με ακούσεις ως φίλο σου αγροτοτσομπάνη θα σε παρακαλούσα να μάθεις να απολαμβάνεις την χαρά των απλών πραγμάτων, αρχίζοντας από ένα ποτήρι νερό. Αυτή η χαρά των απλών πραγμάτων ελευθερώνει από τον πόνο. Εξάλλου ο πικρός καφές είναι από μόνος του μια απόλαυση, δεν γλυκαίνει με πρόσθετα είναι η αλήθεια του, και αυτή η αλήθεια είναι από μόνη της ομορφιά. Ο αναστεναγμός είναι το ποιητικό θεμέλιο της συνείδησής μας είναι καλός και ένα σημείο μέτρου. Δεν κάνει συνδιαλλαγές. Ο αναστεναγμός είναι και μια δύναμη που γιατρεύει και καμιά φορά είναι πηγή της ανθρώπινης αλληλεγγύης. Όλα αυτά δεν είναι τίποτα. Το «τίποτα» το δικό σου ενός δημιουργικού ανθρώπου δηλαδή, για μένα, είναι το ανέκφραστο ,αυτό που δεν έχει ωριμάσει να εκφραστεί, που δεν πήρε τη μορφή του ακόμη, που δημιουργείται. Αυτό το κενό πριν από τη γέννα, τη δημιουργία δηλαδή, είναι κάτι που θάναι συντροφιά σου αλλά δεν είναι «τίποτα». Αντί να σβηστεί ο ήλιος καλύτερα να διατηρηθεί η ελπίδα του.
υπάρχει μέτρο στο πόνο. πραγματικά το πιστεύω. υπάρχουν πόνοι που πραγματικά το μόνο που μπορεις να κάνεις είναι να περιμένεις να περάσουν.υπάρχουν κι άλλοι όμως. που σε δυναμώνουν και σου δίνουν ώθηση
Αυτόν τον καιρό είμαι λίγο πηγμένη - διάβασα τα ποστ σου που είχαν μαζευτεί από την Πρωτομαγιά. Και προσπαθώ ακόμα (χωρίς ζόρι) να καταλήξω αν προτιμώ τα κείμενα ή τις φωτογραφίες σου. Σήμερα το κατάλαβα, που τα είδα μονορούφι: αυτό που μ' αρέσει σε σένα είναι η άρνησή σου να δεις την πραγματικότητα έτσι όπως την αντικρύζουμε όλοι, πχ μια ποδιά πεταμένη σ' ένα δέντρο ή ένας καθημερινός πονοκέφαλος. Επιλέγεις τις δικές σου εικόνες, λέξεις και μουσική και πεισματικά το στηρίζεις. Μακάρι να μη μεγαλώσεις ποτέ. Φιλιά!
Πάντα μπορείς να κάνεις κάτι.
Μόνο στο θάνατο δεν μπορείς.
Αλλά και το τίποτα, πράξη ειναι.
Δεν ξέρω τι σε τρώει, αλλά ρίξτου κι εσύ καμιά δαγκωνίτσα.
...γιατί άραγε νομίζω πως σας έχει καταλάβει εκείνη η ευγενική μούσα που λέγεται μελαγχολία;
πρόστυχους εεεεεε συγνώμη
αγωνιστικούς χαιρετιΖμούς απ΄τη βροχερή Σαϊγκόν
ο δικός του πόνος γαληνεύει. και ας μην μπορείς να κάνεις τίποτα. με το όλα. που είναι ένα χάδι. αληθινό. (και) στο βλέμμα μέσα.
ο πονος θα σου δωσει δυναμη!!!!!!
και την δυναμη ολοι την χρειαζομαστε!!!
σου έχω κάνει μάγια...
akanonisti, τους ξέρω αυτούς τους πόνους. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κάτσεις δίπλα τους. Καλημέρα.
ο χειρότερος είναι της πείνας
έχει και απόγνωση μέσα
Δημοσίευση σχολίου