Η υπερπήδηση των γλυκών….

Πολλές φορές νιώθουμε αμήχανα…
δεν ξέρουμε πως να αντιδράσουμε…
άλλες πώς να συμπεριφερθούμε…
Δεν τα καλύπτει όλα τα savoir vivre…
και δεν μας τα μάθανε στα σχολεία….

Έχω προβληματιστεί πολλές φορές…
αν έπραξα σωστά ή λάθος….
έβρισκα διάφορες εκδοχές…
έφτιαχνα υποθετικά σενάρια…
γύριζα τον χρόνο πίσω….
στην ώρα που κάτι στράβωσε….
και ανέλυα….

Πάντα χαμένη… πάντα αβέβαιη…
πάντα παρεξηγημένη εξαίρεση….
ελπίζω όμως δίκαιη…
στην αυτοκριτική και πάντα με διάθεση να μάθω…
Όχι πως πρέπει να συμπεριφερθώ…
αλλά κυρίως πως εκλαμβάνουν οι άλλοι την συμπεριφορά μου...
διότι… όλα έχουν να κάνουν με κώδικες…
και αν θες να παίξεις... να επικοινωνήσεις...
να ενταχθείς… πρέπει να μάθεις να τους ερμηνεύεις…
Αυτό δεν το κατάφερα…
αν και ακόμα το παλεύω…

Μετά από τόσα χρόνια λαθών…
ένα πράγμα έμαθα….
Ο μόνος σωστός τρόπος να κάνεις το λάθος…
είναι ο αυθόρμητος….
Ο τρόπος που εκφράζει τουλάχιστον τα συναισθήματα σου…
χωρίς σκέψη, χωρίς στρατηγική…
χωρίς ανάλυση….αυτόματα….
Τουλάχιστον… έτσι δεν μείνει η οργή…
μένει μόνο η πίκρα….και η αιώνια απορία…

Έτσι και σήμερα….

Κάποιος με πίκρανε….
δεν θα το αναλύσω… δεν θα του το συζητήσω…
απλά θα αποχωρήσω….
και όταν θα έρθει να με κεράσει ένα γλυκό…
λόγο... ή παγωτό….
αντί να πω ευχαριστώ…
θα αρνηθώ το κέρασμα……
διότι… στον «δικό μου κόσμο»…
υπάρχει μία συνέπεια…στην αξιοπρέπεια…
και ας είναι του αγίου Κωνσταντίνου….