Οκτάνα...

Όσοι από σας πια βαρεθήκατε...

στον κόσμο αυτόν

τον άδικον και τον βλακώδη

να άγεσθε και να φέρεσθε

από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς

και λαοπλάνους....

όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας

σαν τόπια ταλαίπωρα

να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα

και πριν απ αυτόν στον ʼννα,

προσμένοντας να έλθη η Ώρα η χρυσαυγής,

η πολυύμνητος και ευλογημένη,

όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί,

όσοι την σημερινήν

ελεεινήν πραγματικότητα

να αλλάξετε ποθείτε,

προσμένοντας να έλθη η Ώρα,

όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί,

ελάτε και ως ανακράξωμεν μαζί

(νυν και αεί, νυν και αεί)

σαν προσευχή και σαν παιάνα,

ας ανακράξωμεν μαζί,

με μια ψυχή,

με μια φωνή

ΟΚΤΑΝΑ!

......

Οκτάνα θα πη πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.

......

Οκτάνα θα πη η εντελέχεια εκείνη,

που αυτό που είναι αδύνατον να γίνη αμέσως

το κάνει εν τέλει δυνατόν,

ακόμη και την χίμαιραν,

ακόμη και την ουτοπίαν,

ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος

και όχι μονάχα της ψυχής.

......

Οκτάνα θα πη το «εγώ» «εσύ» να γίνεται

(και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ»)

εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν,

εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν,

εις μίαν ένωσιν θεοτικήν,

εις μίαν μέθεξιν υπερτάτην,

που ίσως αυτή να αποτελή την θείαν Χάριν,

το θαύμα του εντός και εκτός εαυτού,

κάθε φοράν που εν εκστάσει συντελείται.

......

Οκτάνα θα πη επί γης Παράδεισος,

επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικόν αμάρτημα,

πέραν πάσης εννοίας κακού,

με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού

και την αιμομιξίαν.

......

Οκτάνα θα πη αληθινή ελευθερία

και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία,

να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει

στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους

οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών

και των τυφλών ή ηλιθίων.

........

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.

.

Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.

.

Οκτάνα θα πη αγάπη.

.

Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.

.

........

Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη,

απόλυτος μη συμμόρφωσις

με ό,τι αντιστρατεύεται, ή μάχεται,

ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.

.....

Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή

και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.

.

..

..

Γλυφάδα, 20. 8. 1965

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

ΟΧΙ ΜΠΡΑΖΙΛΙΑ ΜΑ ΟΚΤΑΝΑ

MaD LoVe…..

Η δεσποινίς Αγάπη Μαντογιάννη…
ήταν μία σοβαρότατη Ψυχολόγα….
μέχρι που ερωτεύτηκε τον σέξυ Βλόγερ…..

Για να τον προσεγγίσει….
κατάλαβε αμέσως…
ως πονηρή επιστήμονας….
και κατεργάρα γυναίκα….
πως έπρεπε να μπει δυναμικά…
στον ακόλαστο χώρο των βλογς…
και του τηλεοπτικού εγκλήματος….

Έραψε μία ηλεκτρονική στολή….
να κρύψει την ταυτότητα της….
Παρήγγειλε μέσω νετ….
μία κουκούλα με κουδουνάκια…
και τσαλιμάκια….
και φόρεσε μαύρα γυαλιά….

Άρχισε να παρακολουθεί τον σκοτεινό Βλόγερ…
να μελετά κάθε έγκλημα συστηματικά…
και ανακάλυψε πως είχε ένα μεγάλο πάθος….
Ένα μίσος αχόρταγο….
που θα τους ένωνε παντοτινά…
για τον μασκοφόρο εκδικητή….
τον διάσημο Νομάρχ…..

Ο μόνος τρόπος να φτάσει στην καρδιά του…
ήταν να κάνει δώρο… στον αγαπημένο της…
τις περίφημες φωνητικές χορδές του Νομάρχ…
καρφωμένες ως σουβλάκι…..
(για τους Αθηναίους: Καλαμάκι)
στο διάσημο σπαθί …
που έκλεψε τις καρδιές όλων των τηλεθεατών…

Πήγε λοιπόν στην Νομαρχία…
και του έταξε 300.000 ψήφους…..
και έναν γαμω-χαρταετό…
που επιτέλους θα πετά…
ώστε να τον παρασύρει….
σε ένα απόμερο μέρος….
δίπλα στην λίμνη του Λαγκαδά….

Το πλάνο ήταν απλό….
Θα μάθαινε τι ώρα πετάνε
τα ψεκαστικά αεροπλάνα..
της Νομαρχίας….

Λίγο πριν θα πετούσε τον χαρταετό….
και θα τον έδινε στον Νομάρχ να τον κρατά…
Τότε εντελώς «τυχαία»
θα ψεκάζανε με το καρκινογόνο αντικουνουπικό…

τα τσακάλια της νομαρχίας…
και θα έχανε τον προσανατολισμό του…
όπως παθαίνουν οι ψηφοφόροι του…
τα τελευταία χρόνια….

Ο ζαλισμένος Νομάρχ…
θα έπεφτε στην μολυσμένη λίμνη…

Τότε… θα του έδινε ένα σπαθί να κρατηθεί…
αλλά θα του θύμιζε ταυτόχρονα…
το νούμερο της συνεργάτιδας του…
και θα του ζητούσε να το καταπιεί….
Έτσι απλά…θα αποσπούσε…
τις πολύτιμες φωνητικές χορδές…
και θα τις έκανε δώρο στον Βλόγερ….
ώστε να κερδίσει τον έρωτα του….

Όλα θα πήγαιναν καλά….
αλλά… την ώρα που έπιασε τον χαρταετό ο Νομάρχ…
άρχισε να τραγουδά…από την πολλή χαρά…
«λυγαριά , λυγαριά ,τον Δένδια έχω στην καρδιά»
Ήταν τόσο φάλτσος… που πετάξανε μακριά…
όλα τα πουλιά της ευρύτερης περιοχής…
και…. ρίξανε τα ψεκαστικά αεροπλάνα….
Έτσι βρήκε τον χρόνο…
ο παμπόνηρος Νομάρχ…
να καλέσει ένα κανάλι…
και να μοστράρει στην ΤιΒι….
την νέα του στολή…
τύπου Μπάτμαν….
και τον χαρταετό που πετά….

Πέντε ειδησεογραφικά αφιερώματα….
ήταν too much…
και το έκτακτο συμβούλιο…
ομόφωνα αποφάσισε…
πως με κάτι τέτοιες πρωτοβουλίες….
κουκουλοφόρων….
καταστρέφεται η αισθητική…
μαζί με την τάξη και την ασφάλεια του Λαγκαδά…
και… υπέδειξε στον κύριο Δένδια…

Να απαγορευτούν… οι κουκούλες!!!!

Επειδή όμως… είναι ντροπή….
μία ιστορία… να μην έχει happy end…..

Και σιγά μην φταίει η κουκούλα…
για τον φάλτσο Νομάρχ….
για τον οποίο ισχύει το γνωστόν…
«κακός νομάρχ, ψόφο δεν έχει….»
Και γιατί πρέπει να κάτσει ο Βλόγερ…
στην Αγάπη Μαντογιάννη….
sans voir….

Συγκεντρωνόμαστε όλοι μαζί….
την 1η Απριλίου…..
να στηρίξουμε την κουκούλα….
και κάθε κουκουλοφόρο έρωτα…
που δεν βλάπτει τον Λαγκαδά….
και τις αδερφές ΤαΤά…..

To be Continued…….

I'll be back......

Hasta la vittoria sempre....

γι κομόν....

και τα λοιπά.....

The Stolen Child…

Ανεξήγητοι συνειρμοί….
ανεξέλεγκτες αναμνήσεις…
ξεχασμένα τραύματα….
διαβολικές συμπτώσεις…..
ή αέναοι κύκλοι....

Διάβασα μία υπέροχη ανάρτηση…
του Green Revenger…

Διάβασα το ποίημα που αναφέρεται….
και γέμισε το μυαλό μου εντελβάις…

Γιατί εντελβάις ???
Για την πρώτη άδικη «τιμωρία» …

Οκτώ ετών… στο Δημοτικό….
αποφασίζει η διευθύντρια…
κάθε Σάββατο τα κορίτσια…
να πηγαίνουμε στο κατηχητικό…
αντί να κάνουμε μάθημα….

Πήγα και εγώ….
Εκεί μας δείχνουν τη φωτογραφία...
από ένα εντελβάις…
και να μας λένε…
ότι η ψυχή και το σώμα μας…
πρέπει να μένει αγνό….
σαν τα λουλούδια των άλπεων…
Τα εντελβάις… μας είπαν…
δεν τα πιάνει κανείς….
γιατί είναι στις κορυφές….
Τα άλλα κοριτσάκια…
εντυπωσιάστηκαν….
εγώ…διαφώνησα…
Είπα πως στις Άλπεις…
έχει πολλούς ορειβάτες…
και μαζεύουν τα Εντελβάις…

Με είπανε ψεύτρα…..
και με διώξανε….
Δεν ξαναπήγα κατηχητικό
με τα κορίτσια….

Έμεινα να παίζω ποδόσφαιρο
με τα αγόρια…
και έγινα ο καλύτερος τερματοφύλακας …
του σχολείου….
Φυσικά ήταν πιο διασκεδαστικό….
αλλά… δεν έπαψε να είναι άδικο….

While the world is full of troubles

And is anxious in its sleep.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world's more full of weeping

than you can understand.
....

...

...

...

...

...

....

....

Το κεντρί....

Είχε τον νου του….
μόνο εκεί…..

Σε μια ρωγμή… καλά κρυμμένη….
....

....
Το μαύρο που την πλησίαζε….
τον φόβιζε…
τα βράδια τον τρομοκρατούσε….

Δημιουργούσε ύπουλα και άλλα κενά….
που εμφανιζόταν ξαφνικά ….
χωρίς να τα περιμένεις…..
Στην αρχή σαν αθώες χαραματιές…..
μετά γινόταν τρύπες…..

Τρύπες… υγρές και σκοτεινές…..


Δυσεπίλυτες νοητικές χαράδρες….


Διατάρασσαν την επιφάνεια…..

και κατέστρεφαν την τελειότητα…

που είχε το βλέμμα της όταν τον κοιτούσε….

....

...

Κάθε βράδυ τον στοίχειωναν τα χείλη της….
και τα πικρά λόγια που ανταλλάξαν…..
....

....

....
Βγήκε με ένα μακό, μες στην βροχή….
και πήρε μόνο τις μπογιές του…..

...
Πήγε στο σημείο που μαλώσανε….
μήπως και την ξορκίσει….

Ζωγραφίζοντας , εκείνη την στιγμή….
που είχε στο στόμα το κεντρί…..
που έχωνε στην καρδιά του…..
....

....

....

...

...

...

*Το παρόν είναι ένα παιχνίδι που ξεκίνησε….
από την ανάρτηση του Aerostatik……
ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΟΥ ΑΔΑΜ

Το graffity…που μου έδωσε την έμπνευση….
βρίσκεται στην οδό Χιλής….
του Δήμου Καλαμαριάς….

....

...

...

....

....

....

....

Παράδοξον....

Σταμάτησε η βροχή….
Έλα μωράκι μου να πάμε βόλτα….

.
Μέσα στις άγριες ανεμώνες…..

Μέσα στην αγριοχαϊδεμένη χλόη….

.

Μέσα στα ευγενικά αγριόχορτα….

.

.
Μέσα στα δροσερά τριφύλλια….

.

Μέσα στα ΑΕΚτζίδικα λουλούδια….

.

.
Όλα είναι όμορφα….

.

.
Όλα είναι ονειρικά…

. .
και μέσα στο όνειρο…

.

μπαίνει ο σουρεαλισμός….

.

.

.
Ένα ψάρι… πάνω στα χόρτα….

Πώς να βρέθηκε εκεί????
.

.

Το μυαλό τρέχει…..

.
Ίσως να το έφερε ένα σύννεφο….

.
Ίσως να έκανε άλμα 700 μέτρων….

.
Ίσως να είναι φόλα για τις γάτες…
(όχι…είναι ακέραιο… δεν το έχουνε ακόμα σκίσει)

.
Ίσως να έπεσε… από μία σακούλα….
μιας καθ'όλα καθωσπρέπει νοικοκυράς…
που με το πρόσχημα της λαϊκής…
βρήκε την ευκαιρία…
να δει τον εραστή της…
Του είπε πως τον αγαπά….
και πάνω στην αγωνία....

της έπεσε…
το ψάρι από την σακούλα…
...
Ίσως… να είναι μία παραίσθηση….
αλλά υπάρχουν αποδείξεις….
....

....

...

Υ.Γ. Βρε μπας και μου κάνουν φάρσα οι γείτονες???
Που κυκλοφορώ με την μηχανή μου???
...

....

....

...
* Η λύση.. στα σχόλια!!!!!

Gregoryπαίγνιον.....

Με κάλεσε ο φίλος Πασόκος…
Gregory…. να παίξω…..
Μου την είπε κιόλας…
γιατί δεν το πήρα χαμπάρι….
Οπότε… για να ζητήσω συγνώμη….
που ήμουν αλλού…
και αμέλησα... τα βλογοκαθήκοντα μου….
θα του αφιερώσω την ανάρτηση….

Πρέπει λοιπόν…
να μπω στο τριπάκι να σχολιάσω τον συγκεκριμένο πίνακα…

Είναι ένας πρώιμος πίνακας του Μatisse….
Έγινε το 1903….
και λέγεται…Carmelina….

Πίνω το μαγικόν τσίπουρον…
και….
ιδού τι βλέπω…..

Είναι μια μικρούλα….
ψιλοχωριάτα….υπηρέτρια…
ίσως να είναι η κόρη της υπηρέτριας….
Εντυπωσιάστηκε από έναν κουλτουριάρη…
Ίσως και να τον ερωτεύτηκε….
Σίγουρα πάντως… τον καψουρεύτηκε….
Στην αρχή… αυτός…
την πολιορκούσε….
της έλεγε διάφορες παπαριές…
που λένε οι κουλτουριάριδες…
για να ρίξουνε μία μικρούλα στο κρεβάτι τους…
Αυτή φοβότανε….αλλά γούσταρε θανάτου….
Η σύγκριση… ανάμεσα στους συγχωριανούς…
που της πιαναν άγαρμπα τον κώλο…
και στον ζωγράφο….
καθιστούσε την αμαρτία… καταξίωση….
στο αγνό αθώο μυαλό της….
Και πάνω… που του έχει ενδώσει…
και νιώθει αρχόντισσα…
της διανόησης… και της πόλης…
απόλυτη φυγάδα του πεπρωμένου της…
με το σπέρμα του ζωγράφου…
ακόμα ζεστό μέσα της…
ο «ευαίσθητος» ζωγράφος….
της λέει να στηθεί…
να την ζωγραφίσει….γυμνή….
(οι άντρες έχουν μία γαμω-μανία με τα τρόπαια…)

Αυτή… αρνείται… ντρέπεται…
αυτός… την ψήνει…
Στην αρχή… με νάζι….
με χάδια…
Μετά… με μούτρα….
Η μικρά… βρίσκεται ανάμεσα στον χλευασμό…
από τους υπόλοιπους χωριάτες…
που ξίνισαν… από το φτύσιμο…
και στον ιδεατό απόλυτο έρωτα…
που της έταξε ο ζωγράφος…
και στο ξεμπρόστιασμα…

Η πραγματικότητα την σκοτώνει…
Ενδίδει…όχι εύκολα…
Ποτέ χωρίς κόστος…
Στέκεται… εκεί… γυμνή…
ροδαλή… με καμπύλες…

Ένας τρυφερός… γνήσιος πειρασμός…
Μία ανόητη παρθένα…
που δεν πατάει στη γη…
αλλά αιωρείται….
Το γεύμα στο τραπέζι σας….
Έτοιμο να το φάτε….

Το απλό απέναντι στο διεφθαρμένο…
Με έναν υποκριτικά αθώο…..
παιδικό φιόγκο…
στην πλεξούδα…
Που δεν λύθηκε ενώ τον τραβούσε ο ζωγράφος…
με μανία… όταν την είχε στα τέσσερα…
και την γαμούσε με βία…
Συμμαζεύτηκε να υπενθυμίζει….
την μικρή ηλικία της…
απέναντι στα 33 χρόνια…
του ζωγράφου….

Έτοιμη να γίνει Η παλλακίδα…
αλλά… τα βιώματα της…
οι αξίες της…
στοιχειώνουν το βλέμμα της…
και κοιτάει… τον καλλιτέχνη…
με το γνωστό…γυναικείο βλέμμα…
«σε καψουρεύτηκα καριόλη..
με ξεφτίλισες….
και τώρα δες τι κάνω για σένα!
Σε θέλω… και ας μην με σέβεσαι…
Κάποτε θα με αγαπήσεις….
και θα ρεφάρω….»

Ο ζωγράφος…στην κοσμάρα του…
Σε ένα σύμπαν παράλληλο…
που φαίνεται μόνο μέσα από το είδωλο…
του ματαιόδοξου καθρέφτη…

Δύο τεράστιες αντιθέσεις…

Η ροζ σάρκα… η υπόσχεση ηδονής…
δοσίματος…απλότητας ενστίκτου…
και η απόλυτη τεχνητή πλάνη…
που τα βλέπει όλα περίπλοκα…
μέσα από κάτοπτρα….
σύμβολα... και θεωρίες…

Και όλα τα ανθρώπινα…
με τις καμπύλες τους και τα χρώματα…
σε αντιδιαστολή με τις γωνίες…
του φόντου… του περιβάλλοντος…
της αστικής μιζέριας….

Το φώς… δίνει δραματικότητα…
οι αντιθέσεις... είναι έντονες…
Όσο οι αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε…
στα δράματα που ζούμε….

Ο πίνακας είναι καλός…
αλλά πολύ σκληρός…
για να τον αγοράσω….
ακόμα και αν έκανε ένα ευρώ…
θα με χαλούσε να τον κρεμάσω….

Ίσως κάποιος παθιασμένος συλλέκτης…
του Matisse…να έδινε τα χρήματα…
για να τον έχει….
Απλά αμφιβάλλω αν θα τον έβαζε….
σε περίοπτο σημείο….
Θα τον έβαζε…σε ένα χώρο μυστικό…
να τον βλέπει κάθε που αισθανόταν τύψεις…
για τα εγκλήματα που διέπραξε…
για να τον αγοράσει…

Ναι… είναι η απόλυτη ενσάρκωση….
της εγκληματικής υπεραξίας των ανθρώπων…

Μία χωριάτα που έδωσε…
Έπαιξε την παρθενιά της…
για να φτιάξει το μέλλον της…
Άλλο αν δεν της βγήκε….
Χάρισε το σώμα της…
για να μπει στην αιωνιότητα…
άσχετα αν δεν το ήξερε….
άσχετα... αν δεν το ένιωσε…

Κάποιος παπάρας… έπρεπε να το πληρώσει…
και το πλήρωσε….
31 εκατομμύρια ευρώ….

Η τέχνη πρέπει να χαρίζεται…
δεν είναι αντικείμενο συναλλαγής…
σαν το πάθος….
που χάνει την αξία του…
μόλις κοστολογείται…

Εσείς τι βλέπετε????
Θέλω να ξέρω αν εγώ μόνο…
είμαι η μουρλαμένη…..
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Ζουμπουλάκια.....

Οι μουντές μέρες είναι λίγο περίεργες….
Από την μια δεν θες να σηκωθείς από το κρεβάτι…
από την άλλη δεν θες να μείνεις μόνη εκεί…
Σηκώνεσαι… πίνεις καφέ.. πας στην δουλειά…
Δεν είσαι και στα καλύτερα σου…
Τριγύρω όλα γκρίζα…
ακόμα και η βροχή…
μίζερη ψιλή…
Δεύτερος καφές….
τσιγάρο στην είσοδο….
κουβέντα με άγνωστο... για τον καιρό…
και τις κακές συνήθειες…
Και σε παίρνει από κάτω….

Βάζεις να ακούσεις μουσικούλα…
κρυφά, στο μικροσκοπικό mp3 player…
και πετυχαίνεις… ένα αγαπημένο τραγούδι…
που είχες καιρό να ακούσεις….
Το I've Seen It All….
της Bjork…

Και σε έχει πάρει από κάτω…
και είσαι έτοιμος να συμφωνήσεις…
με όλους τους στίχους….

I've seen it all, I've seen the dark

I've seen the brightness in one little spark.

I've seen what I chose and I've seen what I need,

And that is enough, to want more would be greed.

I've seen what I was and I know what I'll be

I've seen it all - there is no more to see!

Και…

έρχεται η μυρωδιά από τα ζουμπούλια…
που έχεις πάνω στο γραφείο….
και σε ξελογιάζει… σε μεθάει….
και αισθάνεσαι τόσο όμορφα…
τόσο μαγικά….
που ξυπνάει πάλι η βουλιμία…
για ζωή…
για ομορφιά….και μυρωδιές….
για ηδονές…κάθε είδους….

Άτιμα ζουμπουλάκια….
δεν με αφήνετε να αγιάσω…

Υ.Γ. Η φωτογραφία προέρχεται από τον Green….
Την επεξεργάστηκα…λίγο…. γιατί ήταν Pentax….
Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Παραθέτω την αρχική φωτογραφία,

για να μην γκρινιάζει ο καλλιτέχνης ....

Τέρμα πια στις αυταπάτες....

Κλάμα έπεσε στους φιλήσυχους....

κοσμικούς κύκλους...

.

Κάθε σικάτη καθωσπρέπει κυρία...

θρηνεί απαρηγόρητη....

.
Η Νέα Δημοκρατία....
την πρόδωσε.....

Από την μιά.....
της στέρησε την τέταρτη φετινή Vuitton ....
(5.000 ευρόπουλα χαράτσι είναι αυτά....)

Από την άλλη...
της απαγορεύτηκε να φορέσει...

τα νέα μοντελάκια...

του Valentino....

του Giles Deacon....

του Gautier....

Ασφαλώς πρέπει...

να προστατευθεί το Κολωνάκι....

αλλά όχι και να γίνουν λαϊκουράντζες...

εξαιτίας της φιλολαϊκής οικονομικής πολιτικής...

του Παπαθανασίου....

και τις σοβαρότατες διατάξεις

του Δένδια......

...

Σε λίγο θα πρέπει να μάθουνε

και πόσο πληθωρισμό έχουμε....

...

Ουφ... quelle decadence!!!!

....

Τέρμα πια στις αυταπάτες

μαζί με τις κουκούλες, κλαίνε και οι κυράτσες....

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

...

....

...

Xρήσιμη ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:

Η πορεία στις 2 Απριλίου....

θα περάσει έξω από το κατάστημα Hermes...

Dolce e Gabbana και Ferragamo...

Τώρα χτύπα το πόδι σου… Κάνε κάτι…

Είμαι… κάπως….
Ξέρω… η πολλή χαρά… φταίει…
πάντα με γαμάει….

(Ρούλα… δεν φταίμε μανάρα μου εμείς…
ούτε η ενοχική σχέση με την χαρά μας….
Είναι νόμος άγραφος… ακούς???
Τον έχω μάθει….απ’έξω…)

Και... πετυχαίνω μία εκπομπή….
και όλα γίνονται απλά…
όπως ήταν κάποτε…
τότε που εμείς… δεν υπήρχαμε….
αλλά οι γαμω-μνήμες…
τυπώθηκαν στα ένδοξα γονίδια μας….
και δεν θα αφήσουμε κανέναν παπάρα καρμίρη…
να τις σβήσει….




Γιατί είμαστε απτάλιδες….
και μερακλήδες…..
και «μας φαίνεται… μας φαίνεται…
μα δεν μας κακοφαίνεται….»

«και οι μερακλήδες το’ χουνε….
να’ ναι μετά θλιμμένοι…
να’ ναι στα χείλη γελαστοί…
και στο μυαλό… καμένοι…»

«Πάντα άμα έχει η γάτα τα νύχια…
θα γενεί η ζημιά….»
λέει ο μάγκας παππούς…
ο απτάλης….
και εγώ…
χειροκροτώ…
.
Όχι γιατί… είμαι γάτα…
αλλά γιατί γουστάρω…
την γρατζουνιά….

Την θέλω…
την χρειάζομαι…
και ας μην την δώσω τελικά….

Ο απτάλης παππούς…. μου την χάρισε…
φαντασιακά…
τηλεοπτικά....

.

γαμώ την γαμω-εποχή μου…
γαμώ την γαμω-κουλτούρα μου…
γαμώ τους γαμω-νόμους μου…
γαμώ τις γαμω-αδυναμίες μου….

Πως καταντήσαμε έτσι???
..

...

...
Υ.Γ. Με είπες σήμερα παρωδία του Μαντ Μαξ…
Πόσα κιλά αρχίδια…
θέλει να το βιώσω?
Να χορέψω με τους νεκρούς μου….
Μόνο με αυτούς… και για αυτούς???

...

...

....

....

....

Το δράμα ενός PentaxΩ!χτυπημένου....

Η ζωή είναι σκληρή….
Δεν μπορούμε όλοι….
να τα καταφέρνουμε πάντα….

Όποιος την έχει πατήσει…
ξέρει….

(και μην τολμήσει κανείς να πει...

πως δεν την πάτησε ποτέ... ε???)

Αν δεν είναι εγωιστής…
συγχωρεί… συμπονεί....και συμπάσχει….

Για αυτό τον λόγο….
συμπάσχουμε με τον άγνωστο κύριο…
της παραπάνω φωτογραφίας….
που πετάει την Pentax του...

στην λίμνη....

Ήθελε να πάρει μία μηχανή….
να φωτογραφίζει…
τις χαρούμενες στιγμές του…
Ρώτησε έναν φίλο του…
και… την πάτηκε…..

Αγόρασε μία καρμιροPentax….
Που να το ξέρει ο καημένος…
ότι… δεν ήταν καλή….
όσο μία Samsung…

Mόνο ένας ειδικός θα το ήξερε…
και έτυχε… να μην τον συναντήσει….
(μάλλον το μάτι έφταιγε... γιατί είναι και πανέμορφος)

Για αυτό εμείς… δεν μπορούμε…
παρά να συμπάσχουμε μαζί του…
και να του πούμε…
όλοι μαζί…με μία φωνή….

Μην απελπίζεσαι καλέ μου άνθρωπε…
κάποτε... θα αποκτήσεις μία Samsung…
Ως τότε… θα σου δανείζουμε την δικιά μας…
γιατί δεν θέλουμε να μας στεναχωριέσαι…
ούτε να χαλάσεις τα όμορφα ματάκια σου από το κλάμα…
και προπαντός:
Μην επιβαρύνεις…
το περιβάλλον… με απόβλητα!!!!!

Κουράγιο!!!!!!
Σε αγαπάμε πάραυτα…

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

.

.

.

.

Υ.Γ. Το γέλιο μου ξέφυγε…. Κανονικά…
πρέπει να έχουμε βλέμμα… πονεμένο…
όταν δίνουμε κουράγιο…
σε έναν απελπισμένο άνθρωπο….
που του έτυχε μία Pentax-Ω!-γκαντεμιά….
.

.

.

.

.

Τι θέλει να πει ο παρκαδόρος, οεο???

Μετά το σημερινό μάθημα….
τα κοράκια της τάξης…
πήγαμε για καφέ….

Εγώ πήρα στο αμάξι…
τον Δήμο…
εξαιρετικό παιδί…
αν και νταβραντισμένος πόντιος…
πασόκος και ψάλτης….

Πάμε στο Interni….
και αφήνω το αμάξι στον παρκαδόρο…
Μου δίνει μία κάρτα….
με ένα νούμερο….

-Τι νούμερο σου έδωσε???
Το 13???
με ρωτάει ο Δήμος και γελάει….
Κοιτάω το νούμερο…
και είναι το 69….
-Ποιό 13, ρε τσομπάνη????

Mου έδωσε το 69…
λέω εγώ και γελάω….
-Με δουλεύεις !!!
Φέρε να το δω….

Του το δίνω… και αρχίζει το δούλεμα…

«Τι θέλει να πει ο παρκαδόρος…
όταν σου δίνει το νούμερο 69?»

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

1η Εκδοχή…..
Ότι είσαι σέξυ…
και δεν αντέχει…λέμε!!!!!!....

2η Εκδοχή….
Ότι είσαι γνωστό όργιο….
της πόλης….
και σου έδωσε το νούμερο που σου ταιριάζει….

3η Εκδοχή…
Αντί για πουρμπουάρ….
θέλει να κάνει 69 μαζί σου….

4η Εκδοχή….
Σου λέει να καμακώσεις….
τον Νταβραντισμένο πόντιο…
γιατί είσαστε πολύ χοτ… ζευγάρι….

5η Εκδοχή….
Θεωρία του Χάους+αστρολογία
Είναι τα άστρα στην κατάλληλη θέση….
Έχεις ρέντα στα καμάκια και στο σεξ….

6η Εκδοχή….
Γαμάς και δέρνεις....
στα μαθήματα και παντού γενικώς…
και φαίνονται οι αριστούχοι!!!!....
(ρισπέκτ στην γλώσσα των παρκαδόρων….)

7η Εκδοχή…
Σου την λέει με τρόπο…
γιατί στο Smart που οδηγείς, ρε Καραμήτρο…
69 δεν κάνεις ούτε με σφαίρες….

8η Εκδοχή….
Υπάρχουν άλλα 68 αμάξια…
πριν από σένα….

.

.
Χμ… για διαλέχτε μία εκδοχη….
ή αν μπορείτε… βρείτε και άλλες…

Γιατί… προβληματίστηκα….
ειλικρινά….

Χαχαχαχααχαχαχαχαχαχαχαχα

Ναιιιιιιιιιιι !!!!!!!!!!!

Δοκίμασα να γράψω ανάρτηση….
δοκίμασα να παίξω το παιχνίδι του Μανιταριού….
δοκίμασα να δουλέψω…
δοκίμασα να μεθύσω…
Δεν τα κατάφερα….
Συγνώμη… αλλά…
είμαι αλλούυυυυυυυυυυυ!!!!

Είμαι τόσο χαρούμενη….
που δεν ξέρω τι να κάνω….
Έχετε νιώσει ποτέ…
να σκάτε από χαρά???
Να μην μπορείτε να σταματήσετε να χαμογελάτε…
ενώ πονάει το πρόσωπο σας,
από ανόητο και αμήχανο χαμόγελο???
Ετσι είμαι από το πρωί….
Συγκεκριμένα από τις 8.58π.μ.

Οπότε…
Δεν θα γράψω τίποτα άλλο….
Θα βάλω μόνο την τραγουδάρα…
που τραγουδούσαμε με τον πατέρα μου….
όποτε πανηγυρίζαμε….
και γουστάραμε να μας κοιτάνε παράξενα…
από τα διπλανά αυτοκίνητα….

Και τάζω κέρασμα…
σε όποιον χαίρετε με την χαρά μου!!!!!

Ζήτωωωωωωωωω!!!!

Βαρδάρης...