Γαμω-ρεπορτάζ... από Θεσσαλονίκη…..

Μαζευτήκαμε…..
Ορισμένοι… πήραν καπουτσίνο…..
Πέντε και ο κούκος….
(λιγότερος κόσμος από την προηγούμενη)
Πήγα… μία βόλτα… γιατί ένιωσα να πνίγομαι…..
Βρήκα… φίλους….
«Ξεφτίλα!!! Θα ξεράσω!!!»
«Άμα δεν κάνουμε πορεία… θα πάω να κάνω στο ΠΑΜΕ»
«ΟΚ… θα βρεθούμε στο ΠΑΜΕ….

θα το ζήσουμε και αυτό…εμείς στο ΚΚΕ…..»

(ακολούθησε πικρό γέλιο)
Και ήρθαν τα παιδιά…..
Λατρεμένα… πανέμορφα….
(πιο όμορφα παιδιά από τα ελληνόπουλα… δεν έχει πουθενά!)
και… μοιράζουν την προκύρηξη….
ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΠΟΡΕΙΑ!!!!!!
και ναιιιιιιιιιιι
ναιιιιιιιιιιιιιι
ναι ρε καριόλιολιδες πουλημένοι….
μας ζωντάνεψαν!!!!!
Ευτυχώς θα γίνει πορεία!!!!!!!!!
Όλοι χαμογελάσαμε…..
Εσείς… ναι…
χαμπάρι δεν πήρατε πως ηττηθήκατε…
φλώροι πουλημένα τομάρια….
συνεχίσατε να μιλάτε στην εξέδρα….
Ανεβαίνουν…. τα παιδιά….
την καταλαμβάνουν….
και… εσείς συνεχίζεται να το παίζετε...
πως έχετε τον γαμω-έλεγχο…
ΟΧΙ ρε αρχίδια… είσαστε καμένοι…
είσαστε πουλημένοι….
το ξέρουμε…
Αποσυνδέουν τα καλώδια από τα μεγάφωνα…
και αρχίζουν να μιλάνε με ντουντούκες…
και ο κόσμος χειροκροτά….
Πορεία ως το διοικητήριο….
και ξεκινάμε….
Όλοι χαρούμενοι…
όλοι ικανοποιημένοι…
εκτός από τους αγάμητους…
αρχισυνδικαλιστές μας…

Φτάνουμε εκεί….
και…
καθόμαστε… να φωνάζουμε συνθήματα…
μέσα από την καρδιά μας…
Στήνονται τα παιδιά στα κάγκελα…
πίσω από αυτά, μπάτσοι δολοφόνοι…
Να τα ακούνε να τους βρίζουνε…
και να το παίζουν ψύχραιμοι….
Αρχίζουν να κουνάνε τα κάγκελα…
και ένας μπάτσος… τρομάζει….
ρίχνει μία πέτρα….. και αρχίζει….
η προβοκάτσια….
ο αγώνας….
Τα παιδιά απαντάν….
«ΜΗ!!!!» φωνάζουμε όλοι….
Αλλά είναι μικρά… είναι άπειρα….
και δεν φοβούνται….
Τα δακρυγόνα πέφτουνε…
Οι κουκούλες μπαίνουν….
Κάποιοι πάνε και σπάζουνε…
μία βιτρίνα…
«Όχι ρε παιδιά… πέστε τους να σταματήσουν… »
φωνάζει μία φίλη σε έναν πιτσιρικά…
και αυτός της απαντάει….
«να τους το πεις εσύ κυρά μου…..»
«μα εγώ είμαι γριά… δεν θα με ακούσουν»
Τρέχω προς τα παιδιά…
να τους σταματήσω….
έρχεται ο σύντροφος και με τραβά…
«άσε τις μαλακίες»
Τρέχουμε….
τα δακρυγόνα πέφτουν….
Φτάνουμε στον Αη Δημήτριο….
Το αρρωστημένο μου μυαλό κάνει την σκέψη…
«Εδώ σταμάτησε η φωτιά της πόλης…

εδώ θα σταματήσει το μακελειό…

αχ… ας το σταματήσουν»
και πάμε στο Εργατικό Κέντρο…

Συνδικαλιστές πουθενά….
Εμείς στο κέντρο… τα παιδιά μπροστά…
και από πίσω οι μπάτσοι….
Να ρίχνουν καπνογόνα….
και να κυνηγάν… τα μικρά παιδάκια….
Πανικός….
Αρχίζουν να τρέχουνε….
«Εδώ μας στρίμωξαν… άμα γίνει πανικός… θα σκοτωθούμε»
Ένας ψύχραιμος πουρός (συνομήλικος) …
παίρνει την ντουντούκα…
«Ήρεμα…. μην τρέχετε….όσο μένουμε μαζί….
δεν θα μας επιτεθούνε!!!»
Αρχίζουμε όλοι να περπατάμε σιγά….
ηρεμούμε…. (τάχα) ….
Σε μία γωνιά πιο κάτω….
βλέπω κάτι παιδιά….
να ετοιμάζουν πολεμοφόδια….
ακούω ένα να λέει…
«Μαλάκα πρόσεχε… μην χαλάσεις τα (διπλανά) αυτοκίνητα»
και παθαίνω πλάκα…
σπάζανε μία πλάκα πεζοδρομίου…
«άμα πετάξουν πέτρες θα τα γαμήσουνε….πρέπει… να τα σταματήσουμε»
Η απάντηση ήταν να μην ανακατευθώ….
δεν θα με ακούσουνε…
και εγώ απαντάω…..
«είναι καλά παιδιά… δεν τις θέλουνε τις φασαρίες....

άκουσα να νοιάζονται για τα αυτοκίνητα… »
Γελάει… ένας αριστερός δημοσιογράφος…
Εγώ δεν άντεξα….
Πάω…
«Ρε παιδιά… μην το κάνετε… μην πετάξετε πέτρες… »
«Κυρία μην ανησυχείς… το αυτοκίνητο δεν θα το πειράξουμε»
«Βρε ποιος γαμάει το αυτοκίνητο…κάψτε τα όλα….
εσάς δεν θέλω να πειράξουνε… είναι όλα στημένα….»
με κοιτάνε με απορία….
«Αγόρι μου είμαι μαζί σου… σου την έχουνε στημένη…

μην το κάνεις… σε παρακαλώ… αυτό περιμένουν….»
έρχεται μία κλώσα γριά… με βαμμένο μαλλί….
και αρχίζει να τους κράζει….
«αλήτες, που είναι οι μάνες σας? »
«Μα κυρία είναι για τους μπάτσους οι πέτρες…δεν είναι για εσάς… »
γυρνάει και της λέει… αλλά αυτή συνεχίζει….
αυτά δεν απαντάν….
«Έχεις το δίκαιο με το μέρος σου… μη τους το δώσεις !!! »
φωνάζω…με κοιτάνε με απορία….
ώσπου έρχεται ένας με ένα πλακάτ….
«Αυτή η διαδήλωση είναι δική μας… να μην την χαλάσετε… »
εκεί… θόλωσα μαζί με τα παιδιά….
και άρχισα να τσιρίζω….
«Η διαδήλωση παλιοπαπάρα ανήκει στον λαό, δεν είναι δική σου»
και τότε με πήρανε με το ζόρι….
γιατί βγήκα εκτός εαυτού….
και τα «άγρια» παιδιά… με κοιτούσαν….
Ήταν αθώα καημένα παιδιά….
δεν ξέραν τι να κάνουν….
δεν ξέραν πώς να αμυνθούν….
δεν ξέραν πώς να αντιδράσουν….
και τα αφήσαμε μόνα ακόμα μια φορά….
Δεν ξέρω τι έγινε μετά….
μου τηλεφώνησαν… και μου είπαν…
πως μπήκαν μέσα στο εργατικό κέντρο….
Μόνα τα παιδιά…. έξω οι μπάτσοι….
και στην μέση τα συνδικαλιστικά και κομματικά συμφέροντα….
να συμπληρώνουν την παράνοια…
και να δίνουν άλλοθι στο γαμω-σύστημα…
και την πουλημένη γαμω-γενιά μας….


Υ.Γ. Αφιερωμένο… στo Dedelaki…. που ενώ είναι 18 ετών….
και βραχνιασμένο από τα δακρυγόνα….είπε σε μένα να προσέχω….