Γήρας…

Από κάποια ηλικία και μετά…
τα γενέθλια… δεν είναι χαρά….
σε βάζουνε σε σκέψεις….
Όχι για αυτά που θες…
ή για αυτά… που ονειρεύεσαι….
αλλά για αυτά που ποτέ δεν θα αποκτήσεις….
Και όσο περνάει ο καιρός…
αυτά γίνονται όλο και πιο πολλά….
Σιγά σιγά συμβιβάζεσαι….
σιγά σιγά «ωριμάζεις» …..
Όχι πως πάλι δεν πονάν….
απλά… αποφεύγεις λόγω εμπειρίας….
να τα σκέφτεσαι συχνά….
Εγώ όλα τα ήθελα ….
και ήμουν πεπεισμένη πως θα τα αποκτούσα….
Πήρα… όσα μπορούσα….
το πάλεψα… όσο μπορούσα…
αλλά…. θέλει και ρέντα…
και… ειδικές προδιαγραφές….
που εγώ ποτέ δεν τις είχα….
Αστοχία υλικών….
είναι ο δόκιμος όρος….
Ο εγωισμός με τα χρόνια κάμπτεται…
και παραδίδεσαι….
Στην σκληρή πραγματικότητα….
που σε κατατάσσει εκεί πάντα άνηκες….
Το όνειρο τελικά ξεφτά…
και σου αρκεί να βγάζεις την ημέρα….
Με χίλιους δύο τρόπους…
με ένα σωρό κόλπα….
Δεν μπαίνεις στην συλλογιστική…
να συγκρίνεις την ζωή σου…
Οι άλλοι δεν αποτελούν μέτρο σύγκρισης….
είσαι μοναχός σου….
με όλα αυτά που ονειρεύτηκες…
με όλα όσα προσμονούσες…
με όλα όσα δυνητικά μπορούσες...

Ίσως να ήμουν κακομαθημένη….
ίσως να ήμουν πολύ χαζή….
αλλά… πάντα καρτερούσα…
και πίστευα….
πάντα αισιοδοξούσα….
Τώρα όχι….
Τώρα γέρασα….
Και η κοινή ημερομηνία γέννησης….
με την Μαρία Κάλλας….
το μόνο που σηματοδοτεί πια…
είναι ένας θάνατος στη μοναξιά…

Το απόλυτο μαράζι…..

Το γέλιο είναι το τέλειο καμουφλάζ….
αλλά ποτέ δεν φτάνει….
Είναι μια γλυκιά παρά(σ)ταση….
για τον τελικό θρήνο….
Κλάμα που δεν οδηγεί στην κάθαρση…
μόνο στον βαθύ από εξάντληση ύπνο….