Το τελευταίο μάθημα...

Σήμερα τελείωσε μία προσπάθεια πολλών ετών….
έδωσα το τελευταίο μάθημα…
για το μεταπτυχιακό...

Χθες καθώς διάβαζα για τον βιοκλιματικό σχεδιασμό…
σκεφτόμουν πόσα πράγματα αλλάξανε…
στη ζωή μου, τα τελευταία χρόνια…


Από το πανεπιστήμιο…
με ενδιέφερε η βιοκλιματική αρχιτεκτονική…
Τότε.. υπήρχε μόνο ένα, στοιχειώδες μάθημα…
το πήρα…. το πέρασα…
όμως δεν έμαθα όσα ήθελα….

Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο...
με όλο το μέλλον μπροστά…
ύστερα από σκληρή δουλειά…
μου δημιουργήθηκε δειλά η κρυφή ελπίδα…
ότι κάποτε θα σχεδιάσω το σπίτι μου…
και θα καταφέρω να το κτίσω…

Ονειρευόμουν να είναι βιοκλιματικό…
οπότε άρχισα να το ψάχνω…
να διαβάζω…
πως θα μπορούσε να γίνει…

Πήγα σε δύο σεμινάρια του ΤΕΕ….
δεν έμαθα τίποτα…
Δεν αποθαρρύνθηκα…

Το όνειρο υπάρχει για να το κυνηγάμε...

Έμαθα για το μεταπτυχιακό στο ΕΑΠ…

Δήλωσα συμμετοχή πολλές φορές…
αλλά στις κληρώσεις είμαι πάντα άτυχη…
μετά την πέμπτη φορά…
με πήραν…
και πανηγύρισα σαν τρελή…
επιτέλους θα μάθαινα την «τέχνη»…

Όσα περισσότερα μάθαινα…
τόσο πιο ενδιαφέρον φαινόταν…
Πωρώθηκα…

Άρχισα να παρακολουθώ τι γίνεται…
πράσινη αρχιτεκτονική σε όλο τον κόσμο…
και να ονειρεύομαι τρελά…
πως ίσως κάποτε τα εφαρμόσουμε και εδώ…

Όνειρα για έναν διαφορετικό τρόπο ζωής…
διαφορετικές ευαισθησίες…
νέες αξίες… νέα αισθητική…
γιατί όχι…και αλλαγή καριέρας…

Εν τω μεταξύ ήρθε και στη μόδα….

Το πήρε το ΠΑΣΟΚ…
και το έκανε προεκλογική σημαία…

Μεγάλωσαν τα χαμόγελα…
μεγάλωσαν οι ελπίδες…

Ναι… ίσως είχε έρθει η στιγμή…
που όλα θα αλλάζανε…

Όχι πως θα άλλαζε πρόσωπο η εξουσία…
και θα ενδιαφερόταν ειλικρινά….
για το περιβάλλον…
και την αειφορία…
απλά πως θα επιμορφωνόταν επιτέλους ο κόσμος…

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός…
λένε όσοι έχουν ακόμα αισιοδοξία…

Όμως… κάνανε και αυτή τη φορά λάθος…

Ένα μεράκι… ένα όνειρο…
πολλών ετών…
σήμερα έχει την πιο πικρή γεύση….

Σήμερα δεν ξέρω αν θα έχω αύριο δουλειά…
αν θα έχω να φάω….
αν θα καταφέρω ποτέ να βγω στη σύνταξη…
αν θα μπορώ μετά από 6 μήνες…
να κυκλοφορώ ελεύθερα στον δρόμο…

Το όνειρο της κατασκευής ενός σπιτιού…
για ποιοτική διαβίωση…
διαλύθηκε… στην ρεαλιστική θεώρηση…
της σημερινής κατάστασης…
και στο μαύρο μέλλον που μας επιφυλάσσει…

Όλα χάσανε ξαφνικά το νόημα…
Τα όνειρα… η δημιουργία… η προσφορά…

Γίναμε ξαφνικά σκέτα νούμερα…
που εκφράζουν απώλειες…
μιας ήδη χαμένης μάχης….

Σταμάτησα το διάβασμα…
και έπεσα για ύπνο….

Το πρωί οι σκέψεις μου ενώθηκαν…
με αυτές των συμφοιτητών μου…

Αντί να συζητάμε για το μάθημα…
και τις επικείμενες εξετάσεις...
μιλούσαμε για την κατάντια μας…
και την πιθανή χρεοκοπία…

Ο ενθουσιασμός σήμερα έλειπε…
και υπήρχε μόνο η αγωνία….

«Τι θα κάνουμε?» ρωτούσαν όλοι…
και απάντηση δεν υπήρχε….
μόνο σκυμμένα κεφάλια…
και παγωμένα χαμόγελα…

Ο Γιώργος μου εμπιστεύτηκε…
σε κάποια στιγμή…
πως σκέφτεται να πάρει όπλο…
για να προστατεύει την οικογένεια του…
από τις ορδές των εξαθλιωμένων…

«Εγώ δεν θα πάρω όπλο» του απάντησα…
«γιατί είμαι πιο σίγουρη από ποτέ…
πως θα το χρησιμοποιήσω»
και γελάσαμε αμήχανα…
γιατί ξέραμε.. πως είχα δίκαιο…

Όταν οι ελπίδες εξανεμίζονται…
όταν σταματάει η δημιουργία…
μένει μόνο το άγριο ένστικτο…
που θρέφεται από τον φόβο…
και όλο αυτό πληρώνεται…
πάντα με αθώο αίμα…

Και σε λίγο θα είμαστε εκεί…
Σε λίγο θα ζήσουμε το τέλος…

Φοβισμένοι…απεγνωσμένοι…
σκοτωμένοι…

Και όλα αυτά γιατί???

Ας κάτσουμε να το σκεφτούμε….
Ίσως καταλάβουμε…
Ίσως επιτέλους μάθουμε…





Υ.Γ. Έγραψα πολύ καλά… αλλά τι σημασία έχει???