Γάζες....

Η φρίκη μου σήμερα δεν βάφτηκε με μίσος…

.
Όχι σήμερα…όχι ακόμα…

.
Η κούραση την μεταμόρφωσε σε συμπόνια…
πίκρα και μία εφιαλτική εικόνα…

.
Εικόνα μίας ανήμπορης μάνας…
που αγκαλιάζει το μωρό της…
Ένα μωρό που αιμορραγεί και πονάει…
και προσπαθεί με όση θέρμη της έχει μείνει…
να το θρέψει… να το σώσει....

στην αβοήθητη αγκαλιά …
Να το κρύψει στη καρδιά της…
στο στεγνό από ελπίδα στήθος …
από την απόλυτη κακία…
και τον κυριαρχικό παραλογισμό….
.
Η Γάζα βρώμισε…
σαν την μολυσμένη πληγή του…
και η ανθρωπότητα καταδίκασε το γεγονός….
όμως η σάρκα θα πονάει… και θα φθίνει…
όσο κρατάει ακόμα…
στα αθώα του χεράκια ....

ο άδύναμος παλμός….
.
Πέρα από τις κούφιες διαμαρτυρίες…
από τα διπλωματικά επεισόδια…
και τις πορείες…
εγώ θα ήθελα να μπορούσα να αγκαλιάσω την έρημη μάνα…
που δεν έχει τίποτα πια για να ελπίζει…
όπως σήμερα και εγώ…
αλλά έχει κάτι να αγαπάει…
και να φροντίζει…
από το παγκόσμιο κακό…
..
Και γλυκά το νανουρίζει…
μήπως ο ύπνος την βοηθήσει…
να το φυλάξει απ’τον αληθινό εφιάλτη….
μιας άδικης πληγής που δεν θα σταματήσει…
όλους μας να πονά….


.

Η μουσική που ακούτε είναι ένα νανούρισμα της Rim Banna,
σε στίχους του Tawfik Zayyad, και μιλάει για τη φυγή….

και τον πόνο αυτού που μένει… μοναχός….

Για ένα καραβάνι….

.

.

.

.