Η αθωότητα στα σκουπίδια….

Από το πρωί…
προσπαθώ ανεπιτυχώς…
να το απωθήσω από το μυαλό μου….
Προσπαθώ να ακυρώσω…
τον πόνο της σκηνής όπως τον έχω φανταστεί…
για να μην γίνω μελό….
να μην δακρύσω…
όμως δεν μπορώ….
.

Να φύγεις με τα δύο μωρά σου…
από την εμπόλεμη πατρίδα σου…
για να τα προστατέψεις….
Να καταλήξεις σε μία χώρα ανάλγητη…
αφιλόξενη…εγωκεντρική….
που σου λέει συνέχεια πως δεν σε θέλει….
και να ψάχνεις λίγη συμπόνια…
στα σημαιοστολισμένα σκουπίδια αλλωνών ….
Οι νοικοκυραίοι να σε διώχνουν….
και να σε φτύνουν….
όταν παρελαύνουν, απαξιωτικά…
Και η ντροπιασμένη επιβίωση…
να σε οδηγεί στα σκοτάδια…
στους έρημους δρόμους …
της βρώμικης από "καθαρότητα", πόλης…
να σκαλίζεις με τα παιδιά σου…
τα σκουπίδια, για τροφή….
Και ενώ όλα μπορείς να τα αντέξεις…
αρκεί να τα βλέπεις να μεγαλώνουν…
ασφαλή….
Να έρχεται ένα τσογλάνι….
να κάνει την δήθεν επανάσταση του…
στο κορμί του γιού σου….
.

Φαντάζομαι… τη σκηνή….
Η δεκάχρονη κόρη…να χαίρεται…
που βρήκε την τσάντα….
να ονειρεύεται ότι βρήκε ρούχα ή τροφή…
Η μάνα να είναι πιο πίσω απογοητευμένη…
και ο μεγάλος αδερφός…
να τρέχει για να μοιραστεί…
Και βλέπει ένα χαλασμένο ρολόι….
Ίσως ακούμπησε το αφτί του…
για να σιγουρευτεί…
Πριν προλάβει…να ανακοινώσει…
στην καταδικασμένη οικογένεια…
πως ήταν άνθρακας και αυτός ο θησαυρός …
νιώθει την βόμβα να τον ξεσκίζει…
Η σάρκα του λερώνει κάθε ψυχή…
Πώς να ένιωσε η μάνα αυτή???
Μπόρεσε άραγε …να τσιρίξει???
Μπόρεσε να καταλάβει τι είχε συμβεί???
Και τι θα απογίνει???
Θα την διώξουμε, μόλις βγει από το νοσοκομείο???
.

Θα απελάσουμε ανάλγητα...

έναν ακόμα δυστυχισμένο????

.

Τι σκέφτεται??? Μπορεί να ονειρεύεται???
Ζει???

.
Διάβασα κάπου να της δώσουμε σύνταξη και σπίτι….
Λυπάμαι αλλά διαφωνώ….
Είναι κρίμα να την εγκλωβίσουμε σε αυτή την απαίσια χώρα….
Είναι έγκλημα… να την κρατήσουμε εδώ…
Να της δώσουμε όσα χρήματα μπορούμε…
και να την αφήσουμε…να πάει να κρυφτεί….
κάπου που δεν θα την φτάνει η κακία μας...
η μαλακία μας… και η αχρηστία μας….
.

Γιατί όσο θα κυκλοφορεί εδώ…
θα είναι ο καθρέπτης μας…
Θα είναι η αποτυχία μας…
Η ατολμία… να βοηθήσουμε…
έναν άτυχο συνάνθρωπο μας…
με το πρόσχημα της χρεοκοπίας…
με το πρόσχημα της καθαρότητας…
μιας ξεφτιλισμένης φυλής….

Ντρέπομαι για την πατρίδα μου….
και θέλω να την διώξουμε την καημένη τη γυναίκα…
κάπου μακριά… που ίσως καταφέρει να σωθεί…

Εμείς… είμαστε σίγουρα καταδικασμένοι…
με δημοψήφισμα ή χωρίς….