Πατώντας τα Alarm….

Το ένστικτο της επιβίωσης ξαναξύπνησε….
Άρχισε το αίμα γρήγορα να κυλάει …
Ό,τι και να γίνει… θα επιβιώσουμε…
Ίσως με μεγαλύτερο ζόρι….

.

Οι αρχικοί σχεδιασμοί…επανασχεδιάζονται…
η αδρεναλίνη ξανακυλάει….
Βάζεις δειλά όσους όρους αντέχουνε….
στο γαμήσι της βιοπάλης…
Χάνεις τα χουζούρια του Σαββατοκύριακου…
παλεύεις να κρατήσεις τη λαχτάρα….
τις ατελείωτες ώρες που ρέμβαζες…
τον χρόνο που αγαπούσες…
και σε αγαπούσανε…
Τον χρόνο που αναζητούσες…
Όμως…το πήρες απόφαση…
ό,τι και να κάνουν θα επιβιώσεις…

Και στη βιαστική επιστροφή στο σπίτι σου…
την ώρα που θέλεις μόνο να τρέξεις…
να κρυφτείς…να ξεκουραστείς…
έρχεται….
και σου τα ακυρώνει όλα….
Την αηδία που ένιωσες κατάσαρκα…
από την ανυπόφορη αδικία…
Τα χαμόγελα που έδωσες απλόχερα …
ενώ δεν ρώτησες τι αξίζουν….
Το στίγμα του σπιτιού σου χάνεται…
Ξαφνικά νιώθεις ανέλπιστη ευφορία….
.
Παρκάρεις άτσαλα όπου βρεις…
μόνο για να το απολαύσεις….
Μιλάς στον ήλιο…
Ρουφάς τα χρώματα….
Τινάζεις από τα μαύρα…
το γαμημένο τσιμέντο….
Και τρέχεις στη λεωφόρο σαν τρελή…
πριν ανάψει ο πράσινος σηματοδότης…
Φοβάσαι μην φύγει ο ήλιος…
μη χαθεί….
και αυτό πριν το απολαύσεις…

Έρημη η παραλία της παιδικότητας…
με απόλυτη ησυχία…
και μία ταξιδιάρα θάλασσα….
με πλοία που ψελλίζουν μελαγχολία…
Όμως η φλόγα του ουρανού….
πάντα σε ξελόγιαζε…
Ποτέ δεν μετρούσαν οι αντιστάσεις…

.

Και πάνω που χάνεσαι στο ψεύτη ορίζοντα…
και προσπαθείς να μαντέψεις τον κρυμμένο ήλιο…
ακούς μία ξεχασμένη απαλή φωνή….
που η αγάπη παράξενα έχει συνδέσει…
με τα κόκκινα ηλιοβασιλέματα…
και την ομορφιά που δεν έβλεπε…
Αντί για κόκκινο... έβλεπε ανέμους…

Και εσύ χαμογελούσες πάντα γιατί ήξερες…
πως σίγουρα αύριο θα φυσάει…

Όμως πια… ο μανιασμένος άνεμος…
θα μοιάζει με χάδι προδομένο…
Πικρόγλυκη επαλήθευση…
πως τα χρώματα θα σε ακολουθούνε.…

.

.

.

.

Υ.Γ. Σήμερα κυνήγησα δεύτερη δουλειά…
Σήμερα έβγαλα αυτές τις φωτογραφίες…