Παράθυρα…

Τις τελευταίες μέρες ζορίζομαι…
γυρνάω σπίτι…και έχω μυαλό πολτοποιημένο…
Η οργή μου έχει πιάσει κόκκινο….
Όχι μόνο από αυτά που διαβάζω…
στις κρυφοκυβερνητικές εφημερίδες…
Από την περιρρέουσα επιφάνεια…
και από αυτά που υπομένω…
Το κακό με εμένα είναι ότι ακούω τους γύρω μου…
και λένε… απίστευτες μαλακίες….
Λόγω ευγένειας δεν απαντώ…
αν και σε όσους δεν με ξέρουνε…
φαίνεται απίστευτο…
(κατά βάθος νομίζω πως είμαι πολύ ευγενικός τύπος…)

.
Τελευταία έχω ψιλοκλονιστεί…
νιώθω πως το κάνω από ανάγκη…
Σήμερα άκουσα το εξής μαγικό…
«ας κάνουμε ένα δωμάτιο… χωρίς παράθυρο…»
«τυφλό????»
«ναι… μικρά θα είναι τα παιδιά, δεν πειράζει….»
Άραγε γέρασα τόσο πολύ???
Ή νιώθω γερασμένη???
Και τι είναι το γήρας αν όχι ο συμβιβασμός…
αν όχι το χαμόγελο…
στη θέση… του προβλεπόμενου από το κοινό…
γκρέμισμα του ηλίθιου από το 4ο όροφο???
Και όμως… έκατσα, χαμογέλασα…και εξήγησα…
τα αυτονόητα…. τον αερισμό… τον φωτισμό….
στο τέλος έκανα χρήση του οικοδομικού κανονισμού…
ενώ κατά βάθος ευχόμουνα…
αυτά τα άτομα να μην πολλαπλασιαστούνε…
Όμως… φταίνε άραγε αυτά???
Είναι θέμα γονιδίων???
Ή είναι παράγωγα… της γαμώ-αμορφωσιάς…
που αναπαράγει το σύστημα…
γιατί έτσι το βολεύει???
.

Δεν ξέρω…
γιατί σήμερα νιώθω ανόητη…
περιττή… και γερασμένη….
Κολλάω σε κάτι όμορφες κουλτουριές…
του περασμένου αιώνα…
«μοιάζεις σήμερα, σαν την Ήρα, τη θεά… στην Ιλιάδα…»
«Ναι???»
«Ναι, στην σκηνή που αποπλάνησε τον Δία,

μέσα στη χρυσή ομίχλη...»

.
Και γυρνάω σπίτι… και κάνω Google…
και βρίσκω τη Ξ ραψωδία….
και διαβάζω… πως η θεά του έπαιξε πουστιά…
για να τον κουράσει από τον έρωτα…
ώστε να βουλιάξει τα πλοία των Τρώων…
Και απογοητεύομαι…
σκέφτομαι τους Τρώες μου…
αλλά ο γαμω-νούς κολλά εκεί…
να ψάχνει χρυσές ομίχλες…
και αγριολούλουδα…
στην γαμω-καθημερινότητα…
για να φαντασιωθώ το θεϊκό μπανιστήρι….
.

Γνωρίζω πως είμαι αλλού…
απλά καμιά φορά…
είναι πολύ δύσκολο…
να ξεφύγω από την μιζέρια….
Λες και μου κτίζουν το παράθυρο…
που δραπετεύει το μυαλό μου….