Σχεδόν Πανσέληνος…

Το μυαλό φυλακίζει τα πάντα….
και φυλακίζεται στον φόβο ….
Το βράδυ τα προβάλει στον ύπνο…
και η ανάσα κόβεται….
το σώμα ιδρώνει…
το κρεβάτι τότε αδειάζει…
Ένα τσιγάρο στο σκοτάδι ημερεύει…
τη βουβή αγωνία….
Είναι παράλογη…. ή όχι????
.

Παλιά όποτε με έπιανε αυτό…
έβρισκα μία καύτρα να λάμπει στο σαλόνι…
ήταν ο πατέρας μου… και καθόμουν δίπλα του…
χωρίς να μιλάω…και κάναμε ένα τσιγάρο μαζί…
Χθες… το σαλόνι ήταν έρημο…
αλλά φωτισμένο….
σαν να ήταν μέρα….
Σήκωσα τα μάτια…και είδα το φεγγάρι….

Χλωμό… υγρό….
δακρυσμένο… όπως το λένε….
Μία όμορφη και καθησυχαστική παρέα…
Κάθισα στο μπαλκόνι γυμνή…
και ας έτρεμα….
Όλοι κοιμόταν….
και αναρωτιόμουν για ποιους αναβόσβηνε ο φάρος…
.

.
Το φεγγάρι για μένα…
είναι πάντα αυτό το τραγούδι….
το αγαπημένο μου….
Έτσι… για ένα σιωπηλό διάλειμμα…
για μία ανάσα…..από το Chaos…..

Η αθωότητα στα σκουπίδια….

Από το πρωί…
προσπαθώ ανεπιτυχώς…
να το απωθήσω από το μυαλό μου….
Προσπαθώ να ακυρώσω…
τον πόνο της σκηνής όπως τον έχω φανταστεί…
για να μην γίνω μελό….
να μην δακρύσω…
όμως δεν μπορώ….
.

Να φύγεις με τα δύο μωρά σου…
από την εμπόλεμη πατρίδα σου…
για να τα προστατέψεις….
Να καταλήξεις σε μία χώρα ανάλγητη…
αφιλόξενη…εγωκεντρική….
που σου λέει συνέχεια πως δεν σε θέλει….
και να ψάχνεις λίγη συμπόνια…
στα σημαιοστολισμένα σκουπίδια αλλωνών ….
Οι νοικοκυραίοι να σε διώχνουν….
και να σε φτύνουν….
όταν παρελαύνουν, απαξιωτικά…
Και η ντροπιασμένη επιβίωση…
να σε οδηγεί στα σκοτάδια…
στους έρημους δρόμους …
της βρώμικης από "καθαρότητα", πόλης…
να σκαλίζεις με τα παιδιά σου…
τα σκουπίδια, για τροφή….
Και ενώ όλα μπορείς να τα αντέξεις…
αρκεί να τα βλέπεις να μεγαλώνουν…
ασφαλή….
Να έρχεται ένα τσογλάνι….
να κάνει την δήθεν επανάσταση του…
στο κορμί του γιού σου….
.

Φαντάζομαι… τη σκηνή….
Η δεκάχρονη κόρη…να χαίρεται…
που βρήκε την τσάντα….
να ονειρεύεται ότι βρήκε ρούχα ή τροφή…
Η μάνα να είναι πιο πίσω απογοητευμένη…
και ο μεγάλος αδερφός…
να τρέχει για να μοιραστεί…
Και βλέπει ένα χαλασμένο ρολόι….
Ίσως ακούμπησε το αφτί του…
για να σιγουρευτεί…
Πριν προλάβει…να ανακοινώσει…
στην καταδικασμένη οικογένεια…
πως ήταν άνθρακας και αυτός ο θησαυρός …
νιώθει την βόμβα να τον ξεσκίζει…
Η σάρκα του λερώνει κάθε ψυχή…
Πώς να ένιωσε η μάνα αυτή???
Μπόρεσε άραγε …να τσιρίξει???
Μπόρεσε να καταλάβει τι είχε συμβεί???
Και τι θα απογίνει???
Θα την διώξουμε, μόλις βγει από το νοσοκομείο???
.

Θα απελάσουμε ανάλγητα...

έναν ακόμα δυστυχισμένο????

.

Τι σκέφτεται??? Μπορεί να ονειρεύεται???
Ζει???

.
Διάβασα κάπου να της δώσουμε σύνταξη και σπίτι….
Λυπάμαι αλλά διαφωνώ….
Είναι κρίμα να την εγκλωβίσουμε σε αυτή την απαίσια χώρα….
Είναι έγκλημα… να την κρατήσουμε εδώ…
Να της δώσουμε όσα χρήματα μπορούμε…
και να την αφήσουμε…να πάει να κρυφτεί….
κάπου που δεν θα την φτάνει η κακία μας...
η μαλακία μας… και η αχρηστία μας….
.

Γιατί όσο θα κυκλοφορεί εδώ…
θα είναι ο καθρέπτης μας…
Θα είναι η αποτυχία μας…
Η ατολμία… να βοηθήσουμε…
έναν άτυχο συνάνθρωπο μας…
με το πρόσχημα της χρεοκοπίας…
με το πρόσχημα της καθαρότητας…
μιας ξεφτιλισμένης φυλής….

Ντρέπομαι για την πατρίδα μου….
και θέλω να την διώξουμε την καημένη τη γυναίκα…
κάπου μακριά… που ίσως καταφέρει να σωθεί…

Εμείς… είμαστε σίγουρα καταδικασμένοι…
με δημοψήφισμα ή χωρίς….

Τα φανερά της παρέλασης.....

Να τους πεις γουρούνια????

Μπα......

Είναι άδικο για τους χοίρους.....

Δεν μου έρχεται καμία ιδέα.....

(μόνο ένα ακανόνιστο πνιγμένο μπινελίκι....)

Εσάς?????

Τα μυστικά μιας παρέλασης…..

Η λεπτομέρεια πάντα φανέρωνε…
άγαρμπα την ουσία…
ενός κρυμμένου σχήματος…

που νιώθουμε υποσυνείδητα στο πετσί μας…

.

Πριν την ένδοξη παρέλαση…
η τακτική προετοιμασία….

.
Άδειος δρόμος…

με προστατευτικά…
που καθημερινά σημαίνουν κίνδυνο….
άραγε η επέτειος εξαιρείται?

.

Οι ταμπέλες που μας διακρίνουνε…
που μας χωρίζουν σε κατηγορίες…
απόλυτων αριθμών, διακριτικών…
ή ταξικής ρετσινιάς???
.

Ας περιμένουμε να δούμε….

Πρώτα… οι πιο νεαροί…
τα αθώα πιτσιρίκια…
που ακόμα χαρούμενα …δεν ξέρουν…

Μετά.. οι ελπιδοφόροι έφηβοι….
που είναι κάπως υποψιασμένοι…
Τα δημόσια σχολεία… στο έδαφος…
μα τα ιδιωτικά… στο περβάζι….

Στην άκρη… ο ελεύθερος χρόνος και τα μεράκια μας…
Τα όνειρα που πέρασαν… ή αυτά που κυνηγάμε…
Και πάνω τους το ελιτίστικο κλαμπ…
να καπελώνει… κάθε ελπίδα….
.
Όλα ταχτοποιημένα…και έτοιμα….

Προς άγραν πελατείας….

*Οι φωτογραφίες είναι από την περσινή παρέλαση.....

Φέτος δεν θα σηκωθώ πρωί....

Γιατί είμαι σίγουρη....

πως ΤΙΠΟΤΑ....

δεν θα έχει αλλάξει.....

Παράθυρα (II)….

Μπορώ και να μας φανταστώ….
σαν ένα παράθυρο….
με ζηλευτή ίσως και ανυπέρβλητη θέα….

. Μέσα σε έναν κήπο…
από μυστικά… για εραστές…
φύσεις και αποκαλύψεις…

Ένα μικρό θαύμα φωτός…
στο συμπαγές που οι αιώνες κατασκευάζουν…

Προσχεδιασμένο θεαματικό συμβάν…
πλαστής επίτευξης, της φρούδης αρμονίας…

.

στο κεκτημένο…ή στο ασφαλές…

.

που δημιούργησε η ένοχη σκλαβιά…

και περικλείεται από έναν τοίχο ...

Όμως προτιμώ πάντα να μας σκέφτομαι…
ανόητα και τρυφερά…

.

σαν μία απλή , όμορφη στάση….

Σαν τη σιωπή που πλαισιώνει…
αρχές…ή ανομολόγητες αλήθειες…
στη αφύσικα επιτηδευμένη φύση…

.

Εξωραΐζοντας την μοναξιά…
ενός άκρατου εγωισμού….
περιχαρακωμένου μέσα σε πύργους…

.

Μα κατά βάθος ξέρω ενοχικά…
πως βιώνουμε μόνο το όριο…
ανάμεσα σε εμάς και στη χαμένη μας φύση….


Όμως είναι τόσο όμορφο…
το μολύβι που περίτεχνα μας ενώνει….

.

.

.

.

.

*Οι φωτογραφίες είναι από παλάτια… στη κοιλάδα του Λίγηρα…
Ονειρικό μέρος… για παραισθήσεις…

.

.

.

Παράθυρα…

Τις τελευταίες μέρες ζορίζομαι…
γυρνάω σπίτι…και έχω μυαλό πολτοποιημένο…
Η οργή μου έχει πιάσει κόκκινο….
Όχι μόνο από αυτά που διαβάζω…
στις κρυφοκυβερνητικές εφημερίδες…
Από την περιρρέουσα επιφάνεια…
και από αυτά που υπομένω…
Το κακό με εμένα είναι ότι ακούω τους γύρω μου…
και λένε… απίστευτες μαλακίες….
Λόγω ευγένειας δεν απαντώ…
αν και σε όσους δεν με ξέρουνε…
φαίνεται απίστευτο…
(κατά βάθος νομίζω πως είμαι πολύ ευγενικός τύπος…)

.
Τελευταία έχω ψιλοκλονιστεί…
νιώθω πως το κάνω από ανάγκη…
Σήμερα άκουσα το εξής μαγικό…
«ας κάνουμε ένα δωμάτιο… χωρίς παράθυρο…»
«τυφλό????»
«ναι… μικρά θα είναι τα παιδιά, δεν πειράζει….»
Άραγε γέρασα τόσο πολύ???
Ή νιώθω γερασμένη???
Και τι είναι το γήρας αν όχι ο συμβιβασμός…
αν όχι το χαμόγελο…
στη θέση… του προβλεπόμενου από το κοινό…
γκρέμισμα του ηλίθιου από το 4ο όροφο???
Και όμως… έκατσα, χαμογέλασα…και εξήγησα…
τα αυτονόητα…. τον αερισμό… τον φωτισμό….
στο τέλος έκανα χρήση του οικοδομικού κανονισμού…
ενώ κατά βάθος ευχόμουνα…
αυτά τα άτομα να μην πολλαπλασιαστούνε…
Όμως… φταίνε άραγε αυτά???
Είναι θέμα γονιδίων???
Ή είναι παράγωγα… της γαμώ-αμορφωσιάς…
που αναπαράγει το σύστημα…
γιατί έτσι το βολεύει???
.

Δεν ξέρω…
γιατί σήμερα νιώθω ανόητη…
περιττή… και γερασμένη….
Κολλάω σε κάτι όμορφες κουλτουριές…
του περασμένου αιώνα…
«μοιάζεις σήμερα, σαν την Ήρα, τη θεά… στην Ιλιάδα…»
«Ναι???»
«Ναι, στην σκηνή που αποπλάνησε τον Δία,

μέσα στη χρυσή ομίχλη...»

.
Και γυρνάω σπίτι… και κάνω Google…
και βρίσκω τη Ξ ραψωδία….
και διαβάζω… πως η θεά του έπαιξε πουστιά…
για να τον κουράσει από τον έρωτα…
ώστε να βουλιάξει τα πλοία των Τρώων…
Και απογοητεύομαι…
σκέφτομαι τους Τρώες μου…
αλλά ο γαμω-νούς κολλά εκεί…
να ψάχνει χρυσές ομίχλες…
και αγριολούλουδα…
στην γαμω-καθημερινότητα…
για να φαντασιωθώ το θεϊκό μπανιστήρι….
.

Γνωρίζω πως είμαι αλλού…
απλά καμιά φορά…
είναι πολύ δύσκολο…
να ξεφύγω από την μιζέρια….
Λες και μου κτίζουν το παράθυρο…
που δραπετεύει το μυαλό μου….

Φυσικοί πόροι....

Ανακυκλώνοντας σίδερα….

.

σαν τις μυστικές παλιοζωές μας….

.

Στην αχρηστία της σκουριάς…
η απαξίωση της ζήσης…

Ακόμα και αν αγκαλιάσουμε γλυκά…
τα λαβωμένα μέλη…

Σκουριάζουμε στο όνειρο…

για το στερνό ταξίδι….

Η ματαιότητα μιας άφιξης…
αποσυναρμολογημένη…

στη φυσική κατάληξη…
του μαρτυριάρη ήλιου…

Η γύμνωση δεν εμπόδισε…
καμιά τυφλή ελπίδα…

να βρίσκει ίχνη φανταστικά…
ώστε να πλάθει μύθους…

.

για ιερά μας χώματα…
που κρύφθηκαν στα γρανάζια….

Οι τόποι που δεν ζήσαμε…

.

αυτοί που δεν θα δούμε…

πάντα θα σχηματίζουνε…

τους χάρτες του μυαλού μας…

.

*οι φωτογραφίες προέρχονται από παλιές νταλίκες…
που πουλήθηκαν ως παλιοσίδερα…
για ανακύκλωση….
και φυσικά αφιερώνονται στο Νταλικιέρη….
(αν και είναι νεότατος….και ουδεμία σχέση έχει…)

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

και η μουσική που μας έφτιαξε....

ο νταλικιεροδάσκαλος.....

που αγαπάμε.....