Καταιγίδες…

Σε κυκλώνει πάντα αιφνιδιαστικά….
κλέβοντας κάθε οικείο…

.

Τσακίζοντας τη ψευδή ασφάλεια…
και όλη της τη ζεστασιά….
που κάποτε αγαπούσες…

.

Παίρνεις μηχανικά…
παθητικά…
την στάση του εμβρύου…
Και απλά αφήνεσαι…
παραδίδεσαι…
στο εξαγριωμένο πεπρωμένο…

.

Το αβέβαιο αποκτάει ορίζοντα…
μόνο για να σε παρασύρει…
στα πιο βαθιά και σκοτεινά νερά…
εκεί που θα πνιγείς, σίγουρα στο τέλος…
Όμως την κοιτάς μπροστά…
Λάμπει πρόστυχα για να σε ξεγελάσει…
Το ξέρεις μα της χαμογελάς…

.
Σε κατέκτησε με το παιχνίδι…
Για αυτό δεν του αντιστέκεσαι…
αν και δεν ποντάρεις στην ελπίδα…

Μα νιώθεις στα χείλη σου…
τις σταγόνες της, υγρές …
τις γλείφεις σαν τις πληγές σου….
Προσπαθείς όσο μπορείς….
τη πλάνη της να απολαύσεις…

Ο αέρας σου παίρνει τα μαλλιά…
και χαϊδεύει το αφτί σου....
με άγριες πρόστυχεςαπειλές…
Ξέρει πως να σε ανάβει…

Προδομένες υποσχέσεις…
πολλαπλών οργασμών…
σε ηλιόλουστους ορίζοντες…
που γνωρίζεις πως έχεις χάσει….

Μα τώρα ξέρεις μόνο πως διψάς….
.

Διψάς τόσο…
που ίσως να πεθάνεις….
.

.

.