Ζούμε μέσα στο θάνατο….Άραγε η χαρά βιώνεται αληθινά ….
μόνο διά της απελπισίας???…
Ίσως στο τελευταίο αντίο…
κρύβεται το μυστικό της συνέχειας…
Αβεβαιότητες….
Κρατικό νοσοκομείο….
Μονάδα εντατικής….
Τρίκλινο δωμάτιο….503….
Ημίφως να κρύβει τα δάκρυα…
και κουρτίνες να προστατεύουν τις ψευδαισθήσεις…
Στο κέντρο ο αγαπημένος μoυ…
και δύο άγνωστα άκρα…
να πλαισιώνουν τις σκέψεις…
Δίπλα στο παράθυρο…
μία νέα κοπέλα…
κοιμάται με έναν σκούφο….
Δίπλα στη πόρτα…
ένα κρεβάτι στολισμένο…
με σεντόνια πολύχρωμα…
που απεικονίζουν όμορφα μπαλόνια…
και μία κουβέρτα μαλακότατη…
να έχει ζωγραφισμένη μία τίγρη….
Το προσωπικό ηθελημένα χάνεται…
στις λεπτομέρειες των άλλων….
Οι σκέψεις ταξιδεύουν για να δραπετεύουνε…
στο διάφανο ρούχο της τσιγγάνας…
στο πρόστυχο μαύρο εσώρουχο…
κάτω από τα κεντημένα άστρα…
Σαν αληθινό θηλυκό…
ήρθε στον προστάτη της…
επιδεικνύοντας τα κάλλη της…
ψάχνοντας ταυτόχρονα και για άλλον προστάτη…
Ο σκούφος ο μάλλινος…
κρύβει άραγε την ηλικία ή την χημειοθεραπεία?
Ένα δάκρυ ξεφεύγει….
νιώθω ένοχη που δακρύζω…
Με βλέπεις και μου χαμογελάς….
-Μαρία, δεν αντέχω….
Κάνω πως δεν σε ακούω….
Προσπαθώ να μαντέψω…
το σχήμα του κώλου της γύφτισσας…
το σπίτι τους… την κρεβατοκάμαρα τους…
Σου χαμογελώ….
σου κρύβομαι…
θέλω να δραπετεύσω….
Μου χαμογελάς…
και σχολιάζουνε…
«είδες το αίμα σου…και χαμογέλασες… »
κοιταζόμαστε και είμαστε μόνοι…
Φεύγουν οι άλλοι να ανασάνουνε…
και μένουμε οι δυό μας…
-Θέλεις να ζήσεις ή θα μας αφήσεις?
-Περιμένω το φάρμακο… αλλά κανείς δεν ξέρει…
-Επιτέλους αποφάσισε…. τι θέλεις να κάνεις….
-Ο γιατρός λέει πως ίσως με σκοτώσει….
-Εσύ θα το αποφασίσεις….εγώ θα το δεχθώ….
Σε παρακαλώ σήμερα το βράδυ, σκέψου….
Το δάκρυ μου, σου υποδείκνυε την απόφαση….
όμως ήταν μόνο δικιά σου…
-Υπάρχουν και χειρότερα….
Το ξέρεις το ανέκδοτο????
-Όχι… πες μου….
Και χανόμαστε στα ανέκδοτα…
που περιγράφουν τις ζωές μας…
μέσα από τις ιστορίες άλλων….
και νιώθω πως ξεχάσαμε….
γιατί είμαστε εδώ… γιατί πονάμε…
γιατί κλαίμε….
Μας σκεπάζει η κουβέρτα η τιγρέ….
και ξέρουμε πως χωρίς να τα συζητήσουμε…
τα έχουμε πει όλα….
«είδες το αίμα σου…και χαμογέλασες…»
γιατί μέσα στο αίμα… υπάρχουν….
οι απαντήσεις των ερωτήσεων που δεν τολμήσαμε…
η απελπισία του κεκαλυμμένου τέλους….
που συνεχίζεται….
μέσα στη ζεστασιά του παράλογου…
που προσφέρει ένα άθλιο άνιμαλ πριντ…
μίας κακομούτσουνης τίγρης….
και το στρινγκ της όμορφης γύφτισσας…
σε αντιδιαστολή με τον θλιμμένο σκούφο…
.
.
.
.
.
.
