Σαλιγκαροπαραμύθι…..

*κατά παντός θλίψης….

****

Ήταν κάποτε ένα σαλιγκάρι….
όμορφο, μοναδικό….
και ο τρόπος του να ταξιδεύει…
ήταν τεμπέλικα εφευρετικός….

Στον ήλιο καθότανε για να ρεμβάσει…
ή γλυκά να ονειρευτεί…
και διάλεγε επιδέξια τον τοίχο…
με το χρώμα της στιγμής…

Διάλεγε τον κόκκινο του πάθους…
να μην νιώθει μοναξιά…
Θυμότανε παλιούς έρωτες του…
και ζουρλαινόταν η καρδιά….

Όμορφες αναμνήσεις πάθους…
το φιλούσανε γλυκά….
Ένιωθε τον έρωτα να το πλανεύει…
και μετά ροχάλιζε ρυθμικά…

Διάλεγε το πράσινο της ελπίδας….
όποτε μπούχτιζε από το μπετόν…
και το μεταμόρφωνε ευτυχισμένο…
σε λιβάδι με γκαζόν….

Όταν αισθανότανε λιγούρα….
πήγαινε στο σκούρο ροζ…
για να νιώσει στη σαλιγκαρογλώσσα…
διπλονόστιμο και φραουλένιο…
χωνάκι παγωτό…

Άμα πολυζεσταινόταν…
λαχταρούσε μία βουτιά…
στα νερά της μυστικής ακτής του…
και κολυμπούσε στα βαθιά….
Μόλις όμως κουραζόταν…
ξαπόσταινε σε βράχια μαγικά…

Μόνο που αν αργούσε….
γινόταν τα χείλη του μπλαβιά…

Τις ρομαντικές στιγμές του….
απολάμβανε λευκά κρασιά….
και μονάχο του κερνούσε…
τα ηλιοβασιλέματα τα δραματικά….

Το μωβ του, το κρατούσε….
για τα δύσκολες στιγμές….
όταν έσβηνε ο ήλιος…
και κυριαρχούσαν οι σιωπές…

Όταν αργούσε να ξυπνήσει…
πήγαινε σε ένα καφέ….
και έπινε ένα καπουτσίνο….
με άσπρη ζάχαρη, ποτέ…

Καμιά φορά όταν βαριόταν…
να μιλάει Ελληνικά…
διάλεγε τα ιδεογράμματα…
για να πει όλα τα πράγματα…..

Όταν έβλεπε διαφημίσεις…
του παμπόνηρου ΕΟΤ…
άραζε στο λουλακί των Κυκλάδων…
και έψελνε σε μια εκκλησιά….
πριν πλακώσουν οι τουρίστες…
και το μεθύσουν σε ένα μπαρ…

Τον Δεκέμβρη λαχταρούσε…
να νιώσει γιορτάσει οικογενειακά…
και έτρεχε στο πράσινο…
των Χριστουγέννων ….
και έπαιρνε δώρα μαγικά….

Τα χρώματα ποτέ δεν τελειώνουν….
όπως και οι όμορφες στιγμές….
Αρκεί να ψάξεις να βρεις το χρώμα ….
μέσα στη γκρίζα καταχνιά….

Υ.Γ. Αν έχετε κάποια σαλιγκαροεμπειρία...

να προτείνετε.... ευχαρίστως....

να την προσθέσω.....