Πυράκανθος....

Ακραίες καιρικές συνθήκες….
δοκιμάζουν τις φυσικές μας αντοχές….

Ψηλαφίζοντας τα όρια…
που δεν εκπίπτουν...
μας οδηγούν σε παραδοχές…

Τίμια παράδοση, το αντίο…
πριν τη κατάληξη του χαμού…

Τραβώντας υπάκουα, τυφλά…
τον μόνο δρόμο που μας ενώνει…
της αέναης σήψης…
και λησμονιάς….

Χωρίς ασχήμια…
χωρίς φόβο….
σ’απόλυτη παραδοχή…

Και παρεμβαίνει το τυχαίο…
και ξαφνικά δημιουργεί…

Λέξεις στερούμενες ουσίας…
λέξεις απόλυτης ομορφιάς…

που ξέρουμε ότι δεν θα ανακουφίσουν…
μα το χαμόγελο, μας αποσπά…..
.

.

.

.

*Οι φωτογραφίες προήλθαν από την τελευταία κακοκαιρία….
Έπεσαν οι καρποί του πυράκανθου….
όμως σκάλωσαν στις εγκοπές από την πλάκα του αερίου….