Ιδρυματική Κυριακή.....

Σήμερα δεν έγραψα ποστ…
έγραψα ένα λόγο εισαγωγής….

για την διοργανώτρια…
ενός συνέδριου που γίνεται στη Θεσσαλονίκη…
και αφορά τα Παιδικά Ιδρύματα….
Σας μεταφέρω τον λόγο….
και περιμένω την γνώμη σας ή τις προτάσεις σας….
Θα τον παραδώσω το βράδυ…..

οπότε έχουμε χρόνο…

Αγαπητοί φίλοι και φίλες,
μαζευτήκαμε σήμερα εδώ, για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τις γνώσεις μας, τις αγωνίες μας και τις εμπειρίες μας, ώστε να βοηθήσουμε να εξαλειφθεί η μεγαλύτερη ίσως, αδικία της κοινωνίας μας.
Η μεγαλύτερη αδικία μίας γενικά άδικης και σκληρής σύγχρονης κοινωνίας, δεν είναι σίγουρα ένα πρόβλημα που επιλύεται εύκολα, είναι όμως σίγουρα ένα πρόβλημα που αξίζει όλες μας τις δυνάμεις και κάθε μας προσπάθεια ώστε να απαλυνθεί.
Γιατί εμείς ως μέλη της κοινωνίας δεν είμαστε, παρόλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, αθώα θύματα του συστήματος.
Τα μόνα αθώα θύματα είναι τα παιδιά….

Πολλές οι μελέτες, πολλά τα συμπεράσματα, πολλές οι καλές προθέσεις και ένα αποτέλεσμα επιεικώς κάτω του μετρίου, μας κοιτάει στα μάτια κάθε φορά που ένα παιδί από ίδρυμα μας, μένει στάσιμο στο σχολείο, παίρνει ναρκωτικά ή εκδίδεται…
Και επειδή πιστεύω ειλικρινά πως αυτή η ματιά πληγώνει την ψυχή σας, όπως και την δική μου, και πέρασε ο καιρός που μπορούσαμε να κοιτάμε αλλού δεσμευμένοι στις υποχωρήσεις που κάνουμε για να μην καταντάμε μόνοτονοι ή γραφικοί… πρέπει όλοι μαζί να βρούμε τον τρόπο να σώσουμε την ψυχή μας και κυρίως την ψυχή των παιδιών αυτών.

Να δούμε πίσω από τα γράμματα και να εστιάσουμε στις πραγματικές ανάγκες μιας άτυχης παιδικής ψυχής.
Να βρούμε τον ικανό τρόπο να την θωρακίσουμε σε όσα θα αντιμετωπίσει ως ενήλικη.
Να την βοηθήσουμε να βρει την ευτυχία μέσα από την προσφορά στην κοινωνία και την δημιουργία και όχι μέσα από την απαξίωση της και την αναζήτηση μιας ρεβάνς.
Το κοινωνικό περιβάλλον διαμεσολαβεί και προσδιορίζει τον τρόπο αντίληψης του ατόμου. Η πρώτη επαφή με αυτό, για αυτά τα παιδιά, ήταν στις περισσότερες περιπτώσεις καταστροφική.
Τώρα πρέπει να διαμορφώσουμε ένα περιβάλλον που θα μαλακώσει αυτή την πληγή, θα την θρέψει και θα δημιουργήσει ικανές συνθήκες για μία ανασύνθεση του κατεστραμμένου ή διαστρεβλωμένου εγώ…

Αυτό δεν μπορεί να γίνει αντιμετωπίζοντας όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, ούτε προβάλλοντας το δικό μας ατσαλάκωτο «εγώ».
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από το μεγαλειώδες ανθρώπινο συναίσθημα του «συμπάσχω», «κατανοώ» και «σε νιώθω».
Με μία λέξη «νοιάζομαι»….
Νοιάζομαι για σένα προσωπικά…
Και ας μην ταυτίζομαι με τις απόψεις σου….
Και ας είναι τα βιώματα σου χειρότερα από τους εφιάλτες μου….
Νοιάζομαι και θέλω να σε νιώσω….
Εσένα και όχι τις γενικεύσεις που μου επιβάλλονται…
τις γενικεύσεις και τις στατιστικές που σε καταδικάζουν…
Κάθε παιδί πάντα συμβολίζει την ελπίδα το μέλλον…
Έτσι και εσύ….

Και όπως αγαπάμε τα δικά μας παιδιά…. και τα συγχωρούμε… και τα κακομαθαίνουμε… και τα αφήνουμε να μας δείξουν τον δρόμο προς το μέλλον… έτσι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και αυτά τα παιδιά….
Όχι μέσα από τους συντηρητικούς κανόνες που μας θυμίζουν τους συμβιβασμούς μας… αλλά μέσα από την καρδιά μας.

Ίσως δεν μιλάω επιστημονικά….
Ίσως μιλάω συναισθηματικά…
Όμως η πιο σημαντική μου ιδιότητα είναι πως είμαι μητέρα δύο παιδιών που γέννησα… και εκατοντάδων παιδιών που αγάπησα, μέσα από την κοινωνική μου δράση, και αν με ρωτούσε κανείς δεν θα μπορούσα να απαντήσω σε ποια παιδιά νιώθω πως χρωστάω…ακόμα…
Και γιατί δεν χρωστάω μόνο εγώ….
αλλά και ολόκληρη η κοινωνία μας…
οι πολιτικοί μας… οι ειδικοί μας…
οι ρυθμιστές του συστήματος μας….

Πρέπει άμεσα:
Να αλλάξουν οι διαδικασίες της υιοθεσίας
Να βοηθηθούν τα παιδιά να αποκτήσουν γονείς.
Να αλλάξει και να τονωθεί ο θεσμός των ανάδοχων οικογενειών.
Αμεσα!
Υπάρχουν άνθρωποι με πολύ αγάπη που θέλουν να την προσφέρουν, είναι κρίμα να μένει ανεκμετάλλευτη.
Πρέπει να δημιουργήσουμε τις ικανές συνθήκες να εκδηλωθεί η αγάπη και το μεγαλείο των ανθρώπων της κοινωνίας μας.
Είναι απαράδεκτο να θέλουμε να το αποστειρώσουμε λόγω της δικιάς μας ανεπάρκειας.
Η κοινωνία πρέπει να μπει και να αγκαλιάσει τα ιδρύματα.
Να τα νιώσει ως αναπόσπαστο μέρος της και να αποδομήσει κάθε κακό συνειρμό που φέρνει η σκέψη ίδρυμα.
Δεν θέλουμε δήθεν «ευαίσθητους» φιλεύσπλαχνους πολίτες, θέλουμε δραστήριους πολίτες που θα αναλάβουν το κόστος της κοινωνικής φύρας, και θα προσφέρουν με συνέπεια ότι μπορούν.
Η πολιτεία θα πρέπει να εξασφαλίσει τα κονδύλια για την εύρυθμη λειτουργία των ιδρυμάτων, με κατάλληλο και κυρίως ευαίσθητο, ειδικευμένο προσωπικό.
Η γνώση υπάρχει, όπως και η καλοσύνη και η κοινωνική ευαισθησία,

απλά το σύστημα δεν την βοηθάει να εκδηλωθεί δημιουργικά.
Τα παιδιά αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν ειδικά.
Δεν μπορεί μία πολιτεία που εξετάζει βιογραφικά,

να αποκλείει το κοινωνικό προφίλ των παιδιών αυτών.
Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις σε ένα ίδρυμα.
Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις χωρίς οικογένεια.
Πρέπει να διευκολύνουμε την πρόσβαση στη γνώση και την επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών αυτών.
Βοήθεια στο σχολείο, βοήθεια στη δημιουργία ερεθισμάτων και στόχων.
Και οι στόχοι γίνονται πιο προσιτοί μόνο όταν υπάρχει δυνατότητα να γίνουν εφικτοί.
Πριμοδότηση από την πολιτεία τώρα!
Τα παιδιά αυτά δεν θέλουν την ελεημοσύνη μας, θέλουν μία ευκαιρία!
Και οφείλουμε να την δώσουμε…
Με κάθε κόστος!

Δίνω τώρα τον λόγο στους ειδικούς, ώστε να βοηθήσουν μέσα από τις ειδικευμένες γνώσεις και αναλύσεις, να βρούνε λύση για την σωστή οργάνωση όλου του εγχειρήματος.
Πιστεύω πως μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Πιστεύω πως υπάρχει η πρόθεση και η γνώση να γίνουμε δίκαιοι και σωστοί επιτέλους.
Ευχαριστώ πολύ.