Η Πατρίδα μου…

Η Πατρίδα μου είναι πάντα χαμένη…
σε πηχτή νυκτερινή ομίχλη…
ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες ημέρες….

Στολισμένη με παλιά σημαιάκια….
που έραψαν κινέζοι εργάτες….
και στερέωσαν δυό αλβανοί …

Συγκεντρώνεται σε μία πλατεία…
μιας παλιάς δίρρικτης βασιλικής…

και ξαποσταίνει κάτω από αιωνόβια πλατάνια…
ενώ ακούει τον φλύαρο ήχο του νερού…

από μια πέτρινη βρύση…
που πλήρωσε αμερικανίδα χήρα…
για να τιμήσει την μνήμη του μακαρίτη….

Η πατρίδα μου δεν έχει κόσμο…
προτιμάει την απουσία…
και τη γλυκιά μελαγχολία…

μιας βυζαντινής Παναγίας...
που έχει το πρόσωπο της ερωμένης…
του αγιογράφου που επέλεξε ο παπάς….

Τα παγκάκια είναι πάντα βρεγμένα…
και γεμίζουν τον χώρο σαν γλυπτά…
χωρίς καμία ποτέ χρήση…
που θα τσαλάκωνε τα ρούχα τα καλά…

Η Πατρίδα μου υπάρχει σε κάθε μέρος…
που δεν ανήκει πουθενά…

Που στέκεται ακίνητο στο χρόνο…
για να αντιλαλήσει μουσική…
και έχει απότομα σκαλοπάτια…
για να σκοντάφτει η αλαζονία…
πριν λαχανιάσει η πορεία…
της μάταιης επιστροφής…