Το κρυφτό…..

Έλα να παίξουμε ένα παιχνίδι….
εσύ θα τρέχεις….
εγώ θ’ ακολουθώ….

Θα αφήνεις πάντα τα πιο κόκκινα ίχνη….
και εγώ θα ψάχνω να τα βρω…

Ένα δικό μας, μυστικό δάσος…
θα γίνει της αγάπης μας το σκηνικό….

Θα με μπερδεύεις όταν διαλέγω….
ποιο φύλλο είναι το μαγικό….

Όταν ιδρώνεις… θα βρίσκω τα ίχνη…
από το άρωμα σου το φυσικό….

Όπου δακρύζεις θα γίνεται βρύση….
για να ξεδιψάνε οι «κακοί»….

Όταν πεινάς θα σου έχω ένα μήλο….
να το δαγκώσεις για να σε βρω….

Θα φας όσα θέλεις…
μα θα αφήνεις πάντα το μισό…
σπονδή σε όσους δεν έχουν…
να φάνε απόψε, φαγητό…

Όταν θα βρέχει…
τότε θα κλέβω…
θα σε χαϊδεύω σα να’ μουν βροχή…

Όταν κουράζεσαι…
θα τρως καστανάκια…
να παίρνεις δυνάμεις…
να τρέχεις γοργά….

Και όταν με σκέφτεσαι…
θα φυτρώνει μαργαρίτα…
για να σου λέει πως σ’αγαπώ….

Όταν πελαγώνεις…
εγώ θα μαζεύω διαμάντια….
τα δάκρυα σου τα λαμπερά….

Και τα δάκρυα μας …
σου λέω, το ξέρω…

θα επιστρέψουν κάποτε…
σαν ορμητική πηγή….

που δίπλα της θα φτιάξεις…
ένα υπέροχο στρώμα….
να ξαποστάσουμε μαζί….

Και εκεί θα αρχίσουμε δυνατά να γελάμε…
να συζητάμε σαν παιδιά….
πόσο απλή είναι η ευτυχία…
όταν είμαστε αγκαλιά…..

Séduisants climats!....

On dirait ton regard d'une vapeur couvert;

Ton oeil mystérieux (est-il bleu, gris ou vert?)

Alternativement tendre, rêveur, cruel,

Réfléchit l'indolence et la pâleur du ciel.

Tu rappelles ces jours blancs, tièdes et voilés,

Qui font se fondre en pleurs les coeurs ensorcelés,

Quand, agités d'un mal inconnu qui les tord,

Les nerfs trop éveillés raillent l'esprit qui dort.

Tu ressembles parfois à ces beaux horizons

Qu'allument les soleils des brumeuses saisons...

Comme tu resplendis, paysage mouillé

Qu'enflamment les rayons tombant d'un ciel brouillé!

Και σ'αγαπώ γιατί μ'αρέσει να χάνομαι...

εκεί που οι βεβαιότητες με τα όρια ατονούν....

Χάνονται μέσα στην τρυφερή ομίχλη....

με απόλυτη πυξίδα...

την ενστικτώδη μοναξιά....

Μία ακόμα προδοσία...

που η χαοτική μας υπερθέση ...

θα μετατρέψει σε γιορτή....
Με άξιο κέρασμα τον ήχο του ανέμου...

ενώ ένα άκυρο αδιάβροχο μας επιτρέπει....

το άγριο χάδι της βροχής....

*Τα "κόκκινα" αποσπάσματα ανήκουν στο:

Ciel brouillé...
του Charles Baudelaire

(μετάφραση θα βρείτε στο πρώτο σχόλιο)

Η Πατρίδα μου…

Η Πατρίδα μου είναι πάντα χαμένη…
σε πηχτή νυκτερινή ομίχλη…
ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες ημέρες….

Στολισμένη με παλιά σημαιάκια….
που έραψαν κινέζοι εργάτες….
και στερέωσαν δυό αλβανοί …

Συγκεντρώνεται σε μία πλατεία…
μιας παλιάς δίρρικτης βασιλικής…

και ξαποσταίνει κάτω από αιωνόβια πλατάνια…
ενώ ακούει τον φλύαρο ήχο του νερού…

από μια πέτρινη βρύση…
που πλήρωσε αμερικανίδα χήρα…
για να τιμήσει την μνήμη του μακαρίτη….

Η πατρίδα μου δεν έχει κόσμο…
προτιμάει την απουσία…
και τη γλυκιά μελαγχολία…

μιας βυζαντινής Παναγίας...
που έχει το πρόσωπο της ερωμένης…
του αγιογράφου που επέλεξε ο παπάς….

Τα παγκάκια είναι πάντα βρεγμένα…
και γεμίζουν τον χώρο σαν γλυπτά…
χωρίς καμία ποτέ χρήση…
που θα τσαλάκωνε τα ρούχα τα καλά…

Η Πατρίδα μου υπάρχει σε κάθε μέρος…
που δεν ανήκει πουθενά…

Που στέκεται ακίνητο στο χρόνο…
για να αντιλαλήσει μουσική…
και έχει απότομα σκαλοπάτια…
για να σκοντάφτει η αλαζονία…
πριν λαχανιάσει η πορεία…
της μάταιης επιστροφής…

Καρα-Black!!!!

Σήμερα στο κομμωτήριο…
έμαθα από μία φυλλάδα...
πως στη μόδα είναι …
το Black in black….

Και αυτό το τιμημένο βλογ…
δεν γίνεται…
να μην ακολουθεί την γαμω-μόδα…
και αν υπάρχει ένα άτομο…
απόλυτα πιστό στο μαύρο…
σε ολόκληρη την πλάση…
είμαι εγώ….

Δεν είναι ποιητικό…
δεν είναι ποιοτικό…
δεν είναι κουλτουρέ...

αλλά είναι μοδάτο….
το παρών ποστ….
είναι hot… και το καυχιέται…

Όχι δεν είναι έλλειψη έμπνευσης…
μην χαρείτε οι γαμω-πικροχολίτες…
είχα γράψει ένα ποστ…
με έρωτες…θανάτους…
και φωτογραφίες…
Ένα απόλυτα μαύρο ποστ…
να κλαίνε μανούλες…
και να χύνουνε ανοργασμικές πόντιες…
μέχρι… που συνειδητοποίησα…
πως το μαύρο μπορεί να έχει πολλές αποχρώσεις…

Ιδού λοιπόν η μίνιμαλ…
ακανόνιστη απόχρωση του…

Υ.Γ. Μπράβο στα γατόνια…
που κατάφεραν να το διαβάσουνε….
Είσαστε πανάξιοι αναγνώστες…
και εγώ προβλέψιμη….
αλλά δεν με χαλάει….

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχχα

	Amy Winehouse - Back To Black
	Found at bee mp3 search engine

Μιά κλεμμένη υπόκλιση….

Έκλεψα μία εικόνα που τα είχε όλα…
Σκοτεινή ένταση ψυχρής απειλής…
ενώ έκλεινε παιχνιδιάρικα το μάτι…
και έταζε επίπλαστα την ηδονή…

Σχηματιζότανε στον κόλπο…
η αυριανή μας καταιγίδα…

μα το βλέμμα έψαχνε την ελπίδα…
και κρεμάστηκε δειλά…
από το κομψό φεγγάρι…
που ταξίδευε θερμά…
σε φόντο αποχωρισμού…

Ο ήλιος δεν μας ζεσταίνει πια….
έφυγε μακριά, στους άλλους…

χρωματίζει όμως το δειλινό…
μέχρι να υποκλιθεί…
γλυκά η μέρα…

και να σε φιλήσω….
ώστε να πάρω μέσα μου....

τους εφιάλτες….

.

.

Μετά τη βροχή.....

Ενα παιχνίδι που παίζω....

από παιδί....

Προσπαθώ να βρίσκω τον ήλιο...

στα νερά που μαζεύονται...

μέσα στις λακούβες...

Ο Γιάννης Ρίτσος το είπε ποιητικά....

Να λες, ουρανός κι ας μην είναι.....