Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Μνήμες πόνου….

Ο πόνος χαράσσεται στην μνήμη….
αλλοιώνει τα κύτταρα μας
αφήνει ίχνη της πληγής

*
Ξεπηδάει για να διεκδικήσει
μέρος από τα όνειρα μας
το ζεστό αίμα της καρδιά μας

*

Ύπουλα ανατρεπτικός ο ρόλος….
των βιωμάτων μας
προσπαθεί με τέχνη να μας αφαιρέσει

κομμάτια του μέλλοντος μας….



Η θύμηση μίας ακίδας
μίας βιαίας εισβολής
….
στη σάρκα και στο μυαλό μας
άραγε αρκεί?
*
Να μειώσει ένα δράμα
που είναι πια σε όλους γνωστό
*

αλλά η καρδιά θέλει
να το ξαναζήσει

σε έναν νέο οδυρμό….

Ερωτας, πλάνη ή ακίδα
σε μία θολωμένη στιγμή?

*
Τα απομεινάρια μιας λαμπρής στιγμής….
που ζούσες σε ένα παλάτι
εφήμερης ηλίθιας πλάνης
μα τόσο μαγικής….

*

Το κτίσμα ολοκληρώθηκε….
τελείωσε ο σκελετός
και έμεινε μόνο η πέτσα….
του άψυχου ψυχρού μπετόν

*

Να αγκυλώνει τις ψυχές μας
σε ένα ανθρώπινο κενό
που ελπίζει να βρει το κέλυφος για την ζωή του
σε ένα δημιούργημα πλαστό

*

Είναι η μνήμη του πόνου
άραγε ανατρεπτική
???
Σε μυαλά που ξεφύγαν
έστω για μία μόνο στιγμή???

*

*

*

.....και η μουσική υπόκρουση...

για τους ακουστικούς ή αναλφάβητους τύπους.....

Walk away and taste the pain..

Come again some other day...

Aren't you glad you werent afraid...

Funny how the price gets paid....

*

11 σχόλια:

tsaousa είπε...

Είναι άλλες φορές ανατρεπτική και άλλες φορές προωθητική. Λιγότερες φορές το δεύτερο πάντως.

b|a|s|n\i/a είπε...

μοιάζει ανατρεπτική. στο να μην αντέχεις περισσότερα. και περισσότερο.
http://www.youtube.com/watch?v=C2js3EaAFpM

b|a|s|n\i/a είπε...

στο να μην αντέχεις λιγότερα ήθελε να γράψει ο αγουροξυπνημένος βασίλης ;))

manetarius είπε...

Μας έκανες την ψυχή περιβόλη πρωί πρωί!
Σιχαίνομαι τον πόνο! Όσες φορές έχω πονέσει ψυχικά, μου έχει μείνει τραύμα... τον σωματικό πόνο τον αντέχω λίγο παραπάνω, ή τουλάχιστον όταν περάσει τον ξεχνάω! Ουφ!

(Ο Μπακούνιν με μάρανε... θα τρίζουν τα κοκαλάκια του του συντρόφου!)

manetarius είπε...

"Η" περιβόλη! Ναι ... είναι καινούρια ορθογραφία αυτή .. δεν τα μάθατε;

ουουουουιιιι!

korinoskilo είπε...

οταν θελει η καρδια να το ζησει οπως λες.... ανατρεπτικη ξεανατρεπτικη ... θα το ζησει ....
θελουμε δεν θελουμε ... ολοι τείστ δε πεϊν ... και ποναει πολυ!!!


καλημερα να εχεις

aKanonisti είπε...

@tsaousa....
στα αυτοκαταστροφικά άτομα μάλλον πάντα το δεύτερο είναι....
:-(((


@b|a|s|n\i/a...
πάντα με μουσικάρες... γλυκέ αγουροξυπνημένε μου φίλε....
:-)))


@Μανιταράκι....
δεν μετράμε τα ξένα λάθη....
οπότε... ελευθερα....
:-))))


@korinoskilo...
Γκουντμόρνινγκ ντίαρ...
:-)))

Κ.Υ.Π. WALKING είπε...

Κι έμαθα πώς συρρικνώνονται τα πρόσωπα
Πώς ο τρόμος ελλοχεύει κάτω από τις βλεφαρίδες
Και πώς η οδύνη γράφει με σφηνοειδείς χαρακτήρες
Τραχιές γραμμές τα μάγουλα

Άννα Αχμάτοβα-Επίλογος

ΥΓ:Έτσι να προσθέσω μερικά τετραγωνικά και τρείς τελείες στο περιβόλη ... χο χο χο

aKanonisti είπε...

@Κ.Υ.Π. WALKING...
Λατρευω την Αχμάτοβα...
Με εξέπληξε ευχάριστα το περιβόλη σου...

:-))))

tantoguanto είπε...

Στίχοι: Έφη Μουμτζή
Μουσική: Παρά θιν' αλός
Πρώτη εκτέλεση: Παρά θιν' αλός

Πιάτο από μέταλλο, δυο δάχτυλα νερό
στο ξύλινο δάπεδο σπιτιού που καταρρέει.
Κεριά ανάβω, στο πιάτο τ' ακουμπώ
νιώθω την ανάσα σου το σώμα μου να καίει.

Γιατί η μνήμη να 'ναι τόσο πικρή
γιατί να πρέπει να πονάω ακόμα.
Ακόμα και τώρα που δεν είσαι εσύ
ο λόγος που έσβηνα της μέρας το χρώμα...

Μια νύχτα στην άμμο, 'Θα πέθαινα εδώ'
σκέφτηκες, γέλασα, τρελό στ' άκουσμά του.
Μα αφήνει στ' αλήθεια, το Χώμα το υγρό
επάνω στον έρωτα τη γεύση του θανάτου...

Γιατί η μνήμη να 'ναι τόσο πικρή
γιατί να πρέπει να πονάω ακόμα.
Ακόμα και τώρα που δεν είσαι εσύ
ο λόγος που έσβηνα της μέρας το χρώμα...

Καλησπέρααα και να είσαι πάντα καλά για να ξαναπονέσεις!

Side21 είπε...

Τον πόνο φίλο κάνε ...
αλλά όχι σύντροφο !!!
Καλημέρα ...