Το τζάμι στις φλέβες του νου...

Η παραμόρφωση ως …
διεστραμμένος εξωραϊσμός...

Το όριο πάντα παραμένει…
σιδερένιο και ψυχρό…

Όπως στις παλιές τις πόρτες…
ένα ρομαντικό υγρό ντεσέν…

να εξοστρακίζει τα όρια…
του ιδιωτικού…

μόνο ως παραίσθηση…

που διαλύεται με βία...

με "τυχαίο"πρωτογονισμό....

μέσω μιας απελπισμένης θραύσης…

που προκαλεί η συνειδητοποίηση…

του προμελετημένου εγκλωβισμού…

που πονάει….

και ματώνει….

"Η όχθη όμως στα χείλη του νου

Ασπάζεται γλυκά την ανταύγεια της σιγά-σιγά

Την όχθη της διάνοιας στα χείλη...."

.

.

.

.

.

Υ.Γ. Ο τίτλος της ανάρτησης όπως και το τέλος,

ανήκουν στον Paul Eluard...

από το ποίημα "Η σπασμένη γέφυρα"...

σε μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή...