Καμιά φορά η γαμω-ζωή μας επιφυλάσσει…ένα τρελό τέλος που κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει…
Γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ πιο παλαβή από την φαντασία…
ίσως αυτό τελικά την θρέφει….
Γύρισα στις ποντιούκλες μου….
γύρισα στην σπιταρόνα μου…
γύρισα στον Άντρα μου…
και όλα ήταν τόσο φυσιολογικά….
τόσο όμορφα… τόσο αρμονικά….
όσο ένας ύπνος μετ΄ από ένα μεθύσι…
όσο ο τρίτος φραπέ στην δουλειά…
πικρός.. αλλά αναγκαίος….
αναζωογονητικός…και γειωμένος…
αλλά… χωρίς γαμημένα «αλλά»…..
Ο σκύλος παρών και πάντα ετοιμοθάνατος…
να φτύνει τα χάπια στα κρυφά…
μα μία αμαρτωλή αίσθηση αισιοδοξίας…
καλύπτει κάθε αμφιβολία….
κάθε ανασφαλή αναφορά…
Αύριο θα είναι μία ακόμα μέρα…
που θα την παλέψουμε σουρεαλιστικά…
και στο τέλος…θα γελάσουμε με την βοήθεια της χημείας…
με μία φλέβα ανοικτή….δεκτική…θανατική αναφορά…..
ή με το τίμιο χαμόγελο του κουρασμένου εργάτη…
που βλέπει το έργο του... και γελά…
γιατί έχει επιτέλους ξεϊδρώσει…
νιώθει το δειλό αεράκι….
να παίρνει τον κόπο του μακριά…..
Δεν φοβάμαι πια…..
ξέρω πόσο με αγαπάς.....
