Ψόφα τους…..

Ο αέρας τελευταία τελειώνει….
είναι πια γεγονός….
Κάθε μέρα αναπνέουμε και λιγότερο….
Κλείνουμε τα μάτια ή κοιτάμε αλλού…
αλλά… τελειώνει….
και κάτι πρέπει να κάνουμε????
Όχι… όχι εμείς…

Σήμερα συνάντησα τον άστεγο του πάρκου….
κοίταξα αυτόματα προς το πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα…
επικεντρώθηκα εκεί…

Στην επιστροφή της βόλτας….
είδα έναν γέρο…
με σακούλες φορτωμένο...

με όλα του τα υπάρχοντα…
έψαξα το ηλιοβασίλεμα….
ήταν ακόμα πορτοκαλί…
αύριο πάλι θα φυσάει…
δεν θα ιδρώσω… θα είμαι καλά…
Τι ωραία τα γαμω-χρώματα…
Τι ωραία η υπεκφυγή….
Ωραίες και οι γαμω-ειδήσεις….

μία γκόμενα σχολιάζει τους κοιλιακούς στην πλαζ...

Μπουλντόζες να καταστρέφουν το μιαρό…
Μιαρή η ανάγκη… μιαρή η αδυναμία…
και εμείς οι απόλυτοι γαμιάδες…
οι νόμιμοι δυνατοί…
να καταστρέφουμε τις παράγκες…
και να το κάνουμε μόκο στα σοβαρά….

Το μυαλό μου κόλλησε στις παράγκες…
τι να είχαν μέσα??
Ο,τι κρατούσε ο γέρος…
στις σακούλες που κουβαλά…
ότι πετάω στα σκουπίδια…
ή ό,τι κρατάω φυλαγμένο… στα κρυφά…
Και μέσα στα αποκαΐδια…
ένα ζευγάρι παπούτσια για την δουλειά…

μία καθαρή μπλούζα...
ένα γράμμα από την πατρίδα…
ή η φωτογραφία μίας ευτυχισμένης στιγμής…

Όλα τώρα γκρεμιστήκαν…
ή καήκαν…
και η τάξη επανήλθε…
μία τάξη ταξική…
άκαρδη… καθαρά προσωπική…
για το γαμω-θέαμα και τις δημοσκοπήσεις...
για τους παπάριδες που θα «τακτοποιήσουν»
και θα τακτοποιηθούν…

Ο αέρας κάθε μέρα τελειώνει….
δεν χωράμε να αναπνέουμε όλοι…
αλλά… δεν αντέχω να κρατώ την αναπνοή…

,

,

Ψόφα τους παλιοκαριόλη....

με κάνουν να νιώθω ενοχή...

και εγώ σίγουρα δεν φταίω...

έχω υπηκοότητα...

έχω νομιμότητα...

δεν ξέρω μόνο αν έχω ψυχή....