Ανεπάρκεια…..

Την ανεπάρκεια…
εμείς οι εγωιστές….
την βιώνουμε μόνο….
σε σχέση με τα άτομα που αγαπάμε…
Όχι μέσα από την απόρριψη…
όπως την βιώνουν οι ανασφαλείς…
αλλά μέσα από την αδυναμία μας…
να βοηθήσουμε…
κάποιον που αγαπάμε…
κάποιον που λατρεύουμε…

Ανεπαρκής…
έχω νιώσει αρκετές φορές…

Δεν το θεωρώ κακό…
το ήξερα…
το περίμενα…
αλλά…πάντα πονάει…..
Την πρώτη και πιο ζόρικη φορά….
δεν θα σας την περιγράψω….
δεν είμαι έτοιμη....

ακόμα πονάει…
ακόμα… αιμορραγεί…

Θα σας μιλήσω…
για τώρα….

Ο σύντροφος μου…
ο απόλυτα πιστός φίλος μου…
σε μία πολύ ζόρικη δεκαετία…
είναι άρρωστος…
Το κατάλαβα…. από κάτι αθώο…
όπως ένας "απλός" βήχας….
και το συνειδητοποίησα μέσα από μία διαβολική σύμπτωση…
Όπως πάντα φλύαρη…
και πολύ κοινωνική…
(εδώ δεν μου φαίνεται….)
μπήκα σε ένα ταξί….
και είπα αστειευόμενη....

για τον βήχα….
και ο ταξιτζής…με έβαλε σε αμφιβολίες…

Μέρες το σκεφτόμουν…
και μόλις γύρισα σπίτι…
πήγαμε στον γιατρό…
Οι αμφιβολίες…και το ένστικτο μου…
επιβεβαιωθήκαν….

Και τότε….
άρχισε ο εφιάλτης…

Να προσπαθείς… να βοηθήσεις…
και… να μην μπορείς….
Να ψάχνεις πληροφορίες…
και να μην βρίσκεις…
Να σε κοιτάει… στα μάτια…
και να πονάς…
Να προσπαθείς… να μαντέψεις…
Τι θέλει να πει αυτό το βλέμμα???
Πονάει??? Υποφέρει???
Τι να κάνεις???
Ποιος να σε βοηθήσει???
Αν μιλούσε…
Αν… ήξερε….
Αν μου έδειχνε…
Ψάχνεις στα τυφλά….
ρωτάς φίλους.... γιατρούς…
ρωτάς το google….
μαθαίνεις νέους ιατρικούς όρους…
αλλά… δεν ξέρεις….
Ακουμπάει το κεφαλάκι του…
στο πόδι σου…
και σε κοιτάει στα μάτια…
και.... φρικάρεις….
Βήχει… και τον χαϊδεύεις....
αλλά δεν σταματά….
Δοκιμάζεις.... όσα κόλπα ξέρεις…
προσπαθείς να μαντέψεις…
αισθάνεσαι ανεπαρκής…
Όχι…. δεν είναι κάποιος ξένος…
είναι ο φίλος σου….
ο κολλητός σου…
Αυτός.... που ακούει το παράπονο σου…
το παραμιλητό σου…
που σε ηρεμεί…
μόνο με ένα χάδι που θα του δώσεις…

Είναι.. ο πιο γλυκός… σύντροφος…
που είχες ποτέ…
Ο μόνος που δεν σε έχει πικράνει…
ο μόνος που σου δείχνει καθημερινά…
πόσο πολύ σε αγαπάει…
και τώρα…
σε κάνει να νιώθεις…λίγος…
ανεπαρκής…
ανεπαρκέστατος…

Μιλάω… για την απόλυτα αγνή αγάπη…
που σήμερα…
την πήγα στον γιατρό…
Ο γιατρός… την εξέτασε…
μου είπε…λόγια ενθαρρυντικά…
αλλά….
ήταν αόριστος…
αυτό με τρέλανε…

-γιατρέ… πες μου…
Τι να κάνω???

Ισως ακούγομαι τρελή…
υστερική…αλλά υποφέρω…
πώς να προετοιμαστώ???

πως να τον βοηθησω???
-τίποτα… να μην κάνετε…
μόνο το φάρμακο….
-μπορεί να πεθάνει ξαφνικά??
-ναι…
-δεν μπορώ να τον βοηθήσω??...
να έχω κάποια ένεση… κάποιο φάρμακο…
κάτι… να μου μάθετε να κάνω μαλάξεις?
θέλω κάτι να κάνω…
-μα… δεν είναι άμεσο…
-άρα προλαβαίνω…
-δεν υπάρχει κάτι…άλλο…
-θα με περνάτε για τρελή….
αλλά.. είναι ο σύντροφός μου…
-όχι… το έχω ξαναδεί….ξέρω…
-σκύλο… εσείς έχετε???
-όχι…
-άρα… δεν ξέρετε…

δεν μπορείτε καν να το διανοηθείτε…
-είχα τον πατέρα μου….άρρωστο με καρδιά….
-ναι… ίσως μετράει το ίδιο….

Αλλά… πάλι….
είναι διαφορετικό…

Γύρισα σπίτι…
οδηγούσα… και τον είχα αγκαλιά…
με κοιτούσε με απορία….
από ένα σημείο…και μετά…
δεν ήξερα αν υπέφερε ο ίδιος…
ή αν απλά… μου συμπαραστεκότανε…
στο δράμα που ζούσα….
Ξέρω… πως όσοι δεν έχετε ζωάκια…
όσοι δεν έχετε σκυλάκια…
δεν μπορείτε να με νιώσετε….
Ίσως κοροϊδεύετε…

Για μας…. αυτά…. είναι… η παρέα μας…
η γλυκιά συντροφιά μας…
Και όση χαρά μας έχουν δώσει….
τόσο πιο ανεπαρκείς αισθανόμαστε…
όταν… πρέπει… να τα βοηθήσουμε….
και δεν ξέρουμε τον τρόπο…

Λένε πως δεν υπάρχει τρόπος…
αλλά… μπορείς να μείνεις άπραγος…
χωρίς να το παλέψεις???

Εγώ όχι…
Κάθε που βήχει…
ματώνω…
αιμορραγώ ψυχικά…
Κάθε που λαχανιάζει…
υποφέρω…

Σήμερα ο γιατρός μας έκοψε...

τις μεγάλες βόλτες στην παραλία...

που μας χαλαρώνανε...

και μας έβαλε να αλλάξουμε...

το kinky λουσάτο λουρί μας...

Το έβαλα στην τσάντα...

και μου ήρθαν στα μάτια δάκρυα...

αλλά δεν με είδε κανένας...

Μέρες έχω να κοιμηθώ κανονικά…
Ξυπνάω το βράδυ…
και τσεκάρω…
αν αναπνέει…
αν κτυπάει…

η μεγάλη του καρδιά…

Είναι τόσο πολύτιμος…
και είμαι τόσο ανεπαρκής…
που όταν κλαίω…
έρχεται και με γλύφει….
και με κοιτά με τις ματάρες του…
γιατί ακόμα…ο χαζός…
πιστεύει σε μένα…
ενώ εγώ...νιώθω…
πως δεν θα τα καταφέρω…